FIAT Lovers

[The Pretender]

[Peba]

Mefistofele.

Verstuurd vanaf mijn SM-G955F met Tapatalk

[The Pretender]

[Jocar]

FIAT 124 (1966-1975)

Fiat werkt in 1966 hard aan de vernieuwing van het programma en presenteert de 124, een vierdeurs, achterwielaangedreven sedan met 1.197 cc motor van zestig pk die maar liefst 6.500 tpm draait. Van 0 naar 100 kost zestien seconden en de auto heeft schijfremmen rondom, wat toen bijzonder was voor deze klasse. Het dashboard is bekleed met zachte, schokabsorberende materialen en maakt geen deel uit van de zelfdragende carrosserie, zoals bij de meeste concurrenten het geval is.
Van de 124 verschijnen eind 1966 ook een stationversie (Familiare), alsmede een Sport Spider – van de hand van Pininfarina – en (in 1967) een Sport Coupé. De laatste twee sportieve modellen hebben een 1,4-liter in het vooronder met 90 pk. Ze zijn een goedkoper alternatief voor de relatief dure Alfa Romeo’s Giulia GT en de in maart van dit jaar voorgestelde Spider (Duetto).
Om een indruk te geven van de toenmalige verhoudingen: Fiat was in 1966 het op één na grootste autoconcern van Europa; wereldwijd bezette Fiat de vijfde plek. Nog een mijlpaal voor de Italianen: in dit jaar werd een overeenkomst gesloten met de Russen over de assemblage van de Fiat 124 in een nog te bouwen Russische fabriek. Het resultaat daarvan kennen wij allemaal: de Lada! De 124 wordt uiteindelijk in diverse landen onder een andere naam verkocht, zoals Seat in Spanje en Polski Fiat in Polen.
In 1968 verschijnt de luxere 124 Special, met een 1,4-liter van 70 pk en een licht gewijzigd uiterlijk met dubbele koplampen. De Coupé krijgt in 1969 een nieuw front en enkele andere wijzigingen. Ook wordt een 1,6-liter met 110 pk leverbaar. In 1972 zien we een gemodificeerde 124-reeks, met iets sterkere motoren. In 1974 volgt de 131 de 124 op. De produktie van de 124 gaat buiten Italië echter nog geruime tijd door. In Italië zijn rond de 1.543.000 sedans en stations gebouwd; wereldwijd wordt dat aantal op rond de 4.000.000 geschat. De Coupé blijft tot 1975 in productie, met een totaal van rond de 299.686 exemplaren.

[Jocar]

FIAT 124 SPORT SPIDER (1966-1985)

Een half jaar na de introductie van de populaire vierdeurs Fiat 124 presenteert het merk op basis van deze sedan eind 1966 de 124 Sport Spider. De Sport Spider staat op het ingekorte, achterwielaangedreven chassis van de 124. Pininfarina tekent voor het ontwerp en de fabricage van de carrosserie; de uiteindelijke assemblage vindt plaats bij Fiat zelf.
Onder de lange motorkap ligt een 1.438 cc viercilinder met 90 pk. Een vijfversnellingsbak is standaard, evenals schijfremmen rondom. In 1969 verschijnt de tweede serie, waarbij vanaf 1970 de uit de 125 stammende 1.608 cc motor met 110 pk leverbaar wordt. Deze sterkere uitvoering is herkenbaar aan de ‘powerdomes’ op de motorkap, die voor extra ruimte zorgen zodat de grotere motor onder de kap past.. In 1972 worden de motoren vervangen door nieuw ontwikkelde exemplaren met enkele carburateur, afkomstig uit de 132: viercilinders van 1.592 en 1.756 cc (met 108 en 118 pk).
Vanaf 1974 wordt de Spider uitsluitend nog voor de USA geproduceerd, waar de prestaties zwaar te lijden hebben onder de steeds strenger wordende emissie-eisen. In 1982 wordt de gehele productie overgeheveld naar Pininfarina, ook de naam wordt gewijzigd in Pininfarina Spider en de auto wordt weer leverbaar in Europa. Een nieuwe 1.995 cc motor met injectie en 105 pk zorgt voor het rijplezier. De VX die in 1983 debuteert, beschikt over een supercharger die het vermogen tot 135 pk opschroeft. Van dit ultieme model worden slechts 500 exemplaren gebouwd. Wanneer in 1985 de productie stopt, staat de teller op ongeveer 198.000 exemplaren, waarvan 170.000 de oversteek naar de USA maken.

