BUGATTI Lovers

[The Pretender]

[Jocar]

Hier maar posten want er komen maar 10 exemplaren en dus ook geen serieproductie.


HONDERDENTIEN

DIT IS DE BUGATTI CENTODIECI

Dankzij uitgebreide lekkage wisten we het stiekem al, maar nu grijpt Bugatti ook officieel terug op z’n niet al te verre verleden. Dit is de Bugatti Centodieci!

De Centodieci verscheen gisteren al uitgebreid online, ongetwijfeld tot groot verdriet van z’n bedenkers. Die hadden de presentatie immers voor vanavond gepland, tijdens het glamoureuze Concours d’Elegance van Pebble Beach in Californië. De Centodieci is geen nieuw serieproductiemodel en dus ook zeker niet de opvolger van de Chiron, maar net als de La Voiture Noire een peperdure ‘special edition’. Met de auto grijpt Bugatti terug op een stuk geschiedenis dat vaak wordt vergeten, namelijk de jaren 90. In die periode was het merk nog geen eigendom van Volkswagen, maar van de eigenzinnige Italiaanse ondernemer Romano Artioli. Hij bedacht de EB110 en het is die auto waaraan de Centodieci z’n bestaansrecht ontleent. Z’n naam trouwens ook, want Centodieci betekent simpelweg ‘110’.

Waar de EB110 met dat getal het geboortejaar van oprichter Ettoire Bugatti herdacht, grijpt de Centodieci met deze naam terug op de oprichting van het merk. Wat uiterlijk betreft is de auto zeker geen directe ‘remake’ van z’n voorvader, maar een soort mix tussen de Chiron en de supercar uit de ‘nineties’. De verwijzingen komen onder meer terug in de wat rechtlijnige neus, de kleine ‘hoefijzer-grille’ en de vorm van de achterlichtpartij. De ronde gaten achter de zijruit zijn een directe en onmiskenbare verwijzing naar de EB110 Super Sport, de heftige broer van de EB110 GT.

Onderhuids is de Centodieci meer Chiron dan EB110. Uiteraard is Bugatti’s befaamde 8.0 zestiencilinder aan boord, die in dit geval maar liefst 1.600 pk levert. Hoewel dat 100 pk meer is dan in de oorspronkelijke Chiron, is de Centodieci net iets minder snel. Dat is des te opmerkelijker als blijkt dat de nieuwkomer 20 kg lichter is dan z’n technische basis. Toch kunnen we ons best voorstellen dat je met een 0-100-tijd van 2,4 seconden en een begrensde top van 380 km/h goed kunt leven. Ook voor de sprintjes naar 200 en 300 km/h, die in respectievelijk 6,1 en 13,1 tellen achter de rug zijn, durven we gerust het woord ‘vlot’ uit de kast te trekken.

De Bugatti Centodieci is iets minder exclusief dan de La Voiture Noire, waarvan er slechts één verscheen. Ook is de auto maar liefst drie miljoen euro goedkoper. Met acht miljoen zonder belastingen is de Centodieci alsnog één van de allerduurste auto’s ooit. Bugatti bouwt slechts tien exemplaren, waarmee de auto ongetwijfeld net als z’n grote voorbeeld een goede investering zal zijn.

Bron: Autoweek

$9 Million Bugatti Centodieci homage to the EB110 testing with 1600hp at the Nürburgring

[Jocar]

SINISTERE ONE-OFF VAN € 11 MILJOEN

BUGATTI 'LA VOITURE NOIRE' GEPRESENTEERD

De geruchten blijken op waarheid te zijn gebaseerd. Bugatti brengt een one-off mee naar Genève. En wat voor een. Dit is de 'La Voiture Noire'.

De La Voiture Noire, zoals Bugatti zijn sinistere one-off toepasselijk noemt, is een in opdracht van een ongetwijfeld zeer gefortuneerde klant gebouwde hypecar op basis van de heftige Chiron. Volgens Bugatti hangt er een prijskaartje van zo'n € 11 miljoen aan de auto. Er gaan geruchten dat niemand minder dan Ferdinand Piëch die klant is, maar daarover rept Bugatti met geen woord.

De La Voiture Noire is volgens zijn scheppers een coupé met het comfort van een luxueuze limousine en met de prestaties van een hypercar. De unieke nieuwkomer is tot op zekere hoogte geïnspireerd op de Type 57 SC Atlantic. Met name de in 'naad' die in de lengte over de auto loopt, is een verwijzing naar die legendarische klassieker. Ook de opmerkelijke uitlaateindstukken, zes stuks op een rij, zijn een knipoog naar de Atlantic. Elk stukje van de koets is met de hand uit koolstofvezel vervaardigd.

