US CAR Lovers

[Jocar]

1955 Packard Caribbean - Jay Leno’s Garage

[Gixxer]

https://gocar.be/nl/autonieuws/auto-industrie/90-van-vanuit-vs-geimporteerde-wagens-zijn-schadegevallen

[bobo]

Toen ik mijne us-er kocht en wat goegelde op de koplampen kwam ik wat draden tegen van us-import van europesche auto’s die hier idd vrij cheap worden verkocht (al dan niet geaccidenteerd), in België zijn die sowieso onverkoopbaar omdat ze door hun epa-verbruikscijfers die wat hoger maar correcter zijn, in hogere co2 categorieën terechtkomen, wat al snel bij vooral biv enkele duizenden euro’s gaat schelen

Die mensen probeerden via de invoerders de eu-cijfers op hun inschrijving te krijgen maar dat lukt dus niet

Voor de pickups is dat niet van tel want lichte vracht


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[bobo]

[Jocar]

DeLorean DMC-12 - rijden in een legende!

[bobo]

ook weer de ionic5-giugiaro lijnen

[Jocar]

1966 Oldsmobile 442 - Jay Leno's Garage

[Jocar]

DeLorean DMC-12 (1981-1982) | Back to the future!

[Jocar]

Oldsmobile ninety-eight (1954)

[bobo]

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Utah]

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Zalig toch? Net als een boot op het water.

[Gixxer]

[bobo]

Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Jocar]

WILLY, EEN MAATJE VOOR HET LEVEN

HOE DE WILLYS JEEP EERST LANDEN VEROVERDE EN NU HARTEN

Tachtig jaar geleden begon in Toledo, in de Amerikaanse staat Ohio, de productie van de oer-Jeep. Het model veroverde Europa, létterlijk. De Willys Jeep is niet alleen een oorlogsheld, hij heeft door de jaren heen ook heel wat harten veroverd. Dat doet hij tot de dag van vandaag.

De gemiddelde gebruikte terreinwagen staat 123 dagen bij de dealer tot zich een koper meldt. De Willys Jeep in de verkoophal van Björn Brockmann staat er net iets langer, namelijk 30 jaar … “Maar ooit zal hij een liefhebber vinden”, zegt Brockmann lachend. Hij trapt met zijn voet op het pedaal van de startmotor (rechts naast het gaspedaal), waarna de 72 pk sterke motor tot leven komt en een stinkende witte wolk produceert. De Willys is van bouwjaar 1958, heeft nog geen 35.000 kilometer op de teller en was ooit in het bezit van ‘Kriegsmobilmachungs-Standort’ Herisau-Ramsen van het Zwitserse leger. Nu staat hij in de buurt van het Duitse Bremen bij Autoland 2000 te wachten op iemand die zich over hem wil ontfermen. Dat moet toch lukken, zou je zeggen, want er wordt in onze contreien maar zelden een Willys Jeep te koop aangeboden. En dat terwijl de Amerikaan in Europa toch een lange geschiedenis heeft. Allereerst zette hij tijdens de Tweede Wereldoorlog voet op Europese bodem als vervoermiddel van de geallieerden. Ook de Russen maakten er overigens gebruik van. De slechts 3,30 meter korte terreinwagen kan ondanks zijn bescheiden vermogen hellingen van 60 procent aan. Particuliere kopers waren in eerste instantie in ons land logischerwijs zeldzaam, maar in Zwitserland was het een verkoopsucces. Er reden 25.000 exemplaren rond, waarvan een groot deel werd ingezet door het Zwitserse leger.

Tijdens zijn internationale militaire carrière transporteert de Willys zo ongeveer alles wat de wapenindustrie in de loop der tijd heeft gemaakt, zoals 12,7-millimeter-kanonnen en machinegeweren. De Jeep moet tijdens de Koude Oorlog zelfs een kernwapen van het type Davy Crockett vervoeren. Ook maakt hij in 1962 deel uit van de laatste bovengrondse Amerikaanse atoomwapentest in de woestijn van Nevada.


Deze Willys Overland M38A1 stamt uit het bouwjaar 1958 en werd gebruikt door het Zwitserse leger. Hij staat nu in het Duitse Bremen te koop voor € 22.900.


Onder de motorkap zorgt een 72 pk sterke motor voor de aandrijving. De versnellingsbak heeft drie verzetten. Dit exemplaar is geheel gerestaureerd.


