FORD Lovers

[Jocar]

[Jocar]

Ford Taunus 17M p3 (1960-1964)

Als opvolger voor de nogal Amerikaans aandoende Taunus 17M P2 introduceert Ford in 1960 de nieuwe Taunus 17M P3. De auto wordt ook wel ‘Die Badewanne’ ofwel de badkuip genoemd vanwege de gladde, opsmukloze carrosserie-oppervlakken van het model.
Het design is van de hand van de Amerikaan Wesley Dahlberg, op dat moment chefdesigner bij Ford Deutschland in Köln. Door zijn elegante lijnenspel heeft de auto wel wat weg van de in 1959 geïntroduceerde Ford Thunderbird (het beroemde 1960-model). Het design is zo aansprekend, dat het als voorbeeld dient voor de komende generatie Ford-modellen. Zelfs de imposante Mustang van 1964 is aan de achterzijde grotendeels geïnspireerd op de Taunus P3.
De bumpers zijn fraai in de carrosserie geïntegreerd. De uitgekiende stroomlijn en het zo laag mogelijk gehouden wagengewicht moeten voor een gunstiger brandstofverbruik zorgen. Ook de stationwagon-variant, bij Ford ‘Turnier’ genaamd, is – vooral aan de achterzijde – zeer frivool vormgegeven, met in de dakrand opgenomen achterlichten en een in de (naar beneden scharnierende) achterklep neerdraaibare achterruit. De Turnier is dan ook niet als pure pakezel, maar meer als een echte, praktische familie-auto ontwikkeld. De bestelvariant heeft ‘koelkastdeuren’, die opzij zwenken bij het openen.
De 1,5-liter viercilinder levert 60 pk en daarmee haalt de Taunus een topsnelheid van 130 km/h. Daarnaast is ook een 1,7-liter variant met zeventig pk beschikbaar. In 1963 krijgen beide motoren er vijf pk bij. Separate stoelen voorin (in plaats van de in die jaren gebruikelijke voorbank) en een middenconsole zijn standaard op de 17M TS. De Taunus P3 is zo succesvol, dat binnen anderhalf jaar tijd meer dan een miljoen exemplaren van de band rollen. De 17M P3 blijft desondanks slechts tot 1964 in productie; in dat jaar komt de P5 (de kleinere 12M krijgt de code P4) met een volledig nieuwe carrosserie op de markt.

[Jocar]

FORD LOTUS CORTINA MK I (1963-1967)

Begin jaren zestig is Lotus bezig met de ontwikkeling van een twin cam motor op basis van een Ford viercilinder. Deze motor is bestemd voor de in 1962 te introduceren Lotus Elan. Bij Ford hebben ze ook wel oren naar deze motor; hij zou perfect kunnen worden ingezet bij races in een Ford productiemodel. Zo leidt het samenwerkingsverband tussen Ford en Lotus in januari 1963 tot de spectaculaire Ford Lotus Cortina ( interne code: Lotus Type 28 ).
Ford levert de tweedeurs carrosserie van de Cortina inclusief voorwielophanging. Lotus monteert vervolgens de eigen 1,6-liter viercilinder met dubbele nokkenassen van 105 pk, een close-ratio vierversnellingsbak plus een speciaal ontwikkelde achterwielophanging. Portieren, motorkap en kofferdeksel worden uitgevoerd in lichtmetaal. Voorzien van schijfremmen vóór en bredere banden levert dit een sportsedan van formaat op, vergelijkbaar met de sportiefste Alfa en BMW sedans van die tijd.
Alle Lotus Cortina’s zijn uitgevoerd in crèmekleur, met een opvallende groene bies over de flanken. De grille is in matzwart uitgevoerd. De auto is zeer populair bij coureurs – onder wie Jim Clark – en is dan ook veelvuldig en met succes te vinden op het circuit. In 1967 wordt de eerste Lotus Cortina (Mk I) afgelost door de tweede serie (MkII), met een nieuwe carrosserie en een tot 109 pk opgevoerde motor.

