FORD Lovers

[Gixxer]

Van de dashcam.

[Jocar]

De bijzonderheden van Ford GT: waarom heet die geen GT40?

[Gixxer]

[bobo]

Nice spot, ferm kraam en in onverklote toestand

Het is niet, maar lijkt op tijdsgebonden europ assistence sticker


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Gixxer]

Buiten de uitlaat staat die origineel denk ik.

[Utah]

Buiten de uitlaat staat die origineel denk ik.

Toch wel mooi om jeugdsentiment weer te zien.

[Jocar]

Ford F-250 ( 1968 )

[Jocar]

Ford Taunus 12M

[bobo]

geweldig, dat dealer opschrift

als ze dat vandaag zouden doen, krijgen ze wrs van een hoop mensen een proces aan hun been

[Gixxer]

[bobo]

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[bobo]

Dikke ford suv-dagen




Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[bobo]

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Jocar]

Ford Taunus II 1.3 GL ( 1978 )

[Jocar]

Ford Sierra RS Cosworth

[bobo]

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[bobo]

[Jocar]

Ford Escort Cabrio 1.6i (1984) - Op de Rollenbank

[Jocar]

TWEE KLEINE STUURTJES

DE 'WRIST TWIST'-BESTURING VAN FORD

Het stuurwiel: al sinds jaar en dag is het de gangbare manier om een auto van richting te doen veranderen. Fabrikanten proberen wel met alternatieve ideeën te spelen, maar vaak zonder resultaat. Eén voorbeeld daarvan is de 'Wrist Twist'-besturing die Ford in de jaren 60 bedacht.

Hoewel de allereerste auto's geen stuurwielen hadden, werd dit principe vanaf 1900 langzaam maar zeker gemeengoed. Later kwam de stuurbekrachtiging daar nog bij als aanvullende innovatie om het sturen makkelijker te maken. De stuurwielen werkten prima - en dat doen ze feitelijk nog steeds - maar ze hadden ook nadelen. Vroeger waren de stuurwielen behoorlijk wat groter dan ze nu zijn, wat betekende dat de bestuurder minder ruimte had voor zijn benen. Daar vond raketgeleerde Robert J. Rumpf, die was ingehuurd door de Ford Motor Company om op de proppen te komen met nieuwe, innovatieve oplossingen, wat op: de 'Wrist Twist'-besturing.

Het Wrist Twist-systeem heeft qua uiterlijk wel wat weg van de besturing van een vliegtuig. Voor de neus van de bestuurder zit een soort balk met aan weerszijden twee kleinere wieltjes. De balk zelf beweegt niet, maar de wieltjes draaien synchroon met elkaar. Via een ketting zijn ze verbonden met de stuurstang, die in het midden van de balk zit. De bestuurder kon dus met zowel zijn linker- als rechterarm het voertuig bedienen. De achterliggende gedachte was dat diegene daarbij een minder grote fysieke inspanning hoefde te verrichten dan bij een traditioneel stuurwiel. Overpakken is immers niet noodzakelijk meer, kleine handbewegingen volstaan.


Het mechanisme achter de 'Wrist Twist'-besturing. Beeld: Popular Mechanics.

Ford ging met het idee aan de slag op de testbaan in Dearborn en monteerde het systeem in een Mercury Park Lane Convertible. In het promotiefilmpje voor het systeem, dat onder het artikel te zien is, wordt benadrukt dat het in- en uitstappen makkelijker gaat dan bij een conventioneel stuurwiel door de extra ruimte. Daarbij monteerde men extra armleuningen zodat de bestuurder zijn armen in theorie de hele rit kon laten rusten. Verder benadrukte Ford dat de zichtbaarheid op het instrumentenpaneel en de weg beter was door het ontbreken van een traditioneel stuurwiel.

Ook bijzonder: in het filmpje zet Ford een vrouw achter het stuur om het systeem te demonstreren. De commentator beschrijft haar als een bestuurder die "zo atechnisch is als het maar kan", vermoedelijk om het gebruiksgemak van het systeem kracht bij te zetten. Verderop in het filmpje moet de vrouw parkeren. "De meeste vrouwen zijn het erover eens dat parkeren het meest belastende deel van het rijden vormt", aldus de commentator. Vervolgens zet ze de grote Mercury zonder problemen tussen twee andere auto's in langs de kant van de straat. Want als zíj het kan, dan kan iedereen het, toch? Zo moet de gedachtengang van de filmmakers geweest zijn in de jaren 60.

Weerbarstige praktijk

De ideale werking van het systeem in het promotiefilmpje kwam in ieder geval niet tot uiting in de praktijk. In het tijdschrift Popular Mechanics van april 1965 testte journalist Alex Markovich het systeem. Hij mocht ermee de openbare weg op, iets wat hij in eerste instantie nogal eng vond. "I fired up the engine, went trough a mental count-down and eased the Merc trough the gate, as gingerly as a nudist in a cactus patch," schreef hij. Eenmaal aanbeland op de weg was hij niet bepaald onder de indruk. Volgens hem reageerde de auto behoorlijk nerveus op zijn input, als een 'kangoeroe met de hik'. Ook werkte het systeem volgens hem in eerste instantie contra-intuïtief omdat je geneigd bent om het hele stuur te draaien in plaats van de kleine wieltjes. Wel schreef hij dat hij na een tijdje gewend raakte aan het systeem.

Gek genoeg wist Rumpf al tijdens het ontwikkelen van de Wrist Twist-besturing dat het systeem het productiestadium niet zou gaan halen. "Waarschijnlijk ga je dit systeem in de nabije toekomst niet in productie zien", zij hij in het interview met Markovich. "Mensen zullen dat oude stuurwiel niet gemakkelijk gaan opgeven." De ingenieur bleek gelijk te hebben, want het systeem kwam nooit verder dan de testfase. Vandaag de dag komt het nieuwe stuurwiel van Tesla in de model S en model X nog het meeste in de buurt, al werkt die 'yoke' nog wel op dezelfde manier als een traditioneel stuurwiel. Of dat in de praktijk gaat wennen, zal later moeten blijken uit een rijtest.

[Jocar]

1965 Ford promo film- Experimental 'Wrist-Twist' steering control on a Mercury Park Lane convertible