Franse Klassiekers

[Jocar]

Delahaye 235 - Unique one-off cabriolet by Antem (1952)

[Jocar]

Delahaye 135 M Cabriolet ( 1948 )

[Jocar]

WERELD-SIMCA

DE VELE GEDAANTES VAN DE TALBOT HORIZON

Soms zijn de verschillen niet meer dan een naamplaatje, een enkele keer is er iets meer fantasie gebruikt, maar auto’s die om wat voor reden dan ook onder verschillende merknamen verkocht worden, het is bepaald niet iets van de laatste tijd. Met de 1100 heeft Simca een succesnummer in huis. Zijn opvolger, de Horizon, moet dat succes niet alleen evenaren, hij moet het - trans-Atlantisch - zelfs tot wereldauto schoppen.

In al zijn expansiedrift neemt Chrysler in 1958 de Amerikaanse vestiging van Simca over en wordt Simca en passant ook in Canada geïntroduceerd. Het is een opmaat naar meer: halverwege de jaren zestig ontstaat Chrysler Europe met de overname van Simca in Frankrijk en in Engeland de Rootes Group met daarin onder andere Hillman en Sunbeam. Een poging om ook NSU (Audi) en Borgward over te nemen ketst echter af. Misschien maar goed ook, het modelgamma is zo ook al een bonte lappendeken. Echte uitschieters zitten er commercieel gezien niet echt tussen. Dat wordt anders wanneer in 1966 de Simca 1100 op de markt verschijnt, een voor die dagen sensationeel ontworpen hatchback met onafhankelijke wielophanging rondom, voorwielaandrijving en een dwarsgeplaatste motor. Het blijkt een succesnummer en wordt zelfs in Amerika verkocht als 1204 (voor $ 100 minder dan een Volkswagen Kever). Het is echter niet genoeg om het Europese bedrijf op sleeptouw te nemen. Uit efficiëntie oogpunt wordt begin jaren zeventig het modelgamma gestroomlijnd, het doel is terug naar drie hoofdmodellen. Met de intern aangeduid als C2 (opvolger voor de 1100), C6 (een voorwielaandrijver van Ford Taunus-formaat) en C9 (een grote achterwielaandrijver) moeten alle segmenten waarin Chrysler Europe actief is afgedekt kunnen worden. Eind 1975 verschijnt de C6 op de markt als Simca 1307/1308, technisch sterk leunend op de compactere 1100, maar desalniettemin goed genoeg om het in 1976 tot Europese Auto van het Jaar te schoppen. Het is een opmaat naar de C2 die in 1977 volgt.


Simca Horizon Alles anders

Ook voor de C2 wordt weer dankbaar gebruik gemaakt van de techniek uit de 1100 met zijn torsieveren. Aanvankelijk gaat het project halverwege 1974 van start als C6 SWB, een korte 1307/1308. De techniek wordt ontwikkeld in het Franse Carrierres, terwijl het koetswerk in het Engelse Whitley getekend wordt; net als bij de 1307/1308. Er worden ook varianten ontwikkeld met een vierdeurs sedankoetswerk en een compacte driedeurs hatchback, maar die derivaten belanden op dood spoor. Nadat het Amerikaanse management eind 1974 de kleimodellen van de vijfdeurs C2 ziet, wordt besloten dat dit de kleine auto is die ze ook in de Verenigde Staten willen hebben.

Al snel wordt aan twee kanten van de Atlantische oceaan aan de auto gewerkt. Aanvankelijk gaat het om kleine aanpassingen die aan het ontwerp doorgevoerd moeten worden om aan de Amerikaanse eisen te voldoen, zoals bredere wielkastranden. Dit wordt ook doorgevoerd in het ontwerp voor de Europese versie. Maar al snel worden de verschillen groter. Grille en bumpers zijn de meest in het oog springende, en dat is nog maar het begin. Om productietechnische redenen worden het dak en de voorruit omranding in Europa uit één stuk plaat geperst terwijl het dak in Amerika een los onderdeel is wat aan de voorruitstijlen wordt gelast. In Europa blijven ze trouw aan de torsieveren omdat dat de auto zo makkelijker tussen de 1100 en 1307/1308 kan worden geproduceerd, terwijl ze in Amerika omwille van betere rij-eigenschappen kiezen voor McPherson-veerpoten en achter ook een andere constructie kiezen. De interieurafwerking is in Europa iets meer basic terwijl Amerika kiest voor hoogwaardigere materialen. De motoren uit de 1100 en de 1307/1308 (1.118 en respectievelijk 1.294 en 1.442 cc) voldoen naar Europese maatstaven prima, voor Amerika schieten ze echter te kort, niet in de laatste plaats omdat ze niet zomaar aan de strenge Amerikaanse milieu-eisen zijn aan te passen. Daar komt ook nog ‘ns bij dat er bij Chrysler aan gene zijde van de oceaan onvoldoende productiecapaciteit is om jaarlijks 200.000 extra motoren te bouwen om aan de Amerikaanse vraag te voldoen.