[Tomskii]

Nadat ik enkele weken geleden een ongeval had, waarbij het chassis van mijn Fiësta (1.0 Ecoboost) geraakt werd (niet in fout, achterligger op mij ingereden). Moest ik noodgedwongen op zoek naar een nieuwe wagen. Die heb ik eergisteren gevonden . Part of the ST family now

[Tomskii]

Sorry foto's vergeten

[Jocar]

[Gast]

Ford Ka Touring Ghia concept

[The Pretender]

Dat had waarschijnlijk best goed verkocht met 5 deuren.

[The Pretender]

1952 Ford F-1 Pickup.

[The Pretender]

[Jocar]

FORD ESCORT II (1975-1980)

Zo spraakmakend als de eerste generatie van Fords Escort was, werd de tweede generatie – gebouwd van 1975 tot 1980 – niet. Of dat te maken had met de wat tammere vormgeving of het feit dat de auto minder prijzen in de wacht sleepte in de race- en rallysport, is niet helemaal duidelijk. In tegenstelling tot de eerste Escort was deze auto niet in Engeland, maar in Duitsland ontwikkeld en daar werd ‘ie dan ook gebouwd. Hij was vanaf januari 1975 leverbaar met een 1.297 cc en een 1.598 cc viercilinder die 73 dan wel 84 pk leverde, maar al twee maanden na de introductie op de salon van Frankfurt, stond er een snelle RS 1800-versie op de autosalon van Genève en weer even later volgde de RS 2000. Deze had weliswaar dezelfde viercilinder met 1.993 cc als zijn voorganger, maar leverde nu 110 in plaats van 100 pk. Aan het onderstel had men ook de nodige wijzigingen doorgevoerd en dus was het voor zijn tijd een serieus snelle auto. Rondom trof je stabilisatorstangen en vooraan schijfremmen. Natuurlijk was er - net als in het geval van de eerste serie - ook een versie tussenin die ‘Mexico’ heette. Deze kwam met 95 pk sterke 1600 cc-motor.

[Jocar]

[Jocar]

FORD CAPRI MK I (1969-1974)

Ford gaat vanaf 1969 op de sportieve toer met de Capri. De projectnaam luidt Ford Colt. De naam Colt betekent veulen en laat er geen twijfel over bestaan: de Capri is de Europese nakomeling van de Amerikaanse Ford Mustang.
Het is een sportief ogend model voor niet al te veel geld en daarmee een directe concurrent voor de Opel GT. De Capri is met een keur aan vier- en zescilindermotoren leverbaar en de vermogens lopen uiteen van vijftig pk voor de 1300 V4 (top 133 km/h, 0 naar 100 in 22,7 s) tot 108 pk voor de 2300 R V6 (top 178, 0 naar 100 in 9,8 s). Later verschijnt het topmodel, de 2300 RS V6 met 125 pk.
De R-versie heeft een matzwart gespoten grille, motorkap en achterzijde, helemaal hip in die jaren. Het fraaie design kan echter niet verhullen dat de 1300 en 1500 eigenlijk slechts een 12M en 15M in een sportief jasje zijn; pas vanaf de 1700 (met 75 pk) komen de prestaties overeen met het flitsende uiterlijk. De pers is enthousiast over de directe besturing en de stabiele wegligging.
Ford plant vierhonderd exemplaren per dag. In de loop der jaren worden vele uitvoeringen aangeboden; één van de begeerlijkste is in 1973/74 de 3100 RS, die bedoeld is om de Capri te homologeren voor de racerij. De 3.091 cc V6 levert 148 pk (in racetrim rond de 415 pk). Een spoiler op de achterklep zorgt voor de nodige downforce. Er worden slechts 248 exemplaren gebouwd.
In 1974 wordt de Capri Mk II geïntroduceerd, een verbeterde versie met een compleet gerestylede carrosserie. De Mk II is nog praktischer dan de Mk I door de grote achterklep, die in het dak scharniert.

