4 doden na crash in Heverlee

[Gast]

Derde meisje fietsdrama overleden

• zaterdag 14 november 2009
• Auteur: (pl)

Derde meisje fietsdrama overleden
Hendrik De Rycke

VERKEER — BRUSSEL - De studente die woensdag zwaargewond raakte bij het verkeersongeval in Oosterzele, is gisteren overleden.

Het dodental van het tragische ongeval in Oosterzele is opgelopen tot drie. Emilie Leus is na twee dagen in een kunstmatig coma gisterennamiddag overleden. De 18-jarige werd woensdagochtend samen met drie andere studenten aangereden door een jongeman die met zijn wagen uit de bocht was gevlogen.

Door het ongeval lieten eerder al Laetitia Vandevelde (18 jaar) en Lauren De Ceyn (17) het leven. De vierde student die is aangereden, Nicolas De Vos, werd met verwondingen in het ziekenhuis opgenomen. Gisteren mocht hij naar huis terugkeren. ‘Zijn fysieke revalidatie duurt naar schatting nog een maand', zegt zijn vader Michaël. ‘Maar mentaal zal hij nog heel wat meer tijd nodig hebben.'

De vier studenten waren woensdagochtend met de fiets onderweg van Gent naar Geraardsbergen. Voor hun studentendoop moesten ze de Muur bereiken en terugkeren. Ze droegen fluojasjes en ook hun verlichting was in orde. Toen ze in de Vijverstraat in Oosterzele reden, verloor een 22-jarige man uit Gentbrugge daar de macht over het stuur. Hij reed 90 km/u waar 70 is toegelaten en had tussen 0,5 en 0,8 promille alcohol in het bloed.

Maandag en woensdag worden de eerste twee slachtoffers begraven.

Voor Leatitia, Lauren en Emilie en alle andere 'naamloze' verkeerslachtoffers

+ YouTube Video

Peter Gabriel - I Grieve

It was only one hour ago
It was all so different then
Nothing yet has really sunk in
Looks like it always did
This flesh and bone
It's just the way that we are tied in
But there's no one home

I grieve for you
You leave me

So hard to move on
Still loving what's gone
Said life carries on
And on,and on

The news that truly shocks
Is the empty,empty page
While the final rattle rocks
It's empty,empty cage
And i can't handle this

I grieve for you
You leave me

Let it out and move on
Missing what's gone
Said life carries on
And on,and on

Life carries on in the people i meet
In everyone that's out in the street
In all the dogs and cats
In the flies and the rats
In the rod and the rust
In the ashes and the dust

Just the car that we ride in
The home we reside in
The face that we hide in
The way we are tied in

Did I dream this belief
Or did i believe this dream
How will i find relief
I grieve

[Gast]

Heel eerlijk? Natuurlijk niet! Iedereen die niet op ons lijkt in gedrag en afkomst is een beest, en iedereen die lijkt op onze buren of onszelf is een zachtaardig iemand die net zoals ons fouten maakt. Alleszins, dat is hoe wij onszelf zien.

Iemand die aan 80 km/u met een geleende wagen doorheen een stopbord knalt is een monster. Iemand die aan 90 km/u door een bocht rijdt met twee pintjes op is onszelf. Wij kunnen toch geen monster zijn?

En toch, Catherien, ben ik van mening dat beide geen monster zijn. Enkel mensen met domme keuzes door onkunde. En ik wil niet het drama voor de betrokken families van de slachtoffers minimaliseren, maar als er een greintje menselijkheid zit in de daders zijn zij ook getekend voor het leven. Tenslotte is in beide gevallen geen sprake van moord met voorbedachte raden in de klassieke betekenis, en dekt "onvrijwillige doodslag" perfect de betekenis. Want hoewel jij en ik weten dat met 80 km/u een kruispunt opschieten waar je voorrang moet verlenen levensgevaarlijk is, wist die Roemeen dat blijkbaar niet. En toch heeft hij die snelheid gekozen om dat kruispunt op te rijden. Dus ofwel was hij geestesgestoord, levensmoe of effectief zo dom dat hij het gevaar niet herkende.

Maar: hoevelen weten dat 90 km/u in die bocht levensgevaarlijk is, als 99,95% van de passanten nog niet eens gripverlies voelt. En is die bocht dan levensgevaarlijk als 0,0005% van de passanten een ongeval krijgen met dodelijke slachtoffers?

Ik denk overigens dat die percentages die ik uit mijn duim zuig erg optimistisch zijn... 0,0005% is 1 dodelijk ongeval om de 200000 passages, wat voor zo een weg zou betekenen 1 dodelijk ongeval om de 100 dagen...

[Gast]

Enkele maanden geleden hoorde ik van de procureur :
"Reken er maar niet op dat hij (de jonge Roemeen) vervroegd vrij komt : het is een media-dossier." (!)

Eigenlijk ben ik wel heel erg blij met dit nieuwe media-heisa.
Misschien kan justitie hiermee toch overtuigd geraken om hem wél vervroegd vrij te laten.

[Gast]

Enkele maanden geleden hoorde ik van de procureur :
"Reken er maar niet op dat hij (de jonge Roemeen) vervroegd vrij komt : het is een media-dossier." (!)

Eigenlijk ben ik wel heel erg blij met dit nieuwe media-heisa.
Misschien kan justitie hiermee toch overtuigd geraken om hem wél vervroegd vrij te laten.