Plymouth Horizon

Een oplossing komt bij Volkswagen vandaan. Bij VW weten de Rabbit (zoals de Golf in Amerika heet) en Jetta niet het succes van de Kever te evenaren en is er productiecapaciteit genoeg. En laat de 1,7 liter motor van Volkswagen nou net prima in de C2 passen … Daarnaast weten de Amerikanen ook nog een 2,2 liter Chrysler-motor dwars voorin te wurmen. Al met al is Chrysler eind 1977 klaar met de auto en maakt het publiek op het Europese vaste land kennis met de Simca Horizon, in Groot-Brittanië met de Chrysler Horizon en in Amerika met de Plymouth Horizon en Dodge Omni. De auto vormt in Amerika overigens ook de basis voor een tweedeurs coupé: de Dodge O24 c.q. Plymouth TC3 en later ook de Dodge Charger. Da’s voor puristen even slikken, zie je de Dukes of Hazard al stunten met een compacte voorwielaandrijver?


Dodge Shelby Charger Tussen de Saabs

Hoewel de Horizon in Europa wordt uitgeroepen tot Auto van het Jaar (nipt voor de Fiat Ritmo), doet het wankelende Chrysler zijn Europese activiteiten over aan PSA (Peugeot en Citroën) waardoor de naam Chrysler niet langer gebruikt kan worden. Uit het verre verleden wordt de naam Talbot opgediept (ooit overgenomen door Simca), een legendarische naam die zowel in het Verenigde Koninkrijk als in Frankrijk op de auto’s wordt geplakt. Aan weerszijde van het Nauw van Calais maakt de pentastar op de grille plaats voor een rondje met een T erin en heet de auto voortaan dus Talbot Horizon. De auto blijft onder die naam met af en toe een kleine update (inclusief een Peugeot-dieselmotor) tot 1985 in productie. Overigens wordt de auto ook nog een tijdje bij Saab-Valmet in Finland gebouwd, als opvolger van de Saab 96, naast de Saabs 99, 90 en 900. De auto krijgt daar onder andere Saab-stoelen en nog een aantal Zweedse interieurdelen mee. Ook krijgt de Horizon in Finland een aangepaste motor die kan draaien op benzine met octaangetallen tussen de 60 en 70, een goedkoper alternatief voor gewone benzine. Deze auto’s worden Petro Horizon genoemd.


Talbot Horizon Goes Like Hell

In de rallysport gooit Talbot rond 1980 hoge ogen met de Sunbeam Lotus, hoewel het concept met de motor voorin en aandrijving op de achterwielen toch enigszins gedateerd begint te raken. Achter de schermen wordt dan ook gewerkt aan een opvolger, een monster op basis van de Horizon. Bij deze Lotus Horizon Turbo staat de motor (nog wel die uit de Sunbeam Lotus) naar voorbeeld van de Renault 5 Turbo nu dwars achter de voorstoelen. Twee prototypen zijn gebouwd, toch zal Peugeot Talbot Sport zal er nimmer een wedstrijd mee rijden. Voorzien van vierwielaandrijving en een andere koets zal de wereld de auto kennen als Peugeot 205 Turbo 16, de machine waarmee Peugeot het WK Rally domineert en uiteindelijk (ook met 405- en Citroën ZX-koetswerk) verschillende malen Parijs Dakar wint. Voor het publiek is de Horizon alleen beschikbaar in brave uitvoeringen.


