Tweet
Verkeersongeval Provence
Vorige zondag 1 juli 2007 ben ik samen met een hele groep Belgische jongeren per TGV richting Provence getrokken om daar een Frans taalkamp te doen, de organisatie die het organiseert heet Crealangues en doet het al sinds 1983. Het was al de tweede keer dat ik er naar toe ging en iedereen die er naartoe gaat vind het er zeer leuk.
Vooraf wordt er altijd een heel programma opgesteld en er moet ook veel worden gereden om iedereen (in dit geval waren we met 15 in de groep) naar de activiteiten te vervoeren. Deze keer gingen we naar Aix-en-Provence om daar de avond door te brengen met z’n allen. We vertrokken omstreeks 16u20 richting Aix-en-Provence met twee 9 persoons-minibusjes, een Volkswagen Transporter en een Ford Transit (waar ik inzat).
Toen we op de autosnelweg kwamen, merkte de monitrice die aan het stuur zat dat de andere minibus niet kon volgen. Iemand van de passagiers die op de voorste rij zat nam dus een papier met alle gsm-nummers erop zodat we de andere minibus konden bellen, toen de bestuurster even afgeleid was om naar het papier te kijken week de auto af naar rechts op het gras van de zijberm. Toen ze zag dat er een groot verkeersbord stond, deed ze een bruusk manoeuvre naar links waardoor we dus overkop zijn gegaan. We zijn dus over de middenberm pas tot stilstand gekomen na eerst 2 vangrails te hebben geraakt. Het busje kwam op z’n linkerzij terecht. Iedereen is dus langs onderen moeten ontsnappen door de vangrail. De brandweer vond ook geen sporen van een ongeval op het stuk snelweg waar het ongeval is gebeurd, wat dus wil zeggen dat we waarschijnlijk hebben ‘gevlogen’ tijdens het overkop gaan.
Hieronder een kleine reconstructie (ter hoogte van het rode kruis zijn we overkop gegaan):
Ik zat helemaal linksachter in de minibus en zat net voor het ongeval gebukt bezig mijn iPod weg te steken, waardoor ik het allemaal niet zag aankomen. Het laatste wat ik me nog herinner van de crash zijn een enorme knal en de ruiten van de minibus die sprongen. Naar het schijnt heb ik het hele ongeval wel meegemaakt, maar ik herinner me er niets van. Ook toen ze me aanspraken toen ik nog in de minibus gekneld zat reageerde ik niet. Toen ze me met z’n tweeën op het gras van de middenberm gehesen hebben ben ik ook een halve minuut buiten bewustzijn geweest door de klap. Ik heb uiteraard ook geen pijn gevoeld.
De verwondingen die ik heb opgelopen vallen al bij al nog mee (ik was er het ergste aan toe van de minibus, omdat ik het niet zag aankomen en op een ongelukkige plaats zat). Ik had vooral hoofdwondes, een armwonde ter hoogte van de linker elleboog, sporen op mijn sleutelbeen van de gordel, nekspieren die wat pijn deden en dan nog wat wondes van glasscherven op mijn handen. Ik heb in het totaal rond de 25 draadjes in m'n lichaam, vooral in mijn hoofd. Het is bijna een mirakel dat iedereen zo tamelijk lichtgewond was en zijn gordel aanhad, voor hetzelfde geld waren er andere voortuigen bij betrokken geraakt en waren er wellicht doden gevallen. Er was wel een vrachtwagenchauffeur aan de andere kant van de middenberm die alle remmen moest dichtgooien waardoor zijn vrachtwagen achteraf niet meer functioneerde.
Na het ongeval reed er wonder boven wonder een groep ambulanciers voorbij die op vakantie waren. Zij hebben onmiddellijk de eerste hulp toegedient en de hulpdiensten verwittigd. Vanaf dat er 10 betrokkenen zijn komt er ook een helikopter. Eerst werd ik per ambulance naar de helikopter gebracht, in de ambulance vroegen ze me allerlei vragen die ik moest beantwoorden om te zien of ik ze allemaal nog op een rijtje had, vragen zoals, ‘Welke datum is het vandaag?’. Ook vroegen ze me naar mijn naam en adres aangezien niemand zijn identiteitskaart bij had. Ik heb dus mee moeten vliegen met de helikopter richting het ziekenhuis van Marseille Nord. Dat was het enige ziekenhuis met een scanner (aangezien ik hoofdwondes had was die nodig). Ik heb eerst tot middernacht op de spoed moeten liggen om mijn wonden te laten hechten en om de scan en radiografieën te laten nemen, geen leuke ervaring, zeker niet in het buitenland waar je dan nog een vreemde taal moet spreken ook. Daarna werd ik naar mijn kamer in de afdeling ‘verblijf van zeer korte duur’ gebracht.
Het ongeval gebeurde vrijdag 6 juli en zaterdagnamiddag mocht ik al terug naar het kamp. Het was natuurlijk leuk om al mijn vrienden heelhuids terug te zien. Mijn ouders hebben van hieruit alles met de verzekering geregeld om mij terug naar België te repatriëren. Zondag kwam er dus een verpleger van Eurocross om mij terug naar België te begeleiden omdat ik nog minderjarig ben. In Toulon heb ik dan het vliegtuig moeten nemen naar Zaventem en zo ben ik na deze hachelijke gebeurtenis dan eindelijk thuisgeraakt. Oef.