De ene procureur is de andere niet... Het zijn een beetje baronnen binnen hun eigen district. Macht corrupteert...

[Gast]

De ene procureur is de andere niet... Het zijn een beetje baronnen binnen hun eigen district. Macht corrupteert...

Je bedoelt 'rechter' ipv 'procureur' ? (Het is de rechter die beslist)

De procureur die dat tegen me zei is niet de persoon die zich zal moeten uitspreken over zijn vervroegde vrijlating.
Als ik mij niet vergis, hangt het nu af van een andere rechtbank.

Het is gewoon zo dat mensen heel voorzichtig zijn met 'media-dossiers'. De dag dat hij vrij komt zal de pers er - helaas - weer zijn.
Ik veronderstel dat justitie gewoon bang is van de publieke opinie : "Hoe is het mogelijk dat hij nu al vrij komt !" .
Misschien ook bang indien hij nog wat zou mispeuteren, dat heel Vlaanderen dan zou gaan steigeren van : "Zie je wel !" ... enz.
Een onbekend persoon kan volgens mij daardoor gemakkelijker vervroegd vrij komen, daar houdt de publieke opinie zich niet mee bezig.

[Gast]

Hmja... In een land waar procureur en rechter bij wijze van spreken enkel hun partner niet delen, heb ik moeite om te geloven dat de rechter volledig onafhankelijk oordeelt .

[Gast]

Een jaar en negen maanden daarna vertel ik (nog) niet gemakkelijk wat het ongeluk van mijn dochters met mij gedaan heeft.
Ik blijf me liever vastklampen aan hetgeen me verder helpt leven (zorgen voor een mooie toekomst samen met de jonge Roemeen).
Toch vind ik dat het gehoord (gelezen) mag worden, maar voorlopig is het voor mij gemakkelijker iemand anders aan het woord te laten.
Daarom hieronder de getuigenis van Machteld Schouppe.
Al blijf ik toch realistisch : de mensen die het meeste nodig hebben om dit artikel te lezen zijn net degenen die het niet zullen doen.

'Ik doe nog altijd alsof dat ongeval nooit gebeurd is'

• zaterdag 14 november 2009
• Auteur: Ruud Goossens

Machteld Schouppe: 'Ik had een dubbele scheenbeenfractuur en mijn enkel was gebroken. Maar de twee andere meisjes hebben het met hun leven moeten bekopen. Over die wanverhouding heb ik me vaak schuldig gevoeld.' Katrijn Van Giel

Het Vlaamse verkeersdrama: Machteld Schouppe overleefde in 2002 de klap, maar verloor twee vriendinnen — Het was een leuke zaterdagavond geweest. Machteld Schouppe wandelde met drie vriendinnen naar de wagen, toen er een Seat Ibiza langs achter op hen inreed. Lieve (26) en Tiffany (26) overleefden het niet, Marjolein (24) kroop door het oog van de naald, Machteld (25) zelf kwam er met enkele breuken vanaf. 'Zolang we als maatschappij aanvaarden dat je mag rijden én drinken', vertelt ze zeven jaar later, 'horen die ongevallen erbij.'

Het ongeval in Oombergen, zeven jaar geleden, vertoont nogal wat gelijkenissen met het drama van deze week in Oosterzele. Ook daar reed een auto met een jonge bestuurder in op vier jonge mensen, ook daar werd de klap eerst twee, intussen zelfs drie meisjes fataal. De reacties op de website van DeStandaard waren heftig: een enkeling pleitte voor begrip voor de dader, de grote meerderheid reageerde furieus. Ook Machteld Schouppe (ondertussen 32) liet van zich horen:

'Ik wil graag even reageren als slachtoffer van een soortgelijk ongeval. (...) Emotioneel kan ik het niet aan om me op te smijten telkens wanneer zo'n ongeval weer slachtoffers maakt. Evenmin kan ik het opbrengen om over de rooie te gaan telkens wanneer iemand dronken achter het stuur kruipt, op een onverantwoorde manier rijdt of hierover achteraf opschept. Ik laat begaan, ik ben erg cynisch geworden. Dat is de prijs die we moeten betalen. Want geef toe, hoeveel gevallen kennen we niet van dergelijk rijgedrag? Gelukkig meestal zonder meer. Maar dan gaat het mis. Dan is iedereen verontwaardigd. (...) Straks ga ik een kaartje kopen voor de families en de slachtoffers die het overleefd hebben. Het enige dat men als cynische geest bij zo'n drama kan ondernemen.'

Een dag later zitten we tegenover haar in een café in Leuven.

'Als ik hoor dat er wéér zoiets is gebeurd, word ik in eerste instantie heel erg kwaad. En vervolgens moedeloos. Ik probeer mezelf dan emotioneel niet te laten meeslepen. Dat is een overlevingsmechanisme. Over “mijn, ongeval van zeven jaar geleden praat ik altijd alsof het over iemand anders gaat. Ik doe nog altijd alsof het nooit gebeurd is. Maar woensdag heb ik in een vlaag van woede toch gereageerd. Ik ben geen tranerig persoon, maar het werd even te heftig. Op zo'n moment merk je dat je dat ongeval wel degelijk zélf hebt meegemaakt. Op Facebook zag ik dat ook Tine, de zus van Lieve, erg boos reageerde. Ze was er ondersteboven van.'

