FORD Lovers

[timothy]

Ik pak de F150 wel

Wel een vet performance-gamma!

[Jocar]

Doe mij dan maar de GT

[Niko80]

Mustang en raptor plse

[Gast]

[The Pretender]

Mag zo voor de deur gezet worden zo'n RS2000.

[Jocar]

DE VROEGE JAREN VAN HENRY FORD

In de roerige jaren 70 van de 19e eeuw besluit een boerenzoon in Michigan dat het werk op het land te zwaar is voor wat het oplevert. Hij verlaat zijn vaders boerderij te voet, maar komt jaren later terug aan het stuur van zijn eigen auto.

Henry Ford komt op 30 juli 1863 ter wereld met een mix van Iers/Engels en Belgisch bloed. Zijn vader William heeft Engelse voorouders en is zeventien jaar eerder vanuit Ierland via Canada in de Verenigde Staten terecht gekomen. William trouwt in Michigan met Mary Litogot, een weesmeisje en dochter van een Belgisch-Amerikaanse vader en Engelse moeder, en het jonge stel vestigt zich in de eigenhandig gebouwde boerderij van Mary's pleegouders in Springwells Township, destijds landelijk gelegen ten westen van Detroit. Tegenwoordig een memorial parkje, ingekneld tussen brede freeways, Henry Ford Village en Leo's Coney Island diner.
De Fords zijn in die tijd een boerengezin en de kinderen (Henry heeft twee zussen en drie broers) werken al op jonge leeftijd hard mee in het boerenbedrijf. Als oudste krijgt Henry waarschijnlijk ook de zwaarste klussen en dat zal een van de reden zijn geweest dat hij al gauw een hekel aan het boerenwerk ontwikkelde. Met de koeien rondsjouwen en ze melken, hout hakken, de akkers bewerken; de jonge Henry Ford vond het allemaal niks. Geslepen was hij toen al wel; de lichtste klusjes waren 's morgens het eerst vergeven, dus deed Henry stroop in de laarzen van zijn broertjes, zodat hij ze voor kon zijn, zo schrijft Ford R. Bryan, auteur van een aantal biografieën van Henry Ford. Henry vertelt later dat het werk op de boerderij te weinig opbracht voor wat het aan inspanning kostte.

Horloges
Liever knutselt Henry in de werkplaats van zijn vader aan gereedschappen en fijne mechanica. Als het aan de kleine Henry had gelegen, was de naam Ford vandaag de dag in één adem genoemd met Tag Heuer, Seiko en TW Steel: hij is gek op de kleine, precieze tandwielstelseltjes van horloges en haalt ze uit- en in elkaar. Dit alles tot groot ongenoegen van zijn vader, die liever ziet dat de koeien op tijd weer op stal staan en de akkers geploegd zijn. "Hij lijkt zijn draai niet te kunnen vinden en ik weet niet wat er van hem moet worden," aldus Ford senior. Henry's moeder daarentegen neemt het voor haar oudste op en des te harder komt de klap van haar dood aan bij de dan twaalfjarige Henry.
De jongen heeft het op school niet naar zijn zin en blinkt alleen uit in rekenen. Liever knutselt hij aan alles wat maar riekt naar techniek en Henry is dan ook diep onder de indruk wanneer hij op een dag, hij is dan dertien, oog in oog staat met een stoommachine op wielen. Ondanks Williams twijfels over de toekomst van zijn zoon is vader ook gevoelig voor de verleiding van moderne technologie. In 1876 bezoekt hij de eerste officiële wereldtentoonstelling in de Verenigde Staten, de Centennial Exposition van 1876 in Philadelphia. Hij neemt een stapel brochures mee naar huis, waar de kleine Henry zich bovenop stort.
Drie jaar later, het is 1879 en Henry is zestien, vinden we de jonge Ford terug als leerling-bankwerker in Detroit. Drie jaar later keert hij terug naar Dearborn, waar hij weer aan de slag gaat op zijn vaders boerderij. Ditmaal echter doet hij dat met een Westinghouse, een soort universele stoommachine op wielen, voortgetrokken door een paard, die in die dagen veel werd ingezet op het Amerikaanse platteland om van alles aan te drijven. Henry toont zich zo handig met het vehikel, dat hij wordt ingehuurd door de fabrikant. In die periode studeert hij onder meer handel in Detroit en leert hij Clara Bryant kennen, met wie hij in 1888 trouwt. Het stel betrekt een boerderij die ze van William Ford hebben gekregen. Drie jaar later kan Henry bij de Edison Illuminating Company in Detroit aan de slag en het stel verhuist naar een huurwoning in de stad, waar in 1893 zoon Edsel het levenslicht ziet.