Natuurlijk doet de van de Chiron bekende W16 dienst als krachtcentrale, een 8,0-liter groot brok primitief geweld dat 1.500 pk en 1.600 Nm opwekt. Prestaties vermeldt Bugatti niet, maar de reguliere Chiron is in staat om in net even meer dan 2 tellen naar een snelheid van 100 km/h te sprinten. Die auto is in staat om in 42 tellen een snelheid van 400 km/h te bereiken. Verwacht dat deze La Voiture Noir vergelijkbare cijfers achter zijn naam zet.

ONE-OFF A KIND

BUGATTI LA VOITURE NOIRE IS KLAAR

Bugatti La Voiture Noire: de ultieme oplossing voor wie zich te goed voelt om een van de vijfhonderd eigenaren van een Bugatti Chiron te zijn. Want de La Voiture Noire, daar is en blijft er maar één van. Net als in zijn vroege geschiedenis is Bugatti weer aan de slag met coachbuilding, het bouwen van unieke auto's voor een enkele klant, een one-off.

Tijdens de beurs van Genève in maart 2019 kregen we voor het eerst een impressie van de Bugatti La Voiture Noire, een concept-car van wat we vandaag voor het eerst kunnen aanschouwen. Jazeker, ook van een one-off wordt bij Bugatti eerst een concept-car gemaakt. De La Voiture Noire is speciaal gebouwd voor een Bugatti-enthousiasteling. Over de identiteit werd destijds in Genève al volop gespeculeerd (onder meer de naam Ferdinand Piëch viel, maar dan zou La Voiture Noire inmiddels een zwarte weduwe zijn geweest) en nog steeds is de naam in nevelen gehuld. Bugatti wil alleen kwijt dat het een liefhebber van het merk is en dat de sleutel van de La Voiture Noire niet de eerste Bugatti-sleutel zal zijn die hij in zijn handen krijgt.

Dan zal de historische link van zijn nieuwe auto de gelukkige eigenaar ook niet ontgaan, want deze one-off is een hommage aan de Bugatti Type 57 SC Atlantic met dezelfde naam uit 1936, de auto waar Ettore's zoon Jean zelf in reed en die kort voor de tweede wereldoorlog verloren is gegaan (de auto, niet Jean). Van de 57 SC Atlantic werden slechts vier exemplaren gebouwd, de La Voiture Noire was nummer twee.

Dat zijn er dan toch drie meer dan van deze La Voiture Noire. Technisch zijn er uiteraard veel overeenkomsten met de Chiron, met als kloppend hart de 8-liter W16 met vier turbo's, goed voor 1.500 pk en 1.600 Nm. Ten opzichte van de Chiron is de wielbasis langer en staat de cabine verder naar achteren. Het dak is helemaal dicht, wat een meer ingesloten GT-gevoel moet bewerkstelligen. De koets vertoont minder lijnen voor een meer minimalistisch ontwerp en de neus is wat lager om visueel minder volume te hebben. De achterlichtpartij komt, net al veel andere delen, uit de 3D-printer en bestaat uit één deel, dat helemaal om de achterkant heen loopt. Daarmee moet de typische lijn achterop de 57 SC Atlantic in herinnering worden gebracht.

Anders dan de oorspronkelijke La Voiture Noire zal deze niet lang in Molsheim blijven. Hoewel hij net is voltooid, vertrekt hij over enkele dagen al naar zijn mysterieuze eigenaar, die er ongetwijfeld een warm plekje binnen voor heeft vrijgemaakt. Voor Bugatti is het desondanks niet het eind van een tijdperk, want ze hebben de schone kunst van het coachbuilden nieuw leven ingeblazen. Denk daarbij ook aan few-offs als de Divo, die in een oplage van veertig stuks wordt gebouwd (€5 miljoen) en de Centodieci, waarvan er tien met een stukprijs van €8 miljoen Molsheim zullen verlaten.

[Jocar]

WELKOM BUGATTI RIMAC

OFFICIEEL: BUGATTI EN RIMAC SAMEN ÉÉN BEDRIJF

De kogel is door de kerk: Bugatti is niet langer volledig meer in handen van de Volkswagen Groep. Samen met het Kroatische Rimac vormt het een nieuw bedrijf dat luistert naar de naam Bugatti Rimac. Rimac-CEO Mate Rimac wordt de nieuwe topman van de nieuwe joint-venture.