'Het gebeurde op 25 augustus 2002. Ik had een hels jaar achter de rug: ik was al aan het werk, maar studeerde ook nog. Daarom had ik mijn examens gespreid over eerste en tweede zit. Na mijn laatste proef wilde ik even stoom aflaten en dus belde ik Marjolein, een goede vriendin. Ze had al afgesproken met twee andere vriendinnen. Lieve kende ik, ze had nog lesgegeven aan mijn broer, een fijne meid. Tiffany ontmoette ik die avond voor het eerst: een lief meisje, heel spontaan. We gingen in Aalst op stap, daarna in Burst en uiteindelijk zei iemand dat er een nieuwe club was geopend in Oombergen. De Java's. Eigenlijk was het een heel toffe avond. Iets voor vier uur besloten we naar huis te gaan. Marjolein was Bob. Zelfs al waren we jong, zo ging het bij ons: wie moest rijden, dronk niet.'

'Omdat er nauwelijks parkeergelegenheid was, hadden we onze auto een beetje verder in de berm gezet. Via het fietspad wandelden we naar de auto: Marjolein en ik liepen vooraan, Lieve en Tiffany wandelden achter ons. En plots stopte alles. Ik dacht dat er iemand op mijn hoofd klopte. Wellicht was het de slag tegen de wagen, net voor ik werd weggeslingerd. Ik herinner me nog alles van die avond: eerst was ik nog vrolijk met Marjolein aan het babbelen, het volgende moment lag ik in de wei. Ik wist niet goed wat er gebeurd was. Enfin, ik had het snel door.'

'Sorry, sorry'

'Lieve lag een meter of twee verder, met haar rug naar mij gekeerd. Meteen besloop me het gevoel dat ze er wel eens heel erg aan toe kon zijn. Maar ik raakte niet tot bij haar, mijn scheenbeen was gebroken, dat lukte gewoon niet. Ik heb naar haar geroepen, maar ze reageerde niet. Lieve was op slag dood. Tiffany moet achter mij gelegen hebben, haar kon ik niet zien. En ook Marjolein zag ik nergens. Ik ben toen in paniek geraakt.'

'De eerste die naar me toe kwam, was de chauffeur van de wagen die ons had aangereden. Hij kwam zijn excuses aanbieden: “Sorry, sorry., Tja, dat was te laat. Ik heb hem eigenlijk genegeerd. Ik had andere zaken aan mijn hoofd. Vervolgens heeft de portier van de club zich over mij ontfermd. Hij verhinderde me om nog naar Lieve te kijken. Toen ik vroeg of ze dood was, antwoordde hij ontwijkend.'

'Marjolein was nergens te zien. Ik zag haar schoen wel liggen. Dat beeld ken je van in fims en daar betekent het meestal niet veel goeds. Daar begon ik van te flippen. Ze kwamen me vragen met hoeveel we waren, want ze zagen maar drie meisjes liggen. Marjolein was in een gracht gekatapulteerd, ze zijn haar meteen beginnen reanimeren. Ze had een doorboorde long. Een zware hersenschudding ook. Zeven gebroken ribben. Maar haar hebben ze er doorgekregen.'

'Toen ze mij in de ziekenwagen legden, vertelden ze mij dat Lieve en Tiffany overleden waren. Zij hebben de klap opgevangen en dat met hun leven bekocht. Toen we daar aan het wandelen waren, was er een chauffeur gepassseerd die, omdat hij ons zag lopen, vertraagde en een beetje naar links was uitgeweken. Daarachter kwam de wagen met de dader. Hij moet gedacht hebben: “Onnozelaar, ik steek je gauw langs rechts voorbij., Maar daar liepen wij dus. Hij had te veel gedronken, ook xtc geslikt én hij reed meer dan 30 kilometer per uur te snel.'

'Het had andersom kunnen zijn. Als Marjolein en ik achter Lieve en Tiffany hadden gelopen, waren wij er niet meer. Ach, met dat soort “wat als,-gedachten wil ik me niet bezighouden. Dan word je gek. Het is gewoon toeval. De mensen moeten beseffen hoe groot de gevolgen kunnen zijn als het even tegenzit. Heel vaak wordt een slippertje met de wagen niet afgestraft - de fietser is bijvoorbeeld net gepasseerd - maar als het fout loopt, zijn de gevolgen wel immens. Dat is een goede reden om toch eens even na te denken, lijkt me. Om niet te rijden als je gedronken hebt, om niet te hard op het gaspedaal te duwen. Ik wil mij niet uitspreken over de dader van deze week - ik weet niet hoeveel hij te veel had gedronken - maar hij reed wel te snel, hé.'

De begrafenis

'Plots lag ik daar helemaal alleen in een ziekenhuiskamer. Helemaal leeg. Ik weet nog dat ik me als een kind voelde, hulpeloos. Ik wilde mijn ouders zien. Misschien klinkt het cru, maar ik was toen heel erg bezig met mezelf. Ik wilde me weer veilig voelen, verlangde naar een paar armen om me in te verschuilen. Het heeft nog vier uur geduurd voor mijn ouders er waren. De politie is rond zeven uur bij hen gaan aanbellen. Mijn broer deed de deur open, dat moet niet makkelijk geweest zijn. Hoewel... in mijn geval viel het dus nog mee. Voor de ouders van Lieve en Tiffany moet dat moment afschuwelijk zijn geweest. Dan stopt de wereld met draaien.'