[Jocar]

FIAT 127 (1971-1983)

Grote modellen hebben Fiat doorgaans niet veel geluk gebracht, de kleintjes daarentegen juist wel en daarom was het ook niet zo vreemd dat er begin jaren zeventig al volop werd gewerkt aan een opvolger voor de Fiat 850. In april 1971 kwam die er in de vorm van de Fiat 127. De wielophanging en remmen waren rechtstreeks afkomstig van de Fiat 128 die twee jaar eerder was verschenen als opvolger van de 1100. De viercilinder motor was gelijk aan die van de snelste Fiat 850 (903 cc, 47 pk) en dus was de 127 technisch – ondanks zijn voorwielaandrijving - niet al te baanbrekend. Qua vorm was hij dat echter wel. Met zijn sterk aflopende achterzijde en in de carrosserie ‘verstopte’ vierkante koplampen was de auto zeker modern en sloeg hij dan ook goed aan. Toen het model in 1971 tot Europese ‘Auto van het Jaar’ werd benoemd, ging het zelfs helemaal hard met de verkopen. De 127 haalde de 850 qua aantallen al snel in. Vanaf 1972 is er ook een versie met derde deur, en in combinatie met de neerklapbare achterbank is dat zeker een praktische auto. De 903 cc motor wordt in 1977 opgevolgd door een versie met 1.049 cc en 1981 is er een 1300 sport met 1.301 cc motor, goed voor 70 pk en een top van 160 km/h. Ondanks het gigantische productieaantal van 3.779.086 stuks zijn er niet zo gek veel 127’s meer over.

[Jocar]

[Jocar]

FIAT 128 COUPÉ ( 1972-1978 )

Onder de codenaam X1/1 ontwikkelde Fiat vanaf mid jaren zestig een compacte voorwielaangedreven auto als opvolger van de 1100. Als het model in 1969 onthuld wordt, wordt de ware naam van het model genoemd: 128. De auto was eenvoudig vormgegeven met vierkante lijnen, maar bood veel binnenruimte. Naast de vierdeurs sedan was hij er ook als tweedeurs en als driedeurs stationwagon. De dwarsgeplaatste viercilinder had een inhoud van 1.116 cc, leverde 55 pk en was gekoppeld aan een handgeschakelde vierbak. Daarmee haalde de auto een top van 134 km/h en zelfs in 1969 was dat al niet erg indrukwekkend.
Fiat had echter nog de nodige ijzers in het vuur, want er moest en zou natuurlijk ook een sportieve versie moeten komen. Op basis van de 128 sedan werd er gewerkt aan zowel een coupé als een Spider. Terwijl het plan voor de spider bij Bertone werd neergelegd, werd de 128 coupé in eigen huis ontwikkeld. Daarvoor werd het chassis met 22 centimeter ingekort en kwam de totale hoogte van de auto een slordige 12 centimeter omlaag. Het resultaat was een nog altijd tamelijk ingetogen auto met een oplopende achterzijde, die eind 1971 onthuld werd.
De motor voor de coupé was daarbij eveneens onder handen genomen: uitgeboord tot een inhoud van 1290 cc kon de klant nu ook kiezen uit een 67 pk sterke variant waarmee hij een topsnelheid van 160 km/h kreeg. Daarmee waren er twee motorvarianten leverbaar – simpelweg 1100 en 1300 genoemd – terwijl die twee eveneens in twee uitvoeringen verkrijgbaar waren: standaard of luxe. De laatste had ondermeer vier ronde koplampen in plaats van twee vierkante, een andere grille en wielen.
Binnenin waren er ook de nodige wijzigingen, onder meer een ander interieur en de toevoeging van een toerenteller. In 1975 werd de reeks verder uitgebreid met de 128 3P, waarbij het laatste natuurlijk voor drie deuren stond. De achterste zijruitjes liepen nu niet meer omhoog, maar recht naar achteren, waar een royale derde deur was te vinden. De achterbank was nu neerklapbaar zodat de auto een stuk praktischer werd. Tegen de tijd dat de ‘3P’ werd geïntroduceerd leverde de 1300 motor 72 pk. Tot 1978 bleef het model in het Fiat-gamma. Daarna werd de 128-reeks opgevolgd door de Ritmo, maar daar verscheen nooit een echte coupéversie van.