Er gingen al tijden geruchten over een mogelijke verkoop van Bugatti. Hoewel zowel Bugatti als Rimac tot op heden de lippen stijf op elkaar hielden, is Bugatti nu de Volkswagen Groep niet langer meer de volledige eigenaar van Bugatti. Rimac en Bugatti vormen een samenwerkingsverband, Bugatti Rimac waar de Rimac Group 55 procent van de aandelen van in handen krijgt. De resterende 45 procent van de aandelen komt in handen van Porsche. Rimac Group is de nieuwe overkoepelende bedrijfsvorm achter Rimac en Rimac Technology. Rimac Technology is de tak van het bedrijf die zich bezighoudt met de ontwikkeling en productie van elektrische aandrijflijnen en accu's.

De nieuwe situatie lijkt wat verwarrend, daar Porsche zijn aandeel van 24 procent en Rimac Group gewoon behoudt. Ook Hyundai behoudt zijn aandeel van 12 procent in de Kroatische fabrikant van elektrische scheurneuzen. De nieuwe constructie ziet er als volgt uit:



Mate Rimac, CEO van Rimac en nu dus de Rimac Group, wordt ook topman van Bugatti Rimac. De twee merken benadrukken dat zowel Bugatti als Rimac gewoon een zelfstandig merk blijft en dat de reeds bestaande productielocaties gewoon behouden blijven. Bugatti behoudt z'n fabriek in het Franse Molsheim en Rimac z'n locatie in het in Kroatië gelegen Zagreb. Wel komt er een overkoepelend hoofdkantoor op de in 2023 te openen Rimac Campus waar aan toekomstige hypercars voor de twee merken wordt gewerkt. Een beetje zelfstandig, een beetje samen.

In een verklaring zegt Oliver Blume, voorzitter van de Raad van Bestuur van Porsche: "We combineren Bugatti's hypercar-expertise met Rimac's veelbelovende kracht en kennis op het gebied van elektrische aandrijflijnen." Dat geeft natuurlijk duidelijk aan welke kant Bugatti op gaat.

Rimac heeft in relatief korte tijd internationaal veel aanzien weten te verwerven. Het merk trok al snel Porsche als aandeelhouder aan en inmiddels levert het ook elektrische aandrijflijnen aan onder meer Automobili Pininfarina.

Bron: Autoweek

[Jocar]

Bugatti 16C Galibier Concept (2009)

[Jocar]

Drie maal Bugatti Type 35, maar alle net iets anders

[Jocar]

ONE-OFF A KIND

BUGATTI LA VOITURE NOIRE IS KLAAR

Bugatti La Voiture Noire: de ultieme oplossing voor wie zich te goed voelt om een van de vijfhonderd eigenaren van een Bugatti Chiron te zijn. Want de La Voiture Noire, daar is en blijft er maar één van. Net als in zijn vroege geschiedenis is Bugatti weer aan de slag met coachbuilding, het bouwen van unieke auto's voor een enkele klant, een one-off.

Tijdens de beurs van Genève in maart 2019 kregen we voor het eerst een impressie van de Bugatti La Voiture Noire, een concept-car van wat we vandaag voor het eerst kunnen aanschouwen. Jazeker, ook van een one-off wordt bij Bugatti eerst een concept-car gemaakt. De La Voiture Noire is speciaal gebouwd voor een Bugatti-enthousiasteling. Over de identiteit werd destijds in Genève al volop gespeculeerd (onder meer de naam Ferdinand Piëch viel, maar dan zou La Voiture Noire inmiddels een zwarte weduwe zijn geweest) en nog steeds is de naam in nevelen gehuld. Bugatti wil alleen kwijt dat het een liefhebber van het merk is en dat de sleutel van de La Voiture Noire niet de eerste Bugatti-sleutel zal zijn die hij in zijn handen krijgt.

Dan zal de historische link van zijn nieuwe auto de gelukkige eigenaar ook niet ontgaan, want deze one-off is een hommage aan de Bugatti Type 57 SC Atlantic met dezelfde naam uit 1936, de auto waar Ettore's zoon Jean zelf in reed en die kort voor de tweede wereldoorlog verloren is gegaan (de auto, niet Jean). Van de 57 SC Atlantic werden slechts vier exemplaren gebouwd, de La Voiture Noire was nummer twee.

Dat zijn er dan toch drie meer dan van deze La Voiture Noire. Technisch zijn er uiteraard veel overeenkomsten met de Chiron, met als kloppend hart de 8-liter W16 met vier turbo's, goed voor 1.500 pk en 1.600 Nm. Ten opzichte van de Chiron is de wielbasis langer en staat de cabine verder naar achteren. Het dak is helemaal dicht, wat een meer ingesloten GT-gevoel moet bewerkstelligen. De koets vertoont minder lijnen voor een meer minimalistisch ontwerp en de neus is wat lager om visueel minder volume te hebben. De achterlichtpartij komt, net al veel andere delen, uit de 3D-printer en bestaat uit één deel, dat helemaal om de achterkant heen loopt. Daarmee moet de typische lijn achterop de 57 SC Atlantic in herinnering worden gebracht.