Rechts naast het gaspedaal zit het pedaal waarmee je de startmotor bedient. Een sleutel heb je niet nodig, zo benadrukt de verkoper van dit exemplaar.

Soortnaam

Het is gelukkig allemaal alweer lang geleden. In de jaren 70 groeit de Jeep uit tot vervoermiddel van vrije geesten. De naam Jeep wordt al snel een soortnaam. Plotseling heeft iedereen het over een ‘Volkswagen-jeep’ (Iltis) en een ‘Mercedes-jeep’ (G-klasse).

Nu blaast hij dus alweer 80 kaarsjes uit, de enige echte Jeep. Als je zijn stamboom wilt optekenen, heb je een flink stuk papier nodig. Laten we het zo zeggen: het is een patchwork-familie. Nadat de American Bantam Car Company in 1940 het prototype heeft gebouwd, wordt de serieproductie gezamenlijk verzorgd door Willys en Ford. In 1953 neemt een zekere Henry J. Kaiser het bedrijf Willys-Overland over. Kaiser, zoon van Duitse immigranten, is beroemd geworden door de bouw van het beroemde schip Liberty in de Tweede Wereldoorlog.


De Station Wagon in woodie-uitvoering, oftewel met een houtdecor dat op de auto is aangebracht met verf. Deze uitvoering wordt tot 1977 in Zuid-Amerika gebouwd.

In 1970 neemt AMC (American Motors) het merk Jeep over van Kaiser, in 1987 volgt Chrysler. Deze fabrikant fuseert vervolgens met Daimler, daarna met Fiat en tegenwoordig noemt het fusiebedrijf dat voortkwam uit FCA en PSA zich Stellantis. De Jeep maakt het allemaal niet uit, want hij is tot de dag van vandaag trouw gebleven aan zichzelf. Ook na 80 jaar biedt hij nog een beperkte hoeveelheid comfort en matige rijeigenschappen op het asfalt. Dat doet er echter allemaal niet toe. Wie de voorruit naar voren klapt en de deuren demonteert, ervaart het unieke Jeep-gevoel dat geen enkele andere auto biedt.

Tijdlijn

1915 - Het hoofdkantoor van Jeep in Toledo, met zeven etages, wordt gebouwd. Het was in gebruik tot 1974 en werd in 1979 gesloopt.

1941 - De serieproductie van de Willys gaat van start bij Willys en Ford, die de productietaken verdelen.



1944 - In totaal rollen er tijdens de oorlog circa 600.000 Jeeps van de band.

1946 - Een jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog start de productie van de Station Wagon.



1949 - De Willys M38 wordt gebouwd van 1949 tot 1952.

1955 - De Willys DJ3A Jeep Dispatcher wordt onder andere door de Amerikaanse post ingezet.


Jeep CJ-6

1956 - De CJ-6 is een langere variant van de CJ-5: het model wordt gebouwd van 1956 tot 1975.

1957 - De Jeep FC 170 heeft een laadbak met een lengte van 2,74 meter. De bestuurderscabine is boven de motor geplaatst.

1964 - De CJ-5 wordt tussen 1954 en 1983 geproduceerd in de fabriek in Toledo.

[Jocar]

[Jocar]

2021 Apocalypse Hellfire 6X6 | Jay Leno's Garage

[Jocar]

NASH METROPOLITAN

Groot, groter, grootst: dat leek het mantra van Amerikaanse autofabrikanten in de vorige eeuw. Hoe groter, hoe beter, en daarom verscheen de ene sloep na de andere op de markt. De Nash Motor Company dacht medio jaren 50 dat het ook anders kon en bracht een compacte auto op de markt.

Toegegeven, Nash Motors, dat in 1916 werd opgericht door voormalig GM-directeur Charles W. Nash, deed ook vrolijk mee met die trend. Op een gegeven moment kwam men in de bestuurskamer van Nash op het idee om ook eens naar de onderkant van de markt te kijken. Het management wilde een tweede compacte auto voor binnen de familie in het leven roepen, om bijvoorbeeld de boodschappen mee te doen of mee naar het station te rijden om de trein te pakken. Het studiemodel Nash Experimental International (NXI) vormde de basis voor de Nash Metropolitan, die uiteindelijk eind 1953 in productie ging.