Geknetter
Het is in de vroege ochtend van 4 juni 1896 dat de stilte in Bagley Avenue ruw wordt verstoord door het geknetter van de tweecilinder motor van Henry Fords Quadricycle. Het gevaarte hobbelt achter het twee onder een kap-huis op nummer 56 vandaan, slaat meteen linksaf de Grand River Avenue op om vervolgens rechtsaf de Washington Boulevard in te slaan. Hij is zo'n vijfhonderd meter onderweg als de ontsteking het begeeft en hij stil komt te staan, pal voor het Cadillac Hotel. Dat bestaat nog steeds onder de naam Westin Book Cadillac en zit grappig genoeg elk jaar in januari vol autojournalisten die in het verderop in de straat gelegen Cobo Center de NAIAS (Detroit Motor Show) bezoeken. De woning van Henry en Clara heeft de tijd helaas niet overleefd; slechts een gedenkplaquette in de muur van het gebouw dat er nu staat, Michigan Building, wijst de voorbijganger er aan dat hij zich op historische grond bevindt.
Henry laat zich uiteraard niet uit het veld slaan en verbetert de ontsteking, zodat hij al gauw met vrouw en kind per automobiel zijn vader in Dearborn kan bezoeken, een respectabele vijftien kilometer rijden.
Twee maanden na zijn eerste rit met de Quadricycle, Henry werkt inmiddels aan zijn tweede auto, heeft Ford een ontmoeting die zijn leven zal veranderen. In New York wordt hij voorgesteld aan Thomas Edison, waarschijnlijk de grootste uitvinder die Amerika heeft gekend en de man die de Verenigde Staten van elekriciteit voorzag. Edison is onder de indruk van Fords Quadricycle en moedigt hem aan door te gaan. Ford zegt zijn baan op en wijdt zich volledig aan de automobiel. In 1898 is zijn tweede auto een feit en richt Henry de Detroit Automobile Company op. Deze is geen lang leven beschoren en Ford doet in 1901 een tweede poging met de Henry Ford Company. Na een verschil van mening met een zakenpartner verlaat Henry het bedrijf, dat vanaf dat moment de Cadillac Automobile Company heet.



Henry Ford ziet niets in speeltjes voor de happy few. Hij mikt op eenvoudige, betaalbare auto's. Het gaat hem algauw voor de wind, maar midden vorige eeuw krijgt hij zijn aandeel ellende over zich heen: zijn beoogde opvolger sterft jong en Ford krijgt ruzie met Enzo Ferrari.

In 1903 richt Henry Ford samen met elf zakenpartners de Ford Motor Company op. Zelf brengt hij geen geld in, maar wel zijn kennis en patenten. Doordat een van zijn partners, James Couzens, de leiding over het bedrijf krijgt, kan Ford zich volledig concentreren op de techniek. In een gehuurd bedrijfspand aan Mack Avenue start de daadwerkelijke productie van een reeks modellen die met de A-Ford begint. Terwijl auto's in die dagen dure speeltjes voor de happy few zijn, richt de Ford Motor Company zich juist op de gewone man met value for money: eenvoudige, praktische en betaalbare automobielen. Het slaat aan: de eerste vijf jaar vinden twintigduizend Fords een eigenaar. Terwijl de productie op volle toeren draait, werkt Henry aan een universele auto: multifunctioneel inzetbaar. Na anderhalf jaar, het is oktober 1908, is het T-model klaar. Hij is licht, eenvoudig te onderhouden, krachtig en daardoor behoorlijk terreinwaardig. De T-Ford gaat daardoor in zijn eerste jaar al meer dan tienduizend keer over de toonbank, tegen een prijs van 825 dollar, naar huidige maatstaven zo'n 18.700 euro.