Anders dan de oorspronkelijke La Voiture Noire zal deze niet lang in Molsheim blijven. Hoewel hij net is voltooid, vertrekt hij over enkele dagen al naar zijn mysterieuze eigenaar, die er ongetwijfeld een warm plekje binnen voor heeft vrijgemaakt. Voor Bugatti is het desondanks niet het eind van een tijdperk, want ze hebben de schone kunst van het coachbuilden nieuw leven ingeblazen. Denk daarbij ook aan few-offs als de Divo, die in een oplage van veertig stuks wordt gebouwd (€5 miljoen) en de Centodieci, waarvan er tien met een stukprijs van €8 miljoen Molsheim zullen verlaten.

HET MYSTERIE VAN DE VERDWENEN BUGATTI TYPE 57 SC

'LA VOITURE NOIRE'

Mysteries: soms zijn ze behoorlijk vergezocht, maar soms ook levensecht. Het verhaal van de Bugatti Type 57 SC 'La Voiture Noire' behoort tot de laatste categorie. Sinds 1938 ontbreekt van die auto, één van de vier 57 SC's die Bugatti bouwde, namelijk ieder spoor...

De Bugatti Type 57 was het geesteskind van Jean Bugatti, de zoon van oprichter Ettore Bugatti. Jean wilde met de 57 een ander soort modellenaanbod creëren voor Bugatti. Hij bedacht één basismodel dat in verschillende varianten besteld kon worden. Je had de originele Type 57 en de verlaagde Type 57 S, waarbij de 'S' staat voor 'Surbaissé' (verlaagd). Beide varianten van de Type 57 waren verkrijgbaar met een supercharger, waarna de toevoeging 'C' (Compresseur) achter de modelnaam verscheen. Zoals in die tijd gebruikelijk waren coachbuilders veelal verantwoordelijk voor de uiteenlopende waaier aan carrosserievarianten, waaronder de Ventoux en Galibier (twee- en vierdeurs sedan), Stelvio (cabriolet) en Atalante (Coupé). Uiteindelijk zagen op die manier 710 uiteenlopende exemplaren van de Type 57 het levenslicht.

Alle overgebleven Bugatti's Type 57 zijn inmiddels zeer kostbaar, maar één model spant de kroon: de Atlantic Coupé. De Atlantic stamt af van de conceptauto Aérolithe uit 1936. De Aérolithe was een bijzonder ding om te zien. Zo waren de koplampen bijna geïntegreerd in de spatborden en had de auto een gespleten voor- en achterruit, die met elkaar verbonden waren door een staartvin die over het dak liep. Verder zijn de ronde vormen kenmerkend voor de Aérolithe, het dak dat naar achteren toe helemaal naar beneden doorloopt en de afgedekte achterste wielkasten zetten het aerodynamische uiterlijk verder kracht bij. De Aérolithe was met klinknagels in elkaar gezet. Dat was niet voor de show, want de Aérolithe was opgetrokken uit Elektron-composiet, een materiaal bestaande uit 90 procent magnesium en 10 procent aluminium. Dit materiaal stond erom bekend dat het vlam vatte wanneer het heet werd. Lassen was dus geen optie.


De Bugatti Aérolithe.

Die klinknagels kwamen uiteindelijk terug in de productieversie van de Aérolithe: de Atlantic. Op de Atlantic waren ze wel voor de show, want Bugatti koos ervoor om in plaats van Elektron gewoon aluminium te gebruiken voor de Atlantic. Overigens dankt de Atlantic zijn naam aan Jean Mermoz, een piloot en vriend van Jean Bugatti die overleed toen hij de Atlantische Oceaan overvloog. Qua uiterlijk heeft de Atlantic in ieder geval heel veel weg van de Aérolithe. Naast de klinknagels in de vin op het dak zijn de lange motorkap, de doorlopende achterkant en de zes uitlaten karakteristieke stijlkenmerken van de Atlantic. Overigens lijkt de Atlantic op de foto's misschien heel lang, maar dat is hij met een lengte van 3,7 meter niet bepaald. Ter vergelijking: een Volkswagen Polo meet tegenwoordig al 4,07 meter in de lengte.