Nash Metropolitan

Met zijn ronde vormen is de Metropolitan duidelijk een product uit de jaren 50. Waarmee hij vooral opvalt is de positionering van de wielen. De spoorbreedte is veel smaller dan de totale breedte van de auto, die 1,56 meter bedraagt. Daardoor lijken de wielen meer onder de carrosserie te zitten. Om toch nog wat van de wielen zichtbaar te maken, zitten er kleine uitsparingen die door moeten gaan voor wielkasten. De Metropolitan is 3,79 meter lang, ongeveer 20 centimeter korter dan een Volkswagen Kever. Hij kwam op de markt in twee varianten: een hardtop en een cabriolet. De uitvoering met hardtop weegt 828 kilo, terwijl de cabriolet 810 kilo in de schaal legt.

In tegenstelling tot de Kever had de Metropolitan een meer conventionele layout: een viercilindermotor voorin en achterwielaandrijving. In eerste instantie bedroeg de cilinderinhoud van de motor, die afkomstig was van het Britse Austin, 1,2 liter. In 1955 kwam de Metropolitan Series III op de markt met een krachtigere 1.5 viercilinder. Een strepentrekker werd de Metropolitan met maximaal 55 pk nooit.


Nash Metropolitan

Binnenin is de Metropolitan vooral minimalistisch. Recht voor de bestuurder zit een ronde snelheidsmeter en de schakelpook voor de drietraps handbak zit aan de stuurkolom. De bestuurder en passagier konden voorin knus naast elkaar zitten, want de Metropolitan kende geen separate zittingen. Elektrische ruitenwissers, een sigarettenaansteker en kaartverlichting waren standaard op de Metropolitan. Voor radio en verwarming moest je dan wel weer bijbetalen. Een opmerkelijk feitje is dat het waarschijnlijk niet eens mogelijk was om deze attributen weg te laten, aangezien alle Metropolitans de fabriek verlieten met de verwarming en radio aan boord.

Europese roots

De keuze voor een motor van Austin kwam niet geheel uit de lucht vallen. De Metropolitan werd namelijk in Engeland gebouwd door carrosseriebouwer Fisher & Ludlow en de Austin Motor Company. Austin had de benodigde techniek namelijk al in huis en op deze manier hoefde Nash veel minder te investeren in het opzetten van het productieproces. Nash verkocht de Metropolitan wel gewoon via het eigen dealernetwerk in Amerika. Omdat Nash kort voor de lancering van de Metropolitan fuseerde met de Hudson Motor Car Company in de American Motors Corporation, werd het autootje vanaf halverwege 1954 ook verkocht als Hudson Metropolitan, die alleen te herkennen was aan andere emblemen. Vanaf 1957 verdwenen de merknamen Nash en Hudson en ging hij simpelweg als Metropolitan door het leven.


De nooit geleverde stationuitvoering van de Nash Metropolitan.

Uiteindelijk kwam de Metropolitan op de markt in vier verschillende 'series', met minimale uiterlijke verschillen. Ondanks het feit dat de Metropolitan vanaf het begin in Engeland werd geproduceerd, werd de auto in eerste instantie niet in Europa geleverd. Pas vanaf de Series III verkreeg Austin de rechten om de Metropolitan ook in het Verenigd Koninkrijk te verkopen. Daar werd de Metropolitan geen groot succes: naar verluidt zijn er slechts 1.200 exemplaren van verkocht. De wereldwijde productie bedraagt 95.000 exemplaren. Niet bijzonder veel, maar de Metropolitan was beslist geen flop. Ook beroemdheden reden ermee: Prinses Margaret, Elvis Presley, Phil Collins en Paul Newman hadden een Metropolitan.

Uiteindelijk viel in 1962 het doek voor de Metropolitan. De concurrentie vanuit de 'Big Three' uit Detroit noopte AMC ertoe om de productie te beëindigen. Maar ook binnen AMC vond er kannibalisme plaats: de Rambler American snoepte een aanzienlijk deel van de verkopen weg. De hierboven afgebeelde stationwagon stond in de planning, maar werd nooit meer geleverd. De Metropolitan zwom echter niet onsuccesvol tegen de stroom in en liet zien dat de Amerikanen echt wel in waren voor een kleinere auto.

[Jocar]

1970 AMC Javelin Mark Donohue Edition

[bobo]

hoe groot zou de draaicirkel zijn van dat mini-amerikaantje waar de wielkasten tot over de voorste wielen gaan

[flappy]

bij voldoende wielspin heel kort