Dodge Omni GLH

Anders is dat in Amerika. Sowieso is de 2,2 liter Chrysler-motor potenter dan de Europese motoren, het wordt nog leuker wanneer Carol Shelby zich over de auto ontfermt. Shelby ontwikkelt in 1984 voor Chrysler een 110 pk sterke versie die door het leven gaat als Dodge Omni GLH (wat staat voor Goes Like Hell, kom er maar op). Van nul naar honderd is hij een seconde sneller dan een Golf GTI. Een jaar later is die auto met turbo goed voor 146 pk en wordt hij voorzien van spoilers en skirts. De absolute topper wordt in 1986 de Omni GHLS (Goed Like Hell, Some-more), het vermogen stijgt naar 175 pk, de auto wordt opgetuigd met een keur aan sportieve accessoires en het onderstel wordt voorzien van stijvere veren, dikkere stabilisatoren en instelbare Koni’s. Deze auto wordt in een oplage van 500 stuks bij Shelby zelf gebouwd en heet dan ook simpelweg Shelby GLH-S. Om het imago weer een beetje op te krikken krijgt de Dodge Charger dezelfde behandeling. Niet in de laatste plaats doordat gebruik is gemaakt van hoogwaardiger plaatmateriaal blijft de Amerikaanse Horizon een stuk interessanter dan zijn Europese evenknie, Chrysler stopt de productie van de Horizon en Omni pas in 1990, vijf jaar na het verscheiden van de Talbot.

[Jocar]

Was een knappe auto in zijn tijd.

[Bud Wijzer]

https://www.youtube.com/watch?v=U7b5SMorbq8

Wat een leuke vinding was dit toch.

Nooit begrepen dat dit later niet verder werd ontwikkeld.

[Jocar]

Simca/Talbot Bertone Coupé 1200S (1970)

[Jocar]

1967 Panhard 24 BT - Jay Leno's Garage

[Jocar]

Panhard 17 (1959)

[Jocar]

The Missing Talbot-Lago - Jay Leno's Garage

[Bud Wijzer]

Talbot Labo, nog nooit gezien of van gehoord, maar wat een knap gelijnde auto

Jay zal trouwens zijn filmpjes wel voorbereiden, maar ik sta er toch altijd van versteld, hoe hij ook zo uit de losse pols, ZOVEEL over al die auto's weet.

[Jocar]

Ik heb het hier nogal eens geschreven. Wat een prachtige auto's hebben die Fransen ooit gemaakt, merken waar ik nooit van gehoord had

[bobo]

[flappy]

vrij betaalbaar als oldtimer... wel goed zien onder dat kunststoffen uiterlijk dat het dragend geheel niet vergaan is van de roest. Maar wat een vooruitstrevendheid in die tijd.

[Jocar]

Simca 1000 (1976)

[Jocar]

1976 Simca 1100 ES Automatique

[bobo]

WERELD-SIMCA

DE VELE GEDAANTES VAN DE TALBOT HORIZON

Soms zijn de verschillen niet meer dan een naamplaatje, een enkele keer is er iets meer fantasie gebruikt, maar auto’s die om wat voor reden dan ook onder verschillende merknamen verkocht worden, het is bepaald niet iets van de laatste tijd. Met de 1100 heeft Simca een succesnummer in huis. Zijn opvolger, de Horizon, moet dat succes niet alleen evenaren, hij moet het - trans-Atlantisch - zelfs tot wereldauto schoppen.

In al zijn expansiedrift neemt Chrysler in 1958 de Amerikaanse vestiging van Simca over en wordt Simca en passant ook in Canada geïntroduceerd. Het is een opmaat naar meer: halverwege de jaren zestig ontstaat Chrysler Europe met de overname van Simca in Frankrijk en in Engeland de Rootes Group met daarin onder andere Hillman en Sunbeam. Een poging om ook NSU (Audi) en Borgward over te nemen ketst echter af. Misschien maar goed ook, het modelgamma is zo ook al een bonte lappendeken. Echte uitschieters zitten er commercieel gezien niet echt tussen. Dat wordt anders wanneer in 1966 de Simca 1100 op de markt verschijnt, een voor die dagen sensationeel ontworpen hatchback met onafhankelijke wielophanging rondom, voorwielaandrijving en een dwarsgeplaatste motor. Het blijkt een succesnummer en wordt zelfs in Amerika verkocht als 1204 (voor $ 100 minder dan een Volkswagen Kever). Het is echter niet genoeg om het Europese bedrijf op sleeptouw te nemen. Uit efficiëntie oogpunt wordt begin jaren zeventig het modelgamma gestroomlijnd, het doel is terug naar drie hoofdmodellen. Met de intern aangeduid als C2 (opvolger voor de 1100), C6 (een voorwielaandrijver van Ford Taunus-formaat) en C9 (een grote achterwielaandrijver) moeten alle segmenten waarin Chrysler Europe actief is afgedekt kunnen worden. Eind 1975 verschijnt de C6 op de markt als Simca 1307/1308, technisch sterk leunend op de compactere 1100, maar desalniettemin goed genoeg om het in 1976 tot Europese Auto van het Jaar te schoppen. Het is een opmaat naar de C2 die in 1977 volgt.