Allemaal uniek

Bugatti bouwde uiteindelijk slechts vier exemplaren van de 57S Atlantic. Die vier exemplaren hadden de chassisnummers 57374, 57453, 57473 en 57591. Geen enkele Atlantic is hetzelfde. Het meest prominente verschil is dat de koplampen bij twee Atlantics (57374 en 57591) in de voorspatborden zaten, terwijl ze bij de andere twee meer traditioneel op de spatborden gemonteerd waren. De laatste Atlantic, met chassisnummer 57591, is momenteel één van de meest bekende. Deze resideert namelijk in de omvangrijke autocollectie van de bekende mode-ontwerper Ralph Lauren.


De vier Atlantics op een rijtje.

Maar de meest bijzondere Atlantic moet toch wel die met het chassisnummer 57453 zijn. Dat was namelijk de auto die Bugatti wilde gebruiken als auto voor in de brochures, op shows en bij tests. Jean Bugatti reed naar verluidt zelf met de auto en liet er verder slechts een select groepje vrienden mee rondrijden. Ook was de auto van Jean de enige Atlantic die af-fabriek een supercharger kreeg. 'La Voiture Noire', zoals de zwarte 57SC ook wel werd genoemd, was daarmee de enige die de twee letters SC al van meet af aan meekreeg. Met supercharger was de 3,3-liter acht-in-lijn goed voor 200 pk. De chassisnummers 57374 en 57591 kregen later alsnog de supercharger aangemeten, waardoor ze de letter 'C' konden dragen. Chassis 57473 is het enige exemplaar dat het zonder extra beademing moet stellen.

Nooit meer opgedoken

Geen van de Type 57 Atlantics is meer volledig origineel. Alle drie de overgebleven auto's hebben een uniek verhaal, waarbij het laatst gebouwde exemplaar van Ralph Lauren nog wel het minst gehavend is geweest in zijn verleden. Eén Atlantic is compleet van de radar verdwenen: de eerdergenoemde La Voiture Noire van Jean Bugatti zelf. Jean Bugatti, coureur William Grover-Williams en zijn vrouw Yvonne deelden de auto naar verluidt in de winter van 1936, het jaar dat de auto gebouwd was. In 1937 reed Jean er zelf nog een tijdje mee voordat hij de auto cadeau deed aan coureur Robert Benoist, die in 1937 de 24 uur van Le Mans won voor Bugatti. Benoist en Grover-Williams, die goede vrienden waren, deelden de auto daarna. Toen zij naar Engeland vluchtten in de lente van 1940, ging de auto terug naar de fabriek, waarna de auto na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog op een trein zou zijn gezet door vader Ettore om hem uit de klauwen van de Duitsers te houden. Jean Bugatti had op onfortuinlijke wijze het leven verloren bij een auto-ongeluk in 1939.


Bugatti Type 57 SC 'La Voiture Noire'.

Waar de auto daarna heen is gegaan, weet men tot op de dag van vandaag niet. De bovenstaande geruchten over wie wanneer met de auto reed zijn ook nooit officieel bevestigd, aangezien de geschiedenis van de 'La Voiture Noire' slecht gedocumenteerd is. Dat komt vooral doordat de auto nooit is verkocht of geregistreerd, hij is altijd in eigendom gebleven van Bugatti. De fabrikant zelf geeft te kennen dat het na 1938 het spoor verloor van de tweede Atlantic. Alles wat er daarna met de auto is gebeurd, blijft dus gissen. Die onbekendheid voedt de theorieën dat de auto momenteel nog steeds ergens op de aarde verborgen is. Andere theorieën over de auto zijn onder meer dat Ettore Bugatti hem zelf verborgen heeft willen houden of dat de auto op een schip naar Amerika is gezet.

Mocht de 'La Voiture Noire' ooit opduiken, dan is het vermoedelijk meteen de meest waardevolle auto ter wereld. Het bijzondere verhaal zou er mede voor zorgen dat de waarde van de Bugatti ruim boven de €100 miljoen uittorent. Wellicht dat hij opduikt op eenzelfde manier als de Bugatti Type 22 Brescia, die ooit in een meer werd gevonden nadat hij 75 jaar onder water had gelegen. Tot die tijd kunnen schatzoekers naar hartenlust op avontuur om de mysterieuze verdwijning van de Type 57 SC op te lossen. Bugatti zelf bracht eerder dit jaar overigens nog een eerbetoon aan de legendarische auto. Gaat iemand het origineel ooit vinden?

[Jocar]

Deze EB 112 met chassisnummer 39002 heeft momenteel 2.423 mijl (3.900 km) op de teller en lijkt in perfecte staat te verkeren. Vanwege de onstabiele situatie van Bugatti in de jaren negentig werd de auto oorspronkelijk besteld op 27 april 1993 en geleverd in februari 2000, bijna zeven jaar later.