'Het was ook heel vervelend dat ik niet met Marjolein kon praten. Zij lag op intensive care en was niet bij bewustzijn. Het ene moment wandel je naast mekaar en ben je vrolijk aan het babbelen, het volgende moment rijdt die wagen op je in en kun je niet meer bij mekaar. Marjolein herinnert zich niets meer van het ongeval. Ze weet ook niets meer van wat er voorafgegaan is. Ik ga er niet over klagen - het is een banaliteit - maar ook dat is heel raar. Ik heb heel wat herinneringen aan die ingrijpende avond, ik weet zelfs nog waarmee we gelachen hebben, maar ik kan ze bij niemand kwijt. Lieve en Tiffany zijn er niet meer, en Marjolein weet er niets meer van.'

'Ik ben er supergoedkoop vanaf gekomen. Ik had een dubbele scheenbeenfractuur en mijn enkel was gebroken. Die dingen zijn genezen. Maar de twee andere meisjes hebben het met hun leven moeten bekopen. Over die wanverhouding heb ik me vaak schuldig gevoeld. Ik zat daar mee. Toen Lieve en Tiffany begraven werden, heb ik via slachtofferhulp laten vragen of de ouders mijn aanwezigheid wel zouden aankunnen. Ik heb natuurlijk geen schuld aan dat ongeval, maar ik kon me voorstellen dat het voor hen moeilijk was om mij op dat moment te zien.'

'Die begrafenis was echt afschuwelijk. Afscheid nemen van twee jonge mensen, en dan nog op zo'n manier, daar zijn geen woorden voor. Naar buitenuit doe ik me graag voor als de sterke madam die tegen alles bestand is. Maar toen ze mij daar voor de kerk uit de wagen hesen en in een rolstoel zetten, was ik er niet graag bij. Al die mensen die je vol medelijden staan aan te kijken. Ik weet niet of ik dat medelijden wel wilde. En dan die camera's. Marjolein heeft de begrafenis niet eens meegemaakt, ze was nog niet bij bewustzijn. Dat maakte het voor haar achteraf nóg moeilijker om te bevatten wat er allemaal gebeurd was.'

Permanente ontkenning

'De eerste dagen na het ongeval was ik - heel raar - euforisch. Dat moet voor mijn omgeving niet evident zijn geweest, het leek alsof ik het me niet aantrok. Maar ik was gewoon zó blij dat ik er nog was. Toen ik weer buiten kon komen, vloog ik iedereen om de hals. Ik was zo gelukkig dat ik al die mensen terugzag. In de maanden die volgden, heb ik het wel zwaar gehad. Als ik afscheid nam van iemand, dacht ik vaak: “Het kan de laatste keer zijn,.'

'Ik zie Marjolein nog altijd, maar wel minder dan toen. Ik ben in Leuven blijven plakken, we wonen niet meer in dezelfde stad. We reageerden ook anders op wat er gebeurd was. Marjolein wilde er, zeker het eerste jaar, heel veel over praten. Ik wilde vooral niet verdrietig proberen te zijn. Marjolein begreep dat wel, maar dat was niet altijd makkelijk. Ondertussen gaat het weer goed tussen ons, we hebben de draad weer opgepikt.'

'De confrontatie met de ouders van Lieve en Tiffany, en met dat immense verdriet, dat is nog altijd superpijnlijk. Zij zijn hun kind kwijt. Zij moeten het er niet gemakkelijk mee hebben dat Marjolein en ik ons leven voortzetten. Marjolein heeft onlangs een kindje gekregen. Dat moet voor de ouders van Tiffany loodzwaar zijn, zij was enig kind. Zij hebben wel graag dat ik af en toe eens langskom. Ik doe mijn best, maar eenvoudig is dat niet altijd. Na de jaarlijkse herdenkingsmis ben ik altijd twee dagen van slag. Ik voel me daar dan een marsmannetje dat niet goed weet hoe ermee om te gaan. Eigenlijk zou ik dan eens goed moeten wenen, maar ik krop alles op.'

'Na een zware tegenslag zegt de psychologie dat de eerste fase de ontkenning is. (Lacht) Bij mij is die fase permanent. Dat ongeval zit in een diepe kerker, met twee deuren ervoor, en vijftien sloten erop. Daar zit het goed. Als het je niet oplucht om te praten, waarom zou je het dan doen? Maar ook dat leidt wel eens tot schuldgevoelens: ik kan niet tonen hoe erg het ook mij nog altijd aangrijpt. Weet je, ik kan nog altijd moeilijk telefoons opnemen. Dan ben ik bang voor slecht nieuws. Ik zie een telefoon nog altijd als een “onheilsboodschapper,.'

Een zielige Johnny

'Soms denk ik dat het goed zou hem zijn om eens met die chauffeur te praten, om te weten wat er in zijn hoofd omgaat. Anderzijds: ik weet niet of zo'n gesprek veel zou opleveren, ik denk van niet eigenlijk. Het was zo'n Johnny, een snelle jongen, geen koorknaap. Hij had al eens een ongeval veroorzaakt. Ik denk ook dat de andere achtergeblevenen het er moeilijk mee zouden hebben. Zij staan heel vijandig tegenover die man. Ze vinden dat hij moet boeten. Ik begrijp dat ook. Ik voel niet de behoefte om hem aan de hoogste boom op te knopen, maar het is wel verschrikkelijk wat hij ons heeft aangedaan.'