Volksheld
Toch is die prijs voor Henry Ford nog te hoog. De productie moet sneller en efficiënter en dat weet Ford te bereiken door steeds meer componenten door steeds dezelfde arbeiders in elkaar te laten zetten. Daardoor kunnen ook minder geschoolde mensen worden ingezet en hoeven hoog gekwalificeerde krachten hun tijd niet aan te eenvoudig werk te verdoen. Uiteindelijk wordt zo het idee geboren de chassis' door de fabriek te trekken, waarbij de mensen op een vaste plaats blijven. In oktober 1913 opent de nieuwe, voor die tijd hypermoderne productielijn die we tot op de dag van vandaag de lopende band noemen. De productie van een auto kostte tot dat moment zo'n 12,5 uur, op de nieuwe productielijn is dat minder dan gehalveerd tot een kleine zes uur en dat wordt in de maanden daarna nog verder geoptimaliseerd tot anderhalf uur. In 1916 kost een T-Ford nog maar 360 dollar. Dat is 6.650 euro, omgerekend naar de huidige prijsindex, dus Amerika kan massaal gaan autorijden en Henry Ford is een volksheld. Dat Ford zijn arbeiders een absurd hoog salaris betaalt om het verloop terug te dringen, is daar ook debet aan.
Inmiddels woedt aan de overkant van de oceaan de Eerste Wereldoorlog in alle hevigheid. Ford toont zich aanvankelijk een tegenstander van het conflict, maar wanneer de Verenigde Staten er in 1917 actief bij betrokken raken, stelt hij toch zijn fabrieken ter beschikking. Talloze T-Fords worden ingezet in de strijd tegen de Centralen. Op voorspraak van president Wilson stelt Ford zich verkiesbaar als senator voor de democraten in Michigan, maar redt het net niet.

Antisemitisme
Eind dat jaar, terwijl aan de overkant van de oceaan wordt begonnen aan het opruimen van de puinhopen van vier jaar oorlog, benoemt Henry zijn inmiddels 25-jarige zoon Edsel tot voorzitter van de raad van bestuur, een functie die hij tot dan toe zelf bekleedde. Vader en zoon kopen de aandeelhouders uit en verwerven zo de volledige controle over het bedrijf.
Zoals veel autofamilies (lees onze eerdere verhalen over onder meer de Agnelli's en de Quandts) ontkomt ook Ford in het interbellum niet aan bevlekking door de oprukkende nazi's. In de jaren twintig laat een krant waar hij eigenaar van is, zich diverse malen onder Fords naam laatdunkend uit over joden. Al zegt hij later over die teksten dat hij ze niet eens gelezen heeft, mannen als Heinrich Himmler en Adolf Hitler lezen ze wél en roemen Ford. Opmerkelijk is dat Ford juist uitblinkt in het gelijke kansen bieden aan Afro-Amerikanen, vrouwen en gehandicapten. Zijn maatschappelijke betrokkenheid toont hij eerder al door een boekje voor jongeren uit te geven waarin hij ze waarschuwt voor de gevaren van roken, lang voordat het ongezonde aspect van nicotine algemeen aanvaard zou worden.

Amsterdam
In 1926 loopt de inmiddels zwaar verouderde T-Ford op zijn einde en het jaar daarop ziet opvolger A-Ford het levenslicht. Ondertussen is Ford lang en breed een wereldwijde speler met fabrieken in onder meer Engeland, Canada, Duitsland, Italië, Australië, India en Zuid-Amerika. Ook Nederland komt aan de beurt. In Rotterdam verrijst een fabriek, maar Henry vindt die te ver van het water staan en verordonneert een nieuwe fabriek in het Amsterdamse havengebied.
Begin jaren dertig is elke derde geproduceerde auto wereldwijd een Ford. Henry en Edsel vormen een succesvol duo, maar gaan onderlinge conflicten niet uit de weg. Edsel hecht veel meer waarde aan design en nieuwe technieken dan zijn vader en dat botst nogal eens. Zo weigert Henry gedurende de looptijd van de T-Ford stelselmatig de vernieuwingen die zijn zoon door wil voeren en ook een financieringsconstructie voor kopers, zoals concurrenten bieden, houdt Ford senior tegen. Toch weet Edsel vaak zijn zin wel door te zetten met vruchten als het merk Mercury, het hydraulische remsysteem en de overname van Lincoln.