De EB 112 wordt aangedreven door een 6,0-liter V12-motor die 450 pk (335 kilowatt) ontwikkelt en in slechts 4,3 seconden van 0 tot 100 kilometer per uur sprint. Interessant is dat de 12-cilindermotor gepaard ging met een bescheiden handgeschakelde vijfversnellingsbak.

[Jocar]

Hier maar posten want er komen maar 10 exemplaren en dus ook geen serieproductie.


HONDERDENTIEN

DIT IS DE BUGATTI CENTODIECI

Dankzij uitgebreide lekkage wisten we het stiekem al, maar nu grijpt Bugatti ook officieel terug op z’n niet al te verre verleden. Dit is de Bugatti Centodieci!

De Centodieci verscheen gisteren al uitgebreid online, ongetwijfeld tot groot verdriet van z’n bedenkers. Die hadden de presentatie immers voor vanavond gepland, tijdens het glamoureuze Concours d’Elegance van Pebble Beach in Californië. De Centodieci is geen nieuw serieproductiemodel en dus ook zeker niet de opvolger van de Chiron, maar net als de La Voiture Noire een peperdure ‘special edition’. Met de auto grijpt Bugatti terug op een stuk geschiedenis dat vaak wordt vergeten, namelijk de jaren 90. In die periode was het merk nog geen eigendom van Volkswagen, maar van de eigenzinnige Italiaanse ondernemer Romano Artioli. Hij bedacht de EB110 en het is die auto waaraan de Centodieci z’n bestaansrecht ontleent. Z’n naam trouwens ook, want Centodieci betekent simpelweg ‘110’.

Waar de EB110 met dat getal het geboortejaar van oprichter Ettoire Bugatti herdacht, grijpt de Centodieci met deze naam terug op de oprichting van het merk. Wat uiterlijk betreft is de auto zeker geen directe ‘remake’ van z’n voorvader, maar een soort mix tussen de Chiron en de supercar uit de ‘nineties’. De verwijzingen komen onder meer terug in de wat rechtlijnige neus, de kleine ‘hoefijzer-grille’ en de vorm van de achterlichtpartij. De ronde gaten achter de zijruit zijn een directe en onmiskenbare verwijzing naar de EB110 Super Sport, de heftige broer van de EB110 GT.

Onderhuids is de Centodieci meer Chiron dan EB110. Uiteraard is Bugatti’s befaamde 8.0 zestiencilinder aan boord, die in dit geval maar liefst 1.600 pk levert. Hoewel dat 100 pk meer is dan in de oorspronkelijke Chiron, is de Centodieci net iets minder snel. Dat is des te opmerkelijker als blijkt dat de nieuwkomer 20 kg lichter is dan z’n technische basis. Toch kunnen we ons best voorstellen dat je met een 0-100-tijd van 2,4 seconden en een begrensde top van 380 km/h goed kunt leven. Ook voor de sprintjes naar 200 en 300 km/h, die in respectievelijk 6,1 en 13,1 tellen achter de rug zijn, durven we gerust het woord ‘vlot’ uit de kast te trekken.

De Bugatti Centodieci is iets minder exclusief dan de La Voiture Noire, waarvan er slechts één verscheen. Ook is de auto maar liefst drie miljoen euro goedkoper. Met acht miljoen zonder belastingen is de Centodieci alsnog één van de allerduurste auto’s ooit. Bugatti bouwt slechts tien exemplaren, waarmee de auto ongetwijfeld net als z’n grote voorbeeld een goede investering zal zijn.

Bron: Autoweek

De 10 stuks komen er nu spoedig aan

Bugatti Centodieci klaar voor serieproductie na 50.000 kilometer testen

De levering van de modellen uit de 10-serie start later dit jaar











Bron: https://de.motor1.com/news/576748/bu...-50000km-test/

[Jocar]

Nethercutt’s 1931 Bugatti Type 51 Dubos Coupe | Jay Leno's Garage

[Jocar]

Oma's aan het stuur

THIS IS THE TRACK ONLY BUGATTI BOLIDE - Villa d'Este 2022

[Jocar]

BUGATTI LEVERT EERSTE VAN 10 CENTODIECI AF

IN DE ENIGE JUISTE KLEUR

Bugatti heeft de eerste Centodieci afgeleverd. Het eerste exemplaar is op historisch verantwoorde wijze aangekleed.