'De dader heeft nooit contact met ons proberen op te nemen. Er zijn ooit anonieme kaartjes toegekomen bij de ouders van Lieve en Tiffany: “Sorry., Misschien kwamen die van hem. Op het proces toonde hij zich niet geweldig berouwvol. “Sorry, sorry, meer kan ik niet zeggen,, riep hij aan het eind geïrriteerd uit. Oké, dat kan zijn gevoel wel zijn, maar hij heeft ons wel wat aangedaan, hé. Dan zeg je niet: “Heb je het nu nog niet gehoord!, Toen ik hem op het proces zag, dacht ik vooral: “Zielig manneke,.'

'Ze hebben tijdens het proces een brave jongen van hem proberen te maken: “Hij voetbalt, hij heeft zijn leven gebeterd, dat mogen we hem nu toch niet afpakken., Maar ik begrijp niet dat hij er zó licht vanaf is gekomen. Uiteindelijk heeft hij anderhalf jaar gekregen, waarvan zes maanden effectief. Hij heeft twee maanden in voorarrest gezeten, maar ik weet niet of hij na de uitspraak nog terug is moeten gaan. Nu goed, ik weet ook niet of een gevangenisstraf helpt bij zo'n kerels. Volgens mij zijn alternatieve straffen veel effectiever: laat hem eens een half jaar meegaan met elke MUG die uitrijdt.'

'Het ergste vond ik dat ze zijn rijbewijs niet langer hebben ingetrokken. Twee jaar vond ik erg weinig, terwijl zo'n rijverbod toch een relevante straf is? Vooral omdat ik geloof dat die man nog altijd een gevaar is voor de maatschappij. Onlangs kwam hij Tine, de zus van Lieve, nog tegen op de Gentse Feesten. Hij droop niet af met zijn staart tussen zijn benen, wat toch normaal zou zijn, maar hij begon nog wat te provoceren: “Heb je schrik van mij?, Die jongen lijdt er blijkbaar niet onder dat hij twee mensen heeft doodgereden. Hij beseft niet wat hij gedaan heeft. Neen, ik vind niet dat het gerecht daar de juiste beslissing heeft getroffen. Hij had alle fouten tegelijk gemaakt: gedronken, drugs genomen, te snel gereden en rechts voorbijgestoken. Iedereen heeft recht op een tweede kans, maar toch niet meteen, toch niet zo makkelijk? Het gerecht mag toch ook wel eens voorbeeld stellen?'

'Ik heb een vrij naïef mensbeeld. Ik kan eigenlijk niet geloven dat hij zich echt niets aantrekt van wat er die nacht is gebeurd. Maar als ik dan hoor wat hij heeft verklaard in zijn pv's, getuigt dat niet van veel respect. Zijn houding was gewoon verfoeilijk. Dat ongeval was een vervelend obstakel in zijn leven. Als normale mens ben je kapot na zo'n ongeval. Maar bon, als normale mens kruip je ook niet achter het stuur als je je net lam hebt gezopen.'

Alles mag

'Dat is meteen ook de reden waarom ik nu hier zit: als er één iemand na dit interview gaat nadenken, dan is dat toch dat. Maar ik ben bang dat de meeste daders daar toch eens smakelijk om moeten lachen. Ik vrees dat de mensen die door mijn verhaal aangedaan zullen zijn, eigenlijk al overtuigd waren. De diehards, de jongens die snel willen leven, zijn daar niet mee bezig. Dat zijn doeners, die denken niet na.'

'Het gaat trouwens niet alleen over jonge kerels. Het gaat over iedereen. Nieuwjaar komt eraan. In ons land stapt men makkelijk in de wagen na een bedrijfsreceptie waar iets te veel champagne is geschonken. Drinken en rijden is hier maatschappelijk aanvaard. Daarom vind ik die collectieve boosheid na zo'n ongeval zo dubbel. Als we als maatschappij aanvaarden dat je mag rijden én drinken, horen die ongevallen erbij. Waarom maakt men geen werk van veiliger wegen? Waarom treft men hardrijders niet meer in hun portemonnee? Waarom is de pakkans niet groter? Waarom is dat rijbewijs met punten er nog altijd niet? Waarom wordt er geen alcoholslot ingevoerd?'

'In Nederland houdt iedereen zich scrupuleus aan de regels, daar zijn ze gedrild. Het kán dus. Maar in België ben je gewoon vrij in je auto. Het is niet omdat we allemaal mensen kennen in onze omgeving die wel eens zondigen - mijn vriendenkring zit er vol van - dat het ook oké is. Het is een collectieve mentaliteit: “Ach, ik heb maar twee pintjes te veel gedronken., Ik ga zelf niet het heilig boontje uithangen: ik rijd ook wel eens 130 kilometer per uur op de autostrade. Maar in een bebouwde kom 70 kilometer per uur rijden, kan ook echt niet. En zat rijden is afschuwelijk.'