Zwart jaar
Edsel is getrouwd met Eleanor Lowthian Clay en krijgt met haar vier kinderen. Henry II, Benson, Josephine Clay en William Clay. 1943 is een gitzwart jaar voor de Ford-familie. Enig zoon en voorzitter van de raad van bestuur Edsel is pas 49 wanneer maagkanker een einde aan zijn leven maakt. Henry de directeursfunctie terug, maar tegen wil en dank. Hij loopt tegen de tachtig, heeft enkele hartaanvallen achter de rug en is lichamelijk noch mentaal nog opgewassen en die jaren gaat het dan ook bergafwaarts met het merk. Maar de beoogde opvolger, zijn oudste kleinzoon Henry Ford II (HF2), zit bij de marine. Na de oorlog, hij is dan 28, neemt Henry II de leiding alsnog over van zijn opa, die niet lang meer van zijn pensioen kan genieten. Henry Ford I sterft op 7 april 1947. Hij is 83 geworden.
Henry II krijgt het keihard voor zijn kiezen. Omdat niemand met de vroege dood van zijn vader had gerekend, is hij nog niet echt klaargestoomd voor de zware functie en veel Europese fabrieken liggen in puin. Hij kiest voor de harde hand en begint onmiddellijk met topmanagers te schuiven. Zo haalt hij een groep van tien running-up managers van de luchtmacht in huis, de zogenaamde Whiz Kids. Dit 'dreamteam' bewijst zijn waarde met de 1949 Ford, het eerste naoorlogse nieuwe model dat een gigantisch succes wordt en het merk uit het slop trekt.
Henry II brengt de onderneming in 1956 naar de beurs en haalt zo 650 miljoen dollar binnen. Hij weet topmanager Lee Iacocca binnen te halen, die aan de wieg staat van de succesvolle Mustang en in 1970 president wordt. Maar Henry junior vergaloppeert zich ook, met als dieptepunt een naar zijn vroeg overleden vader genoemde model. De Edsel wordt een flop en kost Ford 350 miljoen dollar.

Ferrarri
HF2 blijft president van Ford tot 1960, wanneer de latere minister van defensie en een van de Whiz Kids Robert McNamara die functie van hem overneemt. Henry gaat verder als CEO en probeert Ferrari over te nemen. Enzo Ferrari steekt daar op het laatste nippertje een stokje voor en uit rancune laat Henry de GT40 ontwikkelen, die de dominantie van Ferrari op Le Mans onderuit moet schoppen.
Twee decennia lang wordt het directiekantoor bezet door externe mensen, tot in 2001 William Clay junior (Bill), de zoon van Henry II's broer en diens vrouw Martha Firestone (jawel, van de banden), het betrekt. Maar al die tijd bekleden diverse Fords wel hoge posities binnen het concern. Bill blijft vijf jaar lang CEO en geeft het stokje in 2006 over aan Alan Mulally, maar is tegenwoordig nog wel voorzitter van de raad van bestuur van een concern met een omzet van afgelopen jaar 151,6 miljard dollar. En dat allemaal omdat een boerenzoon het zware werk op het land beu was.

[The Pretender]

Starring: Ford Escort Mk1.

[The Pretender]

Starring: ‘47 Ford Coupe Deluxe

By Moises Rangel

[The Pretender]

Thunderbird… 1962 Coupé.

[The Pretender]

[Gixxer]

[Utah]

In Dardennen Gixxer?

[Gixxer]

In Dardennen Gixxer?

Yep

[The Pretender]

[The Pretender]

Ford Thunderbird Mexico, 1956.
An aerodynamic study which was built as a 3/8-scale model designed to cure aerodynamic issues with the original Thunderbird.
Though it never made beyond the model stage lessons learned in the wind-tunnel were applied to later generation Thunderbirds and all Fords.

