FIAT Lovers

[The Pretender]

very nice.

[bobo]

[The Pretender]

[The Pretender]

[Jocar]

Fiat X1/9 (1980)

[Gixxer]

[Jocar]

Fiat Argenta (1981-1986)

[Jocar]

Fiat 132 1.6 (1977)

[Gixxer]

Identieke als mijn pa de zijne geweest.
Was wel een 2.0L.
Zalige wagen met veel comfort.

[Jocar]

Fiat 124 Spider “Pininfarina” (1979)

[Gixxer]

Identieke als mijn pa de zijne geweest.
Was wel een 2.0L.
Zalige wagen met veel comfort.

Was wel al vergeten dat hij in de winter zelden startte.

Tik op de Delco of duwen hielp wel eens.

[Jocar]

FIAT BARCHETTA

1995. Alweer een kwart eeuw geleden, maar als we naar de auto’s kijken lijkt het nog veel langer terug. Ga maar na: SUV’s bestonden nog bijna niet en ‘mainstream’ merken buitelden over elkaar heen om geinige, betaalbare roadsters te introduceren. Dat laatste is anno 2021 ondenkbaar, maar was in de jaren 90, opgejaagd door het eclatante succes van de Mazda MX-5, heel gewoon.

Inzakkend koetsje

Eén van de fleurigste aanbiedingen op dit vlak kwam uit Italië. In 1995 introduceerde Fiat de Barchetta. Dat is Italiaans voor ‘bootje’ en dat is niet gek, want met zijn wulpse en in het midden ietwat inzakkende koetsje heeft deze blije voorwielaandrijver daar inderdaad wel wat van weg.



De koets van de Fiat Barchetta was opvallend afgerond en opvallend glad, met een minimaal aantal onderbrekingen. Zo monteerde Fiat uiterst dunne, uitklapbare deurgrepen, die prima in het gladde totaalplaatje pasten. Hoewel de motor gewoon voorin werd gemonteerd, werd ook het aantal openingen in het front tot een minimum beperkt. Het bleef bij kleine sleuf onder de motorkap en een wat grotere onderin de bumper.


Pre-facelift, maar mét remlicht-kneepje.

De eerste grote cosmetische ingreep kwam in 2000, want toen kreeg de Barchetta één van de opvallendste derde remlichten ooit. De door wetgeving opgedrongen wijziging werd door Fiat niet door middel van een obligaat rechthoekje geïmplementeerd, maar met en eigenwijs ‘kneepje’ in de achterklep. Daarin bevond zich een afgeronde unit in de stijl van de reeds bestaande achterlichten, niet te missen dus.







Gaaswerk

Een paar jaar na de introductie van dat remlicht werd de rest van de auto eens goed tegen het licht gehouden. Met name aan de voorkant is het verschil direct zichtbaar. De reeds bestaande koelsleuf werd aan de onderkant aangevuld met wat op een grote grille lijkt, al is stiekem alleen het onderste deel functioneel. Aan weerzijden van die opening is vanaf 2003 ook gaaswerk te vinden. De aanvankelijk bijzonder laag geplaatste, trapeziumvormige richtingaanwijzers werden daardoor naar een hogere plek verbannen en kregen meteen maar een ronde vorm. De koplampen mochten hun vorm houden, maar kregen wel een lichter, zilverkleurig binnenwerk.


2003

De achterbumper werd op soortgelijke wijze aangepast. De opening helemaal onderin de bumper werd dichtgesmeerd, maar vervangen door een met gaaswerk afgewerkte ‘opening’ voor de kentekenplaat. Mist- en achteruitrijlicht hielden hun aparte behuizing in de bumper, maar werden vanaf 2003 wat meer verzonken aangebracht. Bovendien verscheen het nieuwe Fiat-logo op de kont, en ook voorop natuurlijk. De frisse Barchetta is altijd vrij zeldzaam gebleven, al was het maar omdat de Barchetta twee jaar na de introductie van het faceliftmodel alweer verdween.

[The Pretender]

[The Pretender]

[The Pretender]

[Jocar]

Fiat 127 (1971)

[Jocar]

Zo had onze pastoor vroeger een wit exemplaar. Hij sloeg altijd een kruisteken voor hij startte omdat het ding dat vaak weigerde

[Jocar]

BIJZONDERE LINK

ROESTENDE FIATS EN DE LADA 1200

Roest was in de jaren 70 lang niet alleen bij Italiaanse auto's een groot probleem, maar Fiat en Lancia waren er in dat decennium wel berucht om. Er bestaan verschillende theorieën over de oorzaak. Een daarvan leidt ons naar de Lada 1200.