'Daarom word ik ook zo kwaad van die betalende sms-diensten waarin wordt gewaarschuwd voor alcoholcontroles. Waarom laat de wet dat toe? De mentaliteit is: de flikken zijn losers, we moeten ze verschalken. Dat klopt toch niet? Of nog zoiets: die Gumball races die op televisie worden voorgesteld als het toppunt van hipheid, dat is toch niet normaal? Ik weet dat ik nu als een echte conservatieveling klink, maar dat is toch om kotsmisselijk van te worden?'

Kaartje kopen

'Een kaartje kopen voor de ouders, meer kun je niet doen. Het is wéér eens gebeurd. Heel even zijn de mensen geschrokken als ze zo'n verhaal horen, maar na drie dagen ligt niemand er nog wakker van. Zo zijn mensen nu eenmaal. Ze zijn heel oprecht in hun medeleven, maar het mag ook niet te lang blijven duren. Ik ben daar erg cynisch over geworden. Vroeger begon ik te wenen van een dood vogeltje. Nu niet meer.'

'Fictie kan me wél heel hard treffen. Bij een nieuwsbericht over een ongeval zap ik weg. Daar wil ik niet mee geconfronteerd worden. Maar als ik in een film de ambulances zie toekomen, begin ik te wenen. Dan komen al die ervaringen weer terug. En dan hang ik vervolgens nog een extra slot aan de deur van die kerker.'

[Gast]

Nog een paar reacties van op de website van CANVAS :

K. vK. // Nov 13, 2009 at 23:54
→ het nieuws over de verongelukte meisjes in gent raakte mij heel diep, bij het zien van de aangerichte ravage rolden mijn tranen.
ik weet immers heel goed welk verdriet de hele familie en vriendenkring nu moet meemaken.
bijna acht maanden geleden hebben wij eveneens zo’n zwaar verlies geleden,
Mathieu, 22 jaar,
kwam van een bezoekje van zijn vriend en was om tien uur ’s avonds op weg naar zijn vriendin.
een kleine wegomlegging,
een glad wegdek,
waarschijnlijk te snel door de bocht en een geparkeerde vrachtwagen waartegen zijn voertuig slipte werden hem fataal!!
hij kon de helse klap tegen die oplegger niet overleven,
hij overleed ter plaatse door een gebroken nek.
een immens verlies voor de hele familie en zijn vele vrienden.
het verdriet om Mathieu is enorm en we missen hem nog elke minuut van de dag.
had er nu geen wegomleiding geweest, geen barre weersomstandigheden,
of had er geen vrachtwagen gestaan, dan was Mathieu gewoon op tijd thuis geweest om naar aspe te kijken,
en was alles gewoon gebleven.
dan was Mathieu niet het zoveelste verkeersslachtoffer geworden.
maar hadden er nu fietsers gereden op de plaats waar die vrachtwagen stond, dan was onze geliefde jongen nu een dader geweest?
een misdadiger?
hij zou net hetzelfde traject afgelegd hebben met zijn wagen,
nét dezelfde snelheid,
nét dezelfde situatie,
maar meisjes op de fiets ipv die zware tientonner.
hij zou misschien nog geleefd hebben, en anderen gestorven??
hij zou dan nu als doder gezien worden, ipv slachtoffer…
denk tweemaal na vooraleer te oordelen of te veroordelen.
elk dodelijk verkeersslachtoffer is er één teveel,
en die vier meisjes hadden nu springlevend moeten zijn,
die jongen die op hen inreed had nu met zijn vrienden het weekend moeten kunnen leuk inzetten!!
Mathieu ook…
aan alle jongeren die mijn brief lezen,
rij aub dit weekend op een bewuste en safe manier een veilige toekomst tegemoet…

E.V. // Nov 14, 2009 at 00:40
→ Vooreerst mijn oprecht medeleven met de familie van de verongelukte meisjes.
Het verlies van een kind moet verschrikkelijk zijn!
Mijn zoon werd 15 jaar geleden aangereden door een dronken chauffeur. De impact hiervan heeft zijn verdere leven enorm belast. Vandaag de zoveelste heelkundige ingreep ondergaan ten gevolge van dit ongeval. De chauffeur is er vanaf gekomen met een kleine boete en 14 dagen rijverbod: die dagen heeft hij zelf mogen kiezen: natuurlijk tijdens zijn verlofperiode!!! Een billijke straf zou geweest zijn: een periode verplichte tewerkstelling in de afdeling traumatologie zodat de hij dagelijks geconfronteerd zou worden met de pijn en miserie die hij veroorzaakte.
Het ongeval in Oosterzele kan men als buitenstaander niet beoordelen. Ik hoop alleen dat de jongeman die het ongeval veroorzaakte er een wijze levensles uit trekt en zich niet laat beïnvloeden door het verkeerde signaal dat een beetje teveel alcohol en een beetje te hoge snelheid in het verkeer niet zo erg is.

[Bompa]

het kan niet afgedwongen worden, maar dit zou verplicht leesvoer moeten zijn voor elk van ons...

Maar 't is zoals hierboven beschreven, bij sommigen zal het nooit blijven hangen. Ik hou m'n hart al vast als m'n kinderen de baan op moeten...

[Gast]

Maar 't is zoals hierboven beschreven, bij sommigen zal het nooit blijven hangen. Ik hou m'n hart al vast als m'n kinderen de baan op moeten...

Ik ook.