Simca Horizon Alles anders


Ook voor de C2 wordt weer dankbaar gebruik gemaakt van de techniek uit de 1100 met zijn torsieveren. Aanvankelijk gaat het project halverwege 1974 van start als C6 SWB, een korte 1307/1308. De techniek wordt ontwikkeld in het Franse Carrierres, terwijl het koetswerk in het Engelse Whitley getekend wordt; net als bij de 1307/1308. Er worden ook varianten ontwikkeld met een vierdeurs sedankoetswerk en een compacte driedeurs hatchback, maar die derivaten belanden op dood spoor. Nadat het Amerikaanse management eind 1974 de kleimodellen van de vijfdeurs C2 ziet, wordt besloten dat dit de kleine auto is die ze ook in de Verenigde Staten willen hebben.

Al snel wordt aan twee kanten van de Atlantische oceaan aan de auto gewerkt. Aanvankelijk gaat het om kleine aanpassingen die aan het ontwerp doorgevoerd moeten worden om aan de Amerikaanse eisen te voldoen, zoals bredere wielkastranden. Dit wordt ook doorgevoerd in het ontwerp voor de Europese versie. Maar al snel worden de verschillen groter. Grille en bumpers zijn de meest in het oog springende, en dat is nog maar het begin. Om productietechnische redenen worden het dak en de voorruit omranding in Europa uit één stuk plaat geperst terwijl het dak in Amerika een los onderdeel is wat aan de voorruitstijlen wordt gelast. In Europa blijven ze trouw aan de torsieveren omdat dat de auto zo makkelijker tussen de 1100 en 1307/1308 kan worden geproduceerd, terwijl ze in Amerika omwille van betere rij-eigenschappen kiezen voor McPherson-veerpoten en achter ook een andere constructie kiezen. De interieurafwerking is in Europa iets meer basic terwijl Amerika kiest voor hoogwaardigere materialen. De motoren uit de 1100 en de 1307/1308 (1.118 en respectievelijk 1.294 en 1.442 cc) voldoen naar Europese maatstaven prima, voor Amerika schieten ze echter te kort, niet in de laatste plaats omdat ze niet zomaar aan de strenge Amerikaanse milieu-eisen zijn aan te passen. Daar komt ook nog ‘ns bij dat er bij Chrysler aan gene zijde van de oceaan onvoldoende productiecapaciteit is om jaarlijks 200.000 extra motoren te bouwen om aan de Amerikaanse vraag te voldoen.


Plymouth Horizon

Een oplossing komt bij Volkswagen vandaan. Bij VW weten de Rabbit (zoals de Golf in Amerika heet) en Jetta niet het succes van de Kever te evenaren en is er productiecapaciteit genoeg. En laat de 1,7 liter motor van Volkswagen nou net prima in de C2 passen … Daarnaast weten de Amerikanen ook nog een 2,2 liter Chrysler-motor dwars voorin te wurmen. Al met al is Chrysler eind 1977 klaar met de auto en maakt het publiek op het Europese vaste land kennis met de Simca Horizon, in Groot-Brittanië met de Chrysler Horizon en in Amerika met de Plymouth Horizon en Dodge Omni. De auto vormt in Amerika overigens ook de basis voor een tweedeurs coupé: de Dodge O24 c.q. Plymouth TC3 en later ook de Dodge Charger. Da’s voor puristen even slikken, zie je de Dukes of Hazard al stunten met een compacte voorwielaandrijver?