We maken er geen gewoonte van om eerste-afleveringen als nieuws te presenteren, maar de Bugatti Centodieci is niet zomaar een auto. Deze super-speciale Bugatti werd in 2019 gepresenteerd als hommage aan de EB110 uit de jaren negentig, een bijzonder hoofdstuk in Bugatti’s historie. De Centodieci - dat betekent ook ‘110’ – is in feite een Chiron met flink wat designelementen van die bijzondere EB110. De platte, rechte koplampen zijn daar een voorbeeld van, maar ook de kleine en helemaal onderaan geplaatste ‘hoefhijzergrille’. De ronde gaten in de flank zijn ook typisch EB110, maar dan wel specifiek de lichtere en krachtigere EB110 SS.

Sinds de presentatie van de Centodieci verstreken er drie bijzondere jaren, waarmee waar weer is aangetoond hoeveel tijd het kan kosten voordat het eerste exemplaar van zo’n bijzonder apparaat aan een klant wordt afgeleverd. Kleine oplage of niet, Bugatti reed gewoon 50.000 test-kilometers met het pre-productie-exemplaar. Ook windtunneltests hoorden erbij, net als testritten bij extreme temperaturen.

Die eerste klant koos misschien wel de best denkbare kleur voor dit snoepje, want het Fabbrica Blu was ook de tint waarin het gros van de EB110’s werd afgeleverd. In die kleur en met zilverkleurige wielen ziet de eerste productie-Centodieci er relatief toegankelijk uit voor een hypercar van – jawel – 8 miljoen. Zonder belastingen, uiteraard.



Hiermee is ook meteen tien procent van de productie een feit, want Bugatti maakt maar tien Centodieci’s. We beloven dat we ze niet alle tien zullen behandelen.

[Jocar]

Waarom de Bugatti Mistral het einde van een tijdperk is

[Jocar]

New Bugatti Mistral: the W16 engine is DEAD

[Jocar]

ZO GAAN BUGATTI EN RIMAC SAMEN DOOR HET LEVEN

OPVOLGER CHIRON: HELEMAAL UNIEK, NÍET ELEKTRISCH

Bugatti is nu onderdeel van het Kroatische Rimac, een andere hypercar-bouwer. Hoe de twee merken voldoende onderscheidend willen zijn, leren we via de collega’s van AutoExpress van CEO Mate Rimac.

Hoewel Porsche grootaandeelhouder blijft, is Bugatti officieel geen onderdeel meer van de Volkswagen Group. In plaats daarvan hoort het bij Rimac, de Kroatische hypercarbouwer die zich sinds 2016 bezighoudt met elektrische hypercars. Daarin is Rimac niet uniek, maar het bedrijf is wel uitzonderlijk succesvol. Zo timmert het niet alleen met eigen modellen relatief lekker aan de weg, maar verkoopt het zijn kennis en kunde ook aan andere fabrikanten. Waar dat toe kan leiden, blijkt wel uit de verkoop van Bugatti aan de Kroaten. Die hebben daarmee ineens twee hypercar-fabrikanten in handen. Dat roept de vraag op: hoe gaan de twee zich van elkaar onderscheiden? Wordt een Bugatti in de toekomst niets anders dan een Rimac met een ander koetsje?

Volgens Mate Rimac hoeven we ons daarover geen zorgen te maken. Tegenover AutoExpress verklaart hij dat Bugatti en Rimac twee totaal verschillende karakters hebben en houden. “Bugatti bouwt op 100 jaar historie. Het is een aristocratisch en perfectionistisch merk. […]. Met een Bugatti ga je naar de opera om vervolgens met 400 km/h over de Autobahn naar huis te rijden. Het gaat om schoonheid, analoge meters, zoals een mooi horloge. Rimac, aan de andere kant, is knettergek. Volledig elektrisch, driften met 60 km/h met een enorme rookwolk achter je aan, futuristische oplossingen.” Juist die verschillen moeten worden uitgebuit: Bugatti gaat meer “in de richting van prachtige kunst”, terwijl Rimac de grenzen gaat verkennen van wat fysiek mogelijk is.

Ietwat wollige omschrijvingen, maar het levert wel een beeld op. Meer concreet zijn er gelukkig ook grote verschillen. Dat begint al bij het feit dat de nieuwe Bugatti die in ontwikkeling is, helemaal niets gemeen zal hebben met de laatste Rimac, de Rimac Nevera. Ook ten opzichte van de Chiron is de auto tot het laatste schroefje nieuw en dus anders. Zoals bekend verdwijnt daarmee ook de iconische W16-motor. Toch houdt Bugatti vast aan de verbrandingsmotor, zij het in hybride-vorm. Dat werd al geroepen onder Volkswagen, maar blijft overeind onder de nieuwe eigenaar. Sterker nog: volgens Rimac is de ontwikkeling van de nieuwe, unieke verbrandingsmotor die straks in de Bugatti te vinden is, al voor de overname gestart. De nieuwe motor wordt omschreven als ‘totally bonkers’ – vrij vertaald: ‘knettergek’- en zal dus niet zomaar een V6, V8 of V12 zijn. Wat wel? Dat leren we volgend jaar, als Bugatti meer bekendmaakt over het nieuwe hybride-model.