Ik ben geen Schouppe fan maar ik vind de eventuele verlaging van de toegelaten promille naar 0.2 een goede zaak , als men dan vervolgens even fanatiek zou gaan controleren op alcohol als men doet op snelheid, dan zouden we al een heel eind verder zijn wat betreft verkeersveiligheid.

Ben in bijna 25 jaar slechts 3 keer tegengehouden voor alcoholcontrole, echt belachelijk weinig, snelheid wordt men gedurig en meermaals per dag op gecontroleerd. Veel en veel te laks is de overheid als het op alcoholgebruik en verkeer aankomt. En druggebruik in het verkeer ook niet te vergeten, daar is al helemaal geen focus op.

[Bompa]

Ik vind dat vooral eens werk moet gemaakt worden van onze kinderen wijs te maken dat de openbare weg geen speelplaats is, en dat de wagen bij dagdagelijks gebruik geen speelgoed is (Iedereen zondigt wel eens, maar er zijn grenzen).
Ik doe het bij mijn kinderen, maar dat behoedt ons niet van dergelijke drama's, da's nu eenmaal het frustrerende eraan.

En het gewoon eens zeggen is geen oplossing. Confronteren, herhalen, sensibiliseren...

[Gast]

Ik vind dat vooral eens werk moet gemaakt worden van onze kinderen wijs te maken dat de openbare weg geen speelplaats is, en dat de wagen bij dagdagelijks gebruik geen speelgoed is (Iedereen zondigt wel eens, maar er zijn grenzen).
Ik doe het bij mijn kinderen, maar dat behoedt ons niet van dergelijke drama's, da's nu eenmaal het frustrerende eraan.

En het gewoon eens zeggen is geen oplossing. Confronteren, herhalen, sensibiliseren...

En vanaf het 4 de leerjaar verplichte EHBO lessen, vanaf 14 jaar verplichte reanimatiecursus op school.

[Gast]

Ik ken de vader van Koen Van Doninck, die zijn zoon werd door een dronken automobilist van de weg gemaaid eind 2006. De automobilist heeft zijn wagen nog trachten te verstoppen. Jong leven beeindigd, leven van de ouders voorgoed kapot.

Niels Cle in soortgelijke omstandigheden overleden, het fietsend gezin dat in Zoersel op een zondag door een dronken trucker van de weg werd gemaaid, nu deze geneeskundestudenten weer, het is maar een greep. Het houdt nooit op jonge levens die worden afgenomen door mensen die hun grenzen niet kennen. Ik moet er niet aan denken dat het mijn kinderen zou overkomen.

In bebouwde kom hou ik mij zowiezo altijd aan de snelheid, op de snelweg ga ik er wel geregeld over, ik ben ook niet heilig zoals wellicht bijna iedereeen zich wel eens niet aan de regels houdt, op een zondag reed ik ongeveer 40, ik zie kinderen spelen met de bal op het voetpad dus altijd extra voorzichtig dan want altijd risico, en inderdaad, bal op straat, kind jaar of 7/8 van tussen 2 auto's en ik kan nog net op tijd stoppen, ik tik hem nog net aan zonder erg met de motorkap bij quasi stilstand, hij valt zelfs niet achterover van de tik. Van het verschieten heb ik die kleine dan wel goed zijn vet gegeven. Dan ben je toch heel blij dat je geen 60 of 70 gereden hebt op dat moment.

[Gast]

Ik ken de vader van Koen Van Doninck, die zijn zoon werd door een dronken automobilist van de weg gemaaid eind 2006. De automobilist heeft zijn wagen nog trachten te verstoppen. Jong leven beeindigd, leven van de ouders voorgoed kapot.

Niels Cle in soortgelijke omstandigheden overleden, het fietsend gezin dat in Zoersel op een zondag door een dronken trucker van de weg werd gemaaid, nu deze geneeskundestudenten weer, het is maar een greep. Het houdt nooit op jonge levens die worden afgenomen door mensen die hun grenzen niet kennen. Ik moet er niet aan denken dat het mijn kinderen zou overkomen.

In bebouwde kom hou ik mij zowiezo altijd aan de snelheid, op de snelweg ga ik er wel geregeld over, ik ben ook niet heilig zoals wellicht bijna iedereeen zich wel eens niet aan de regels houdt, op een zondag reed ik ongeveer 40, ik zie kinderen spelen met de bal op het voetpad dus altijd extra voorzichtig dan want altijd risico, en inderdaad, bal op straat, kind jaar of 7/8 van tussen 2 auto's en ik kan nog net op tijd stoppen, ik tik hem nog net aan zonder erg met de motorkap bij quasi stilstand, hij valt zelfs niet achterover van de tik. Van het verschieten heb ik die kleine dan wel goed zijn vet gegeven. Dan ben je toch heel blij dat je geen 60 of 70 gereden hebt op dat moment.

Hulde.

Echt waar.

[Gast]

Ik vind het naïef om te geloven dat een limiet van 0,2 promille, EHBO-cursussen in het vierde leerjaar of andere van dergelijke spielerei enig effect zou geven in de ongevallencijfers...