Dodge Shelby Charger Tussen de Saabs


Hoewel de Horizon in Europa wordt uitgeroepen tot Auto van het Jaar (nipt voor de Fiat Ritmo), doet het wankelende Chrysler zijn Europese activiteiten over aan PSA (Peugeot en Citroën) waardoor de naam Chrysler niet langer gebruikt kan worden. Uit het verre verleden wordt de naam Talbot opgediept (ooit overgenomen door Simca), een legendarische naam die zowel in het Verenigde Koninkrijk als in Frankrijk op de auto’s wordt geplakt. Aan weerszijde van het Nauw van Calais maakt de pentastar op de grille plaats voor een rondje met een T erin en heet de auto voortaan dus Talbot Horizon. De auto blijft onder die naam met af en toe een kleine update (inclusief een Peugeot-dieselmotor) tot 1985 in productie. Overigens wordt de auto ook nog een tijdje bij Saab-Valmet in Finland gebouwd, als opvolger van de Saab 96, naast de Saabs 99, 90 en 900. De auto krijgt daar onder andere Saab-stoelen en nog een aantal Zweedse interieurdelen mee. Ook krijgt de Horizon in Finland een aangepaste motor die kan draaien op benzine met octaangetallen tussen de 60 en 70, een goedkoper alternatief voor gewone benzine. Deze auto’s worden Petro Horizon genoemd.


Talbot Horizon Goes Like Hell


In de rallysport gooit Talbot rond 1980 hoge ogen met de Sunbeam Lotus, hoewel het concept met de motor voorin en aandrijving op de achterwielen toch enigszins gedateerd begint te raken. Achter de schermen wordt dan ook gewerkt aan een opvolger, een monster op basis van de Horizon. Bij deze Lotus Horizon Turbo staat de motor (nog wel die uit de Sunbeam Lotus) naar voorbeeld van de Renault 5 Turbo nu dwars achter de voorstoelen. Twee prototypen zijn gebouwd, toch zal Peugeot Talbot Sport zal er nimmer een wedstrijd mee rijden. Voorzien van vierwielaandrijving en een andere koets zal de wereld de auto kennen als Peugeot 205 Turbo 16, de machine waarmee Peugeot het WK Rally domineert en uiteindelijk (ook met 405- en Citroën ZX-koetswerk) verschillende malen Parijs Dakar wint. Voor het publiek is de Horizon alleen beschikbaar in brave uitvoeringen.


Dodge Omni GLH

Anders is dat in Amerika. Sowieso is de 2,2 liter Chrysler-motor potenter dan de Europese motoren, het wordt nog leuker wanneer Carol Shelby zich over de auto ontfermt. Shelby ontwikkelt in 1984 voor Chrysler een 110 pk sterke versie die door het leven gaat als Dodge Omni GLH (wat staat voor Goes Like Hell, kom er maar op). Van nul naar honderd is hij een seconde sneller dan een Golf GTI. Een jaar later is die auto met turbo goed voor 146 pk en wordt hij voorzien van spoilers en skirts. De absolute topper wordt in 1986 de Omni GHLS (Goed Like Hell, Some-more), het vermogen stijgt naar 175 pk, de auto wordt opgetuigd met een keur aan sportieve accessoires en het onderstel wordt voorzien van stijvere veren, dikkere stabilisatoren en instelbare Koni’s. Deze auto wordt in een oplage van 500 stuks bij Shelby zelf gebouwd en heet dan ook simpelweg Shelby GLH-S. Om het imago weer een beetje op te krikken krijgt de Dodge Charger dezelfde behandeling. Niet in de laatste plaats doordat gebruik is gemaakt van hoogwaardiger plaatmateriaal blijft de Amerikaanse Horizon een stuk interessanter dan zijn Europese evenknie, Chrysler stopt de productie van de Horizon en Omni pas in 1990, vijf jaar na het verscheiden van de Talbot.

sunbeam horizon op 00:52

das de dochter van eddie vedder, knap kind

[Gixxer]

Die konden zo agressief de hoek om komen.
Vond dat als kleine gast de max.

[Jocar]

Simca 1500

[Gixxer]

https://www.tf1.fr/tf1/auto-moto/videos/pere-et-fils-83565108.html

[Gixxer]