Terwijl in de jaren 60 het westen grotendeels afstand nam van het communistische oosten, waren er natuurlijk groepen en soms hele landen in ons deel van de wereld waarin het communistisch gedachtegoed behoorlijk voet aan de grond kreeg. Dat gold in ieder geval voor Italië. Daar had je de Italiaanse Communistische Partij (PCI), die in de jaren 70 zelfs uitgroeide tot de grootste partij van het land. Ongekend voor een westers, democratisch land. Zeker in de industriële wereld in Italië bestonden er groepen die sympathiseerden met de voormalige Sovjet-Unie, waaronder vakbondsleden en hooggeplaatsten in de auto-industrie.

Gianni Agnelli, de iconische topman van Fiat, hoorde daar zeker niet bij. Agnelli was een ras-kapitalist die in de latere jaren 70 uiteindelijk behoorlijk in de clinch zou raken met stakende en niet zelden openlijk communistische Fiat-medewerkers. Toch was het onder het leiderschap van diezelfde Agnelli dat de Sovjets en Fiat elkaar vonden. Ongetwijfeld had dat te maken met korte lijntjes tussen communistische Fiat-medewerkers en de Sovjet-Unie. Die wisten iets op tafel te krijgen waar ook Agnelli wel voor zou moeten vallen: een lucratieve deal met AvtoVAZ. Dat ging auto's bouwen in een (hoe toevallig) naar een Italiaanse communist vernoemde plaats in de Sovjet-Unie: Togliatti. Men bleek geïnteresseerd in het overnemen van bestaande ontwerpen en productielijnen uit het westen. De Fiat 124 kwam het beste uit de tests van de Sovjets en Fiat was bereid om het hele zaakje rond de Fiat 124 aan ze te verkopen en zelfs te helpen bij het optuigen van de fabriek. Zo kwam uiteindelijk de Lada 1200 tot stand. In ruil voor dat alles ontving Fiat meer dan alleen geld. In de Sovjet-Unie kon je vaak makkelijker 'betalen' door goederen te leveren, dus de Sovjets zouden ook staal gaan leveren aan Fiat.

Zo kon het dus gebeuren dat Fiat in de jaren 70 staal vanuit de voormalige Sovjet-Unie binnenkreeg voor autoproductie. Over dit staal gaan de wildste geruchten rond. Het zou gerecycled staal zijn geweest, mogelijk zelfs afkomstig van oude militaire voertuigen. Geen 'vers' staal dus. In hoeverre dat waar is, is lastig te zeggen. Over het algemeen wordt door diverse bronnen in ieder geval wel aangegeven dat het staal van slechte kwaliteit bleek te zijn. De Sovjets hadden zich er dus mogelijk enigszins makkelijk van af willen maken of simpelweg niet de middelen om iets beters te leveren. Hoe dan ook ging Fiat ermee aan de slag. Wat volgde was een periode waarin de auto's van Fiat en het kersvers overgenomen dochtermerk Lancia uiterst roestgevoelig bleken te zijn. Niet alleen het plaatwerk, maar ook de onderliggende stalen structuur van de auto's bleek soms na enkele jaren al compleet doorgerot.

Nogmaals, Fiat stond hierin niet alleen. De jaren 70 waren bijvoorbeeld ook in Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk een behoorlijk berucht decennium als het op materiaal- en bouwkwaliteit van auto's aankwam. De algemeen geldende verklaring voor dergelijke problemen bij de Italianen is vaak dus het Sovjet-staal. Een andere theorie is dat het productieproces van de Fiats en Lancia's simpelweg verstoord werd door onlusten binnen het toen behoorlijk noodlijdende Fiat. Stakingen en moedwillige sabotage van productie waren niet uitzonderlijk. Een ander bijzonder gerucht is dat er nog wel eens kale carrosserieën buiten stonden te wachten op afwerking, in weer en wind, waarna er pas veel later een laklaag overheen kwam. Daar wordt het uiteraard niet beter van. Misschien was het wel een combinatie van allerlei factoren, al blijft het Sovjet-staalverhaal op zijn minst één van de meer intrigerende theorieën.


Fiat 124



Lada 1200 (VAZ 2101)

Bron: Autoweek

[bobo]

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Gixxer]

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Beste buurvriend zijn broer had er zo ene.
Was een supercar voor ons als klein gasten.