[Gixxer]

Die was ik helemaal vergeten.
Zie je ook nergens meer.

[Jocar]

FIAT 500 (1957-1975)

De massamotorisering van Italië begint in 1957 met de Fiat 500. Het vierzits autootje met de bijnaam ‘rugzakje’ is de opvolger van de beroemde Topolino. De luchtgekoelde motor is, net als bij de 600, achterin geplaatst en drijft de achterwielen aan. De wielophanging is rondom onafhankelijk, de vierversnellingsbak is op de vloer geplaatst.
De vroege versies hebben naar achteren scharnierende portieren. De tweecilinder met 479 cc perst er 13 pk uit bij 4.000 tpm. Later dat jaar neemt het vermogen toe tot 15 pk. Bijzonder is dat bij de basisversie (Economica) de ramen niet open kunnen. Wel heeft de 500 een canvas dak, dat naar achteren opgerold kan worden, voor de nodige frisse lucht. In 1960 verschijnt zelfs een stationversie, Giardiniera genaamd. Deze heeft een grotere wielbasis en een horizontaal geplaatste motor (onder de laadvloer).
De tevens in 1960 gepresenteerde 500D, de opvolger van de 500, beschikt over een sterkere motor van 499 cc, met 18 pk bij 4.400 tpm. In 1965 vervangt de 500F de 500D, met als belangrijkste verschil de nu naar voren scharnierende portieren, wat een verbetering van de veiligheid betekent. In 1972 verschijnt de laatste versie, de 500R, met andere wielen en een nieuwe motor van 594 cc, afkomstig van de Fiat 126. In de 500R levert de motor echter iets minder vermogen, namelijk 18 pk. Wanneer in 1975 het doek valt voor de 500, zijn er meer dan 3.678.000 exemplaren gebouwd. De Giardiniera wordt onder de merknaam Autobianchi nog verkocht tot 1977.

[Jocar]

[Jocar]

FIAT 600 (1955-1969)

Wie denkt dat de Fiat 600 een wat grotere versie van de Fiat 500 is, heeft het mis. De 600 is namelijk ouder dan de 500 (hij stamt al van 1955; de 500 van 1957). Hij diende dan ook in eerste instantie als opvolger van de 500 ‘Topolino’ van nog voor de oorlog en was heel modern voor zijn tijd. In tegenstelling tot de Topolino had hij zijn motor trouwens net als de 500 niet voor-, maar achterin. Het betrof een watergekoeld viercilindertje met een inhoud van 633 cc en 22 pk. De eerste jaren openden de deuren van de kleine Fiat net als die van de Topolino nog aan de voorzijde; dat werd in 1964 veranderd. Tegen die tijd (vanaf 1960 om precies te zijn) was er ook al een sterkere motor van 767 cc (29 pk) gemonteerd en waren er de nodige technische wijzigingen doorgevoerd. Een jaar na de introductie van de gewone 600 verscheen trouwens ook de bijzondere 600 Multipla. Dit was alweer een Fiat die zijn tijd vooruit was, want met zijn zes zitplaatsen en ‘cab-forward’ carrosserie wordt hij vandaag de dag vaak als voorloper van de MPV genoemd. De Multipla bleef tot 1966 leverbaar; de gewone 600 tot 1969. Maar toen viel het doek nog altijd niet voor dit model. Als Seat 600 werd hij tot 1973 gebouwd in Spanje en daarna ging men in Joegoslavië nog vrolijk door met de Zastava 750. Tot aan 1987 om precies te zijn. Ook uit het Oostblok waren er versies van de 600: de NSU Neckar en de Yalta 850 bijvoorbeeld, al zijn die laatste nooit officieel bij ons geleverd.