De effecten van 0,5 promille versus 0,2 promille zijn het verschil tussen klaarwakker rijden, of al een uur in de wagen zitten. EHBO en reanimatietechnieken helpen bij lichte ongevallen en acute vormen van hartstilstand en andere ziektebeelden. Iemand die aangereden wordt en gereanimeerd moet worden, heeft enkel nut van de reanimatie zodat men wat meer tijd koopt (en dan spreek ik over hoogstens een half uur) om het slachtoffer op een operatietafel te krijgen en te proberen de meest acute oorzaken van een hartstilstand te voorkomen. Maar als je al gereanimeerd moet worden na een ongeval, ben je erg vaak al een vogel voor de kat. Overigens leerde ik in het 4e studiejaar al reanimeren...

Kijk eerst maar eens naar de zwaktes van België tegenover de verkeersveiligere buurlanden:

• infrastructuur
• scholing
• controle en pakkans
• mentaliteit

De Belgische infrastructuur is belabberd, en probeert zoveel mogelijk objecten op de weg te zetten die in geval van een fout van de bestuurder, de gevolgen vaak nog erger maken. Een vangrail zorgt ervoor dat een auto niet ongecontrolleerd gekaatst wordt, een bloembak, boom of paal wel.

Scholing is hoegenaamd onbestaand. Je kan hier puur leren van vader of moeder, en het examen stelt niks voor. En als vader en moeder niet correct kunnen rijden, zal zoon- of dochterlief het ook niet spontaan gaan kunnen. En als men dan lessen volgt, zijn die lessen toegespitst op het slagen van het examen, maar missen verse chauffeurs basisvaardigheden zoals een correcte kijktechniek, schakeltechniek en stuurtechniek.

Controle bestaat, en is onbestaande. Ik kom bijna nooit een snelheidscontrole op een niet-snelweg tegen, met uitzondering van de flitspalen die iedereen al weet staan. Op de snelweg staat men daarentegen elke dag in elke provincie op meerdere plekken te controlleren, maar dat zijn de meest veilige wegen van België. En als je iets anders doet dan te hard rijden, treed bijna geen enkele agent op. Voorrangnegatie eist 10 keer meer slachtoffers dan roodlichtnegatie, maar hier bestaat hoegenaamd geen controle op en de combi's op de baan doen Interventie en bemoeien zich zelden met verkeerszaken - met uitzondering van de ongevallen, waar het kwaad dus al geschied is.

En bijgevolg zijn we een volk met een mentaliteit dat alles kan en mag, zolang we Belg zijn en veel lijken op onze buren in rijmentaliteit, alcoholconsumptie en snelheid. Onze politie is een mexicaans leger, en onze politici zakkenvullers die met de twijfelachtige reputatie als onveiligste West-Europese land toch elke week ideeën lanceren die in geen van de ons omringende landen wordt toegepast. Verkeersdeskundigen studeren af zonder rijbewijs, en ongevalanalyses worden gedaan door hobbyisten. Gemeentelijke infrastructuur wordt ontworpen door de bakker, slager en eenieder die ook in het plaatselijke comité zich heeft ingewerkt, en aannemers en overheid vinden het normaal dat we voor 4 bruggen en wat bomen rooien 2 jaar nodig hebben, terwijl men in Nederland op die tijd 3 klaverbladen kan ontdubbelen en heraanleggen. Verkeer regelen bij ongevallen is een taak van de brandweer, en de politie zit in de ambulance om verhoren af te leggen van betrokken gewonde partijen.

[bobo]

thx wooter goeie reply

[bobo]

je kan alleen jezelf veranderen

[Gast]

Ik vind het naïef om te geloven dat een limiet van 0,2 promille, EHBO-cursussen in het vierde leerjaar of andere van dergelijke spielerei enig effect zou geven in de ongevallencijfers...

De effecten van 0,5 promille versus 0,2 promille zijn het verschil tussen klaarwakker rijden, of al een uur in de wagen zitten. EHBO en reanimatietechnieken helpen bij lichte ongevallen en acute vormen van hartstilstand en andere ziektebeelden. Iemand die aangereden wordt en gereanimeerd moet worden, heeft enkel nut van de reanimatie zodat men wat meer tijd koopt (en dan spreek ik over hoogstens een half uur) om het slachtoffer op een operatietafel te krijgen en te proberen de meest acute oorzaken van een hartstilstand te voorkomen. Maar als je al gereanimeerd moet worden na een ongeval, ben je erg vaak al een vogel voor de kat. Overigens leerde ik in het 4e studiejaar al reanimeren...




Kijk eerst maar eens naar de zwaktes van België tegenover de verkeersveiligere buurlanden:

• infrastructuur
• scholing
• controle en pakkans
• mentaliteit

De Belgische infrastructuur is belabberd, en probeert zoveel mogelijk objecten op de weg te zetten die in geval van een fout van de bestuurder, de gevolgen vaak nog erger maken. Een vangrail zorgt ervoor dat een auto niet ongecontrolleerd gekaatst wordt, een bloembak, boom of paal wel.

Scholing is hoegenaamd onbestaand. Je kan hier puur leren van vader of moeder, en het examen stelt niks voor. En als vader en moeder niet correct kunnen rijden, zal zoon- of dochterlief het ook niet spontaan gaan kunnen. En als men dan lessen volgt, zijn die lessen toegespitst op het slagen van het examen, maar missen verse chauffeurs basisvaardigheden zoals een correcte kijktechniek, schakeltechniek en stuurtechniek.

Controle bestaat, en is onbestaande. Ik kom bijna nooit een snelheidscontrole op een niet-snelweg tegen, met