[On_Slow]

model stage lessons learned in the wind-tunnel were applied to later generation Thunderbirds and all Fords.

mogen ze eens toepassen op de Ford Ecosport

[The Pretender]

[The Pretender]

[Jocar]

FORD ANGLIA (1959-1967)

Voordat de Escort ten tonele verscheen bouwde Ford decennialang de Anglia. De eerste generatie verscheen net voor de oorlog om daarna uit te groeien tot een begrip voor Ford Engeland. De Anglia van de vierde generatie werd in 1959 met veel tromgeroffel onthuld en werd voluit de Ford Anglia 105E genoemd. Ten opzichte van zijn sober vormgegeven voorganger – de Anglia 100E – kreeg de nieuwe Anglia duidelijk Amerikaanse invloeden. Niet alleen de afgedekte koplampen en de grille die ‘om de hoek’ loopt van de luxe uitvoeringen zijn daar voorbeelden van, maar natuurlijk ook de staartvinnetjes achteraan.
En dan was er nog de teruglopende achterruit. De Citroen Ami pikte dat foefje later trouwens van Ford, maar helemaal nieuw was dit stylingdetail sowieso niet: de Amerikanen pasten het al eerder toe op Fords, Lincolns en Mercury’s. Het idee was dat de ruit bij regen droog bleef, maar dat was vooral een aardig verkoopverhaal. De Estate die twee jaar na de introductie van de saloon volgde, moest dit typische kenmerk vanzelfsprekend ontberen.
Overigens was niet alleen de carrosserie compleet nieuw; datzelfde gold voor de motor. De 40 pk sterke 997 cc viercilinder, tot de dag van vandaag de ‘Kent’-motor genoemd, was gekoppeld aan een handgeschakelde versnellingsbak met synchromesh op de laatste drie (van de vier) versnellingen. Drie jaar na de introductie van de nieuwe Anglia, vanaf september 1962, wordt ook de eerste versnelling van huis uit gesynchroniseerd. Tegen die tijd was al duidelijk geworden dat de Anglia alles in zich had om een verkoopsucces te worden. Al na een jaar waren er bijna 192.000 stuks verkocht: een record voor Ford.
Voor modeljaar 1963 werd het Anglia-gamma uitgebreid met de komst van de Anglia Super, ook wel de 123E. Deze had een 1198 cc motor met 53 pk en was uiterlijk onder meer herkenbaar door een streep op de zijkant die in contrasterende kleur van de carrosserie kwam. Dan was er ook nog de Sportsman-versie die vreemd genoeg in Engeland niet verkocht werd. Qua uiterlijk was deze onmiddellijk herkenbaar aan het achterop geplaatste reservewiel en de banden met wit zijvlak. Ondanks de enorme verkoopaantallen (bijna 1,1 miljoen) zie je de Anglia niet meer heel vaak. Helemaal vergeten is ‘ie gelukkig niet. Door een bijrol in een Harry Potter film en een prominente plaats op een van de covers van een Harry Potter boek, kent de huidige generatie het model ook.

[Jocar]

FORD THUNDERBIRD ( 1955-1958 )

Nogal wat Amerikaanse soldaten die na WOII terugkeerden uit Europa, waren enthousiast over de talrijke Europese sportwagens en roadsters, waaronder natuurlijk de bekende MG’s. Niet zelden kochten zij een dergelijke auto en lieten deze verschepen naar de USA. De populariteit van de – vooral Britse – roadsters in de USA doet General Motors en Ford besluiten, eveneens een compacte en sportieve open auto in het programma op te nemen.
Het eerste resultaat daarvan is de Chevrolet Corvette, die met zijn te lichte zescilinder in het begin echter geen potten kan breken. Ford pakt het daarom anders aan en monteert van meet af aan een krachtige V8 in zijn eerste Thunderbird, modeljaar 1955. Met zijn 225 pk troeft de tweezits roadster concurrent Corvette qua prestaties af.
Ford plande 10.000 exemplaren voor 1955; het worden er meer dan 16.000. De eerste 10 dagen na de introductie alleen worden er al 3.500 verkocht. Een stoffen kap is als optie leverbaar, standaard wordt de Thunderbird geleverd met een fiberglass hardtop. De naam is moeizaam tot stand gekomen: van de ruim vijfduizend suggesties was er niet één geschikt… Ford belooft daarom een kostuum van 250 dollar aan degene, die met een pakkende naam komt. Uiteindelijk stelt één van de ontwerpers de naam Thunderbird voor. Hij claimt de volledige prijs niet – een kostuum van 95 dollar vindt hij voldoende. In de daaropvolgende jaren wordt de Thunderbird licht gewijzigd, tot in 1958 de hoekige opvolger het ranke eerste model aflost.