[Jocar]

[Jocar]

Ford Capri III (1978-1987)

Als er in 1978 één auto was die puberjochies van heel West-Europa deed watertanden, dan was dat de Ford Capri III. Nou ja, samen met de Opel Manta B dan, want dat was een duidelijke concurrent. Ten opzichte van de Capri I en II maakte dit model een grote stap. Ford Duitsland investeerde dan ook tien miljoen mark om de auto te gaan bouwen. De derde Capri heeft dubbele ronde koplampen en – net zoals zijn voorgangers – een lánge motorkap. Daaronder trof je in eerste instantie vier- en zescilinders met een inhoud van 1.993- en 2.993 cc, al bouwde men speciaal voor de Engelse markt trouwens ook een 1.300 cc versie. In 1981 verdween de drieliter en kwam er een 2.8 met injectie en 160 pk voor in de plaats, en tegen die tijd was er ook al een 1.999 cc viercilinder met dubbele bovenliggende nokkenassen (de Capri GT4). De snelste variant wordt in 1981 op de autosalon van Frankfurt onthuld: de Capri Turbo. Deze heeft niet alleen een turbo op de 2.8 liter V6 geschroefd en daarmee 188 pk, maar ook een aangepast onderstel, koelsysteem, besturing, en natuurlijk de nodige uiterlijke aanpassingen, waaronder spoilers en speciale lichtmetalen wielen. Er worden er niet meer dan 200 van gebouwd en daarmee is het nu de meest gezochte Capri onder de liefhebbers. In de racerij zijn het vooral de Capri’s die onder handen zijn genomen door de firma Zakspeed die de aandacht weten te trekken. Deze enorm breed uitgebouwde exemplaren – goed voor maximaal 460 pk – doen het zeker niet slecht in handen van onder meer Klaus Ludwig. In 1984 stopt men de productie, maar niet helemaal: tot aan 1987 wordt de Capri nog doorgebouwd voor de Britse fans die er maar geen genoeg van konden krijgen.

[Jocar]

FORD FIESTA I (1975-1983)

Beïnvloed door de oliecrisis van begin jaren zeventig, wilde Ford dolgraag een auto om te kunnen concurreren met de nieuwe lichting van moderne kleintjes: Renaults 5, Volkswagens Golf en Fiats 127 bijvoorbeeld. Eind 1975 was de auto klaar en was de naam na eindeloos veel touwtrekken bekend: Fiesta. In 1976 belandde hij in de showrooms. Het was een tamelijk hoekig gevormd wagentje geworden met een compleet nieuwe viercilinder onder de motorkap. De motoren werden in Spanje gebouwd, maar de assemblage van de auto’s zelf gebeurde zowel in het Engelse Dagenham als in het Duitse Keulen. In Saarlouis, eveneens in Duitsland, werden Fiesta’s voor de Amerikaanse markt gebouwd, en voor die auto’s was de cilinderinhoud opgeboord naar 1,6-liter. Europa moest het doen met een 1,0 die eigenlijk een 0,95 was, een 1,1, een 1,2 en een 1,3. De auto sloeg bijzonder goed aan en verkopen waren enorm. Al in januari 1979, drie jaar na de introductie, rolde de miljoenste Fiesta van de band. Vanaf 1980 was er de 1.3 Supersport en een jaar later de XR2, die met de (Amerikaanse) 1.6 liter motor kwam. Die laatste accelereerde in 9,3 seconden naar de 100 km/h-grens en had een top van 169 km/h. De meest opmerkelijke variant is zonder twijfel de blits uitziende Healey Fiesta: een 105 pk sterke versie die zwaar onder handen was genomen door Donald en Geoffrey Healey (van Austin-Healey-faam). Het idee was om deze auto als topmodel in Amerika te gaan verkopen, maar het bleef bij een prototype. In 1981 werd de Fiesta licht gefacelift met grotere bumpers en een iets ander interieur om twee jaar later opgevolgd te worden door een heel nieuw model: de Fiesta mk2.

[Jocar]

[Jocar]

[The Pretender]

Lekker Bakkie zo.

[The Pretender]