TRIUMPH Lovers

[Jocar]

Triumph Stag (1970-1978 )



Triumph TR 7 (1975-1981)

[Gixxer]

[Gixxer]

[Jocar]

[Jocar]

Edit

[jef]

Triumph 2.0 en 2.5 P.I. heeft mijn vader vroeger nog gehad. Reed fantastisch... als hij niet in herstelling in de garage stond

[Jocar]

Triumph GT6 (1966)

[Jocar]

TRIUMPH TR4 (1962-1967)

De uit de jaren vijftig stammende Triumph TR3A kampt met een tanende belangstelling van het koperspubliek. Debet is vooral het wat gedateerde uiterlijk, dus huurt Triumph de Italiaanse ontwerper Giovanni Michelotti in om een geheel nieuwe body voor de TR3A te tekenen. Het resultaat is de TR4, die in 1962 debuteert. De nieuwe, elegant gesneden jas betekent het einde voor de traditionele, laag uitgesneden roadsterdeurtjes; ook de voorruit staat nu vast. Binnenin is de TR4 een flink stuk ruimer en comfortabeler geworden dan zijn voorganger. Het kokerbalkenchassis en de sterke 2,2-liter viercilinder met 100 pk zijn gebleven. Nieuw is de gesynchroniseerde vierversnellingsbak. In 1965 verschijnt de iets sterkere TR4A, met een nieuwe achterwielophanging die tevens wordt gebruikt in de Triumph 2000. In 1967 lost de TR5 met een 2,5-liter zescilinder van 150 pk de TR4A af.

[Jocar]

TRIUMPH SPITFIRE (1962-1980)

Triumphs TR-reeks is een successerie, maar het nadeel was dat de auto’s steeds groter en zwaarder zijn. Toen ook nog eens bleek dat Austin-Healey met de kleine Sprite en later ook MG met de kleine Midget goud in handen heeft, kan Triumph niet achterblijven. Het tegenoffensief wordt ingezet met de Spitfire, die in 1962 komt. Technisch leunt de auto op de Triumph Herald, maar qua vorm is het een onvervalst sportwagentje: laag en gestroomlijnd en met plaats voor niet meer dan twee personen.
De Italiaanse ontwerper Michelotti tekent de lijnen, zoals hij dat wel vaker doet voor Triumph. De Herald-viercilinder (1.147 cc) is licht opgevoerd en levert nu 63 pk; vanaf 1963 nog vier pk’s meer (de Spitfire mk2). Tegen die tijd is ook een overdrive leverbaar, waarmee de topsnelheid op 155 km/h komt. In 1967 werd de auto flink gefacelift en ontstaat de mk3. Met het oog op de Amerikaanse markt zijn de bumpers nu een stuk hoger geplaatst waardoor het autootje gelijk totaal anders aandoet. De viercilinder van de Herald is nu weer verder opgeboord, naar 1.296 cc en levert 75 pk, waarmee het de sterkste configuratie is. Weer later, in 1970, komt een mk4-versie uit van de Spitfire, maar deze was voor de verandering niet sterker. De motor is teruggeschroefd naar 63 pk (het oorspronkelijke vermogen van de mk1), maar doordat versnellingsbak en wielophanging zijn verbeterd, is de auto nog altijd in staat 155 km/h te rijden. De mk4 is ook wat betreft vorm weer flink gemoderniseerd. Vanaf 1974 is er een nieuwe 1.493 cc motor met 71 pk. Die blijft tot 1980 in productie en tegen die tijd zijn er in totaal 314.322 Spitfires gebouwd.

[gpdude]

Triumph GT6 (en in net iets mindere mate de Spitfire) behoren voor mij tot één van de mooist gelijnde sportwagentjes ooit. Fantastische machientjes!
Enkel spijtig dat ik er te groot voor ben, ik pas er niet in. Anders had ik er zeker nog ééntje.