Vooraf wordt er altijd een heel programma opgesteld en er moet ook veel worden gereden om iedereen (in dit geval waren we met 15 in de groep) naar de activiteiten te vervoeren. Deze keer gingen we naar Aix-en-Provence om daar de avond door te brengen met z’n allen. We vertrokken omstreeks 16u20 richting Aix-en-Provence met twee 9 persoons-minibusjes, een Volkswagen Transporter en een Ford Transit (waar ik inzat).
Toen we op de autosnelweg kwamen, merkte de monitrice die aan het stuur zat dat de andere minibus niet kon volgen. Iemand van de passagiers die op de voorste rij zat nam dus een papier met alle gsm-nummers erop zodat we de andere minibus konden bellen, toen de bestuurster even afgeleid was om naar het papier te kijken week de auto af naar rechts op het gras van de zijberm. Toen ze zag dat er een groot verkeersbord stond, deed ze een bruusk manoeuvre naar links waardoor we dus overkop zijn gegaan. We zijn dus over de middenberm pas tot stilstand gekomen na eerst 2 vangrails te hebben geraakt. Het busje kwam op z’n linkerzij terecht. Iedereen is dus langs onderen moeten ontsnappen door de vangrail. De brandweer vond ook geen sporen van een ongeval op het stuk snelweg waar het ongeval is gebeurd, wat dus wil zeggen dat we waarschijnlijk hebben ‘gevlogen’ tijdens het overkop gaan.
Hieronder een kleine reconstructie (ter hoogte van het rode kruis zijn we overkop gegaan):
Ik zat helemaal linksachter in de minibus en zat net voor het ongeval gebukt bezig mijn iPod weg te steken, waardoor ik het allemaal niet zag aankomen. Het laatste wat ik me nog herinner van de crash zijn een enorme knal en de ruiten van de minibus die sprongen. Naar het schijnt heb ik het hele ongeval wel meegemaakt, maar ik herinner me er niets van. Ook toen ze me aanspraken toen ik nog in de minibus gekneld zat reageerde ik niet. Toen ze me met z’n tweeën op het gras van de middenberm gehesen hebben ben ik ook een halve minuut buiten bewustzijn geweest door de klap. Ik heb uiteraard ook geen pijn gevoeld.
De verwondingen die ik heb opgelopen vallen al bij al nog mee (ik was er het ergste aan toe van de minibus, omdat ik het niet zag aankomen en op een ongelukkige plaats zat). Ik had vooral hoofdwondes, een armwonde ter hoogte van de linker elleboog, sporen op mijn sleutelbeen van de gordel, nekspieren die wat pijn deden en dan nog wat wondes van glasscherven op mijn handen. Ik heb in het totaal rond de 25 draadjes in m'n lichaam, vooral in mijn hoofd. Het is bijna een mirakel dat iedereen zo tamelijk lichtgewond was en zijn gordel aanhad, voor hetzelfde geld waren er andere voortuigen bij betrokken geraakt en waren er wellicht doden gevallen. Er was wel een vrachtwagenchauffeur aan de andere kant van de middenberm die alle remmen moest dichtgooien waardoor zijn vrachtwagen achteraf niet meer functioneerde.
Na het ongeval reed er wonder boven wonder een groep ambulanciers voorbij die op vakantie waren. Zij hebben onmiddellijk de eerste hulp toegedient en de hulpdiensten verwittigd. Vanaf dat er 10 betrokkenen zijn komt er ook een helikopter. Eerst werd ik per ambulance naar de helikopter gebracht, in de ambulance vroegen ze me allerlei vragen die ik moest beantwoorden om te zien of ik ze allemaal nog op een rijtje had, vragen zoals, ‘Welke datum is het vandaag?’. Ook vroegen ze me naar mijn naam en adres aangezien niemand zijn identiteitskaart bij had. Ik heb dus mee moeten vliegen met de helikopter richting het ziekenhuis van Marseille Nord. Dat was het enige ziekenhuis met een scanner (aangezien ik hoofdwondes had was die nodig). Ik heb eerst tot middernacht op de spoed moeten liggen om mijn wonden te laten hechten en om de scan en radiografieën te laten nemen, geen leuke ervaring, zeker niet in het buitenland waar je dan nog een vreemde taal moet spreken ook. Daarna werd ik naar mijn kamer in de afdeling ‘verblijf van zeer korte duur’ gebracht.
Het ongeval gebeurde vrijdag 6 juli en zaterdagnamiddag mocht ik al terug naar het kamp. Het was natuurlijk leuk om al mijn vrienden heelhuids terug te zien. Mijn ouders hebben van hieruit alles met de verzekering geregeld om mij terug naar België te repatriëren. Zondag kwam er dus een verpleger van Eurocross om mij terug naar België te begeleiden omdat ik nog minderjarig ben. In Toulon heb ik dan het vliegtuig moeten nemen naar Zaventem en zo ben ik na deze hachelijke gebeurtenis dan eindelijk thuisgeraakt. Oef.
.
Comment