[Jocar]

[Peba]

De NSU Neckar kwam natuurlijk niet uit het Oostblok, maar uit het toenmalige West-Duitsland. De Duitse Fiat 600 was trouwens de NSU Fiat Jagst, de Neckar was de Duitse Fiat 1100. En om de verwarring totaal te maken, heeft dit NSU niets met het andere NSU (dat van de Prinz e.d.) te maken...

[Jocar]

FIAT 850 COUPÉ / SPIDER (1965-1974)

Op basis van de in 1964 voorgestelde 850 toont Fiat ons in 1965 op de Autosalon van Genève de sportieve 850 Coupé en Spider. De Coupé is door het Centro Stile van Fiat zelf getekend, de Spider stamt van de tekentafels van Bertone en wijkt qua carrosserie en dashboard sterk af van de Coupé. De Spider wordt ook bij Bertone gebouwd. De techniek stamt in grote lijnen van de 850.
Het 843 cc motortje van de 850 werd voor de Coupé echter opgepept tot 47 pk, waarmee deze 139 km/h haalt. De Spider-krachtbron schopt het tot 49 pk en haalt 147 km/h. Vóór worden schijfremmen gemonteerd. Het dak van de tweezits Spider verdwijnt onder een fraaie afdekplaat en da’s vrij bijzonder voor die tijd. Nieuw bij Fiat is de herinvoering van het klassieke logo met zilveren lauwerkrans uit de tijd van de grote autosportsuccessen van Fiat. De 850’s worden er als eerste mee getooid. In 1968 worden Coupé en Spider aan een facelift onderworpen, waarbij de motor tot 903 cc (met een max. vermogen van 52 pk) vergroot wordt. De topsnelheid neemt daardoor toe tot 160 km/h. Ook de lampen worden gewijzigd en beide modellen krijgen de toevoeging ‘Sport’.
Bij de beëindiging van de productie in 1971 zijn 342.873 exemplaren van de Coupé gebouwd. Vanwege de populariteit in de USA bleef de Spider tot 1974 in productie. Hiervan lopen 124660 stuks van de band. De Spider wordt opgevolgd door de X1/9.

[Jocar]

[Jocar]

FIAT DINO SPIDER / COUPÉ (1966-1974)

Op de Autosalon van Turijn presenteert Fiat eind 1966 de exclusieve Dino Spider. Onder het door Pininfarina getekende koetswerk gaat een heuse competitiemotor van Ferrari schuil. Deze V6 met een cilinderinhoud van 1987 cc, drie dubbele Weber carburateurs, een aluminium blok en vier nokkenassen, is in opdracht van Ferrari door ingenieur Lampredi ontwikkeld.
Om de benodigde homologatie voor de Formule-2 racerij te bemachtigen, moet Ferrari van deze krachtbron in geciviliseerde vorm minimaal 500 stuks per jaar bouwen. In Fiat vindt men de ideale partner voor deze klus, want Fiat wil graag een sportief topmodel in het modelprogramma opnemen. En zo ontstaat de Dino.
Met 160 pk bij 7.500 tpm haalt de Dino een topsnelheid van ruim 200 km/h. Een vijfbak is standaard. In het daaropvolgende jaar wordt de Spider aangevuld met een door Bertone ontworpen en geproduceerde Dino Coupé. Deze maakt gebruik van dezelfde techniek; ten opzichte van de Spider is de wielbasis met 27 cm vergroot.
In 1969 leidt de samenwerking tussen beide merken tot de overname van Ferrari door Fiat. In datzelfde jaar krijgt de Dino een nieuwe 2,4-liter motor met 180 pk. Het blok is nu van gietijzer. Tevens worden de Dino’s uitgerust met de onafhankelijke achterwielophanging van de Fiat 130. In juni 1972 eindigt de produktie van de Coupé; de Spider wordt nog tot 1974 aangeboden. In totaal komt de teller uit op 7.577 geproduceerde auto’s.

[Jocar]

[Gixxer]

Schoon hè.

[Jocar]

Schoon hè.

Zeg dat wel! Onevenaarbare beauties hebben die Italianen gemaakt en nog steeds

Gelukkig zijn er nog wat exemplaren bewaard gebleven want je zag ze oproesten terwijl je er naar keek. Kwaliteit is en zal helaas nooit hun sterkste punt worden