[Jocar]

TRIUMPH TR6 (1969-1976)

Onder de motorkap was het verschil tussen Triumphs TR4 en TR5 groot: de viercilinder met carburateur had plaatsgemaakt voor een ingespoten zes-in-lijn. Uiterlijk waren de veranderingen echter lang niet zo schokkend. Maar met de komst van de Triumph TR6 in januari 1969 werd ook dat weer gecompenseerd. De oorspronkelijk door Michelotti getekende carrosserie maakte plaats voor eentje die door Karmann in het Duitse Osnabrück was ontwikkeld. Veel van de koetswerkdelen zijn overigens nog gelijk aan de TR5 om de kosten niet al te veel op te drijven. Neus en kont werden nog het meest ingrijpend veranderd. In lijn met de mode van eind jaren zestig kwam er een zwarte grille, een matzwarte achterkant en het aantal chromen strips en biezen werd geminimaliseerd. Ook kwamen er bredere (stalen) wielen en een anti-rolbar vooraan. De 2.498 cc zescilinder leverde 150 pk. Tenminste: als de auto geleverd werd aan deze kant van de oceaan, want alle Amerikaanse versies moesten het met een stuk minder vermogen doen: 104 pk. Dit was met name te danken aan de strengere Amerikaanse eisen voor uitstoot. TR6-en hadden in de VS bovendien nog een carburateur in plaats van brandstofinjectie. Na 1973 (het jaar van de oliecrisis) werd de continentale TR6 trouwens ook minder sterk en moest-ie het met 125 pk’s doen dankzij een nieuw brandstofinjectiesysteem en veranderde nokkenas. Opvallend is ook de spoiler onder de voorbumper die vanaf dat jaar werd gemonteerd. Nuttige opties waren een overdrive en een stalen hardtop die leverbaar waren tot het model werd opgevolgd door de TR7 in 1976. Het overgrote merendeel van de 94.619 gebouwde Triumphs TR6 ging naar Amerikaanse klanten en heel veel van de auto’s die bij ons rondrijden komen daar ook weer vandaan.

[Jocar]

TRIUMPH TR7 / TR8 (1975-1981)

Na het verscheiden van de TR6 komt het betaalbare sportwagenmerk Triumph in 1975 met de geheel nieuw ontworpen TR7. De nieuweling is echter in eerste instantie uitsluitend voor de USA gedacht. Europa – en zelfs Engeland zelf – krijgt hem voorlopig niet. Het extravagante uiterlijk is uit het penseel van designer Harris Mann gevloeid, die tevens tekent voor de Austins Allegro en Princess.
De TR7 werd oorspronkelijk als targa ontwikkeld (een populaire vorm in die dagen) maar de technische afdeling kreeg deze constructie niet in serieproductie, waardoor op het laatste moment besloten werd, er een Fixed Head Coupe van te maken. Met de ietwat buitenissige styling als gevolg. De TR7 wordt aangedreven door de tweeliter uit de Dolomite Sprint. In verband met de strenge Amerikaanse emissienormen liggen de prestaties wat lager dan bij de latere, Europese versie: de sprint van 0 – 100 km/h kost 11,8 seconden en de top ligt rond de 170 km/h (Europese versie: 9,5 s respectievelijk 175 km/h). Bijzonder zijn ook de elektromechanisch bediende klapkoplampen. Enige tijd later volgen nog een Convertible (1979) en een TR8, met Rover-V8 (1980). Helaas zal de TR7 niet de redding voor het Britse merk zijn: in 1981 loopt de laatste Triumph van de band, waarmee een definitief einde komt aan alweer een Britse autofabrikant met een rijke geschiedenis. Toch zijn in totaal nog 112.000 exemplaren van de TR7 gebouwd.

[The Pretender]

[Jocar]

Triumph TR4

[Jocar]

[Jocar]

TR7 (1975)

[Jocar]

Tr8 (1980)

[guyugy]

Wel degelijk de zwanenzang...
In een poging om het design te moderniseren kwam een tekening die niet in smaak viel, temeer dat er geen cabrio meteen beschikbaar was. En de TR8 kwam als de kalf al verdronken was, een beetje zoals de laatste Saab.
Destijsds vond ik het vlakaf lelijk en claustrofobisch, maar met onze ogen van nu valt het eerder uit als voor zijn tijd.
De ondermaatse afwerking en de droevige stoffen binnenmaterialen hebben er voor gezorgd dat het een flop werd.
Wie wilt nu gaan zitten in zetels met Tartan bekleed ??

[Jocar]

Het is er dan ook tenslotte slecht mee afgelopen.

[guyugy]

Ja, ik zit nu voor twee van de drie wagens met modellen van failliet-gegaan merken
Gelukkig waren dat (destijds) vlot verkochte wagens (Spitfire 1975 en 9.3 Cab 2005) waarvoor tot nu geen enkel probleem is voor onderhoud en onderdelen.