Bron: Autoweek

[Jocar]

BUGATTI EB112: TWEEENDERTIG JAAR GELEDEN DROOMDE WEDEROPGESTANE MERK VAN SUPERSEDAN

GROOTSE PLANNEN

Het is mooi wanneer iemand zich beijvert voor de wederopstanding van een verloren automerk. Dat een iconische merknaam geen garantie voor succes betekent, heeft de Bugatti EB112 laten zien. Een auto waarvan de soepele lijnvoering in scherp contrast kwam te staan met de stroefheid van zijn levensloop.



De vlag mocht uit in 1991, want Bugatti bestond opeens weer. Op de 110e geboortedag van Ettore Bugatti werd in de Parijse wijk La Défense een nieuwe supersportwagen getoond die zijn familienaam droeg. Het toepasselijk EB110 genoemde model was even felblauw van kleur als Bugatti’s vooroorlogse racers en de ontwerpers hadden de grille traditiegetrouw in de vorm van een hoefijzer gebogen. De autowereld reageerde verrukt en het plan van de Italiaanse zakenman Romano Artioli om het merk van zijn dromen tot leven te wekken leek helemaal te zijn gelukt. Een kleine smet op de feestvreugde was dat de orderboekjes die hij had klaargelegd maar niet vol raakten. Opmerkelijk, in een tijd waarin supercars (F40, 959, Diablo) nog helemaal je van het waren. Op de Autobahn wilde de EB110 met zijn zesliter V12 en vierwielaandrijving best een leuk partijtje meeblazen.



Tweede model was de EB112

Artioli koos de aanval als verdediging, en lanceerde een tweede model. Geen supersportwagen, maar een supersedan. Een auto die de machtige aandrijflijn van de EB110 combineerde met de ruimte, de luxe en het comfort van de beste limousines ter wereld. De afgrijselijk moeilijke taak om voor deze automobiel de juiste carrosserie te ontwerpen, kwam in handen van een kundig man: Giorgetto Giugiaro. De Italiaan, wiens grootste succesnummers een bijzonder strakke vormgeving kenden (Golf, Panda, Delta, Esprit, M1), verwijderde voor het tekenen van de Bugatti supersedan alle linialen uit zijn atelier, omdat hij zich had laten inspireren door de ronde vormen van Bugatti’s uit vroeger tijden. Het was vooral de fabelachtig mooie, sensueel met haar achterwerk heupwiegende Atlantic uit 1938 die Giugiaro verleidde om de EB112 even weelderig als wulps te maken. Het resultaat was echter vooral groot, want de kunstig gekromde lijnen namen hun tijd om vanaf de voorbumper omhoog te kruipen, en vanaf het dak weer naar de achterbumper af te dalen. De EB112 oogde hierdoor nog enormer dan de vorstelijke vijf meters die hij in werkelijkheid telde.



De spreekwoordelijke lichtgewicht souplesse van de traditionele Bugatti's was bij de EB112 ver te zoeken, waardoor de beoogde supersedan eerder kalme luxe dan venijnige snelheid uitstraalde. Door zijn formaat riep hij zelfs associaties op met de Bugatti Royale uit de jaren 20 van de vorige eeuw. Die fabelachtig kostbare auto bouwde Ettore Bugatti in een poging de aristocratie uit hun Rolls-Royce's te krijgen. Dat plan mislukte jammerlijk, want van de geplande 25 exemplaren bouwde Bugatti er slechts zes, waarvan hij er bovendien maar drie daadwerkelijk verkocht - wat nog altijd meer is dan het ene, conceptuele exemplaar dat Bugatti, of eigenlijk Giugiaro, van de EB112 bouwde.

[Jocar]

The Most Beautiful Bugatti Ever Made

[The Pretender]

[The Pretender]

Bugatti Bolide Storms Goodwood With Looks And Sounds Of A W16-Powered Batmobile.

https://www.carscoops.com/2023/07/bugatti-bolide-storms-goodwood-with-looks-and-sounds-of-a-w16-powered-batmobile/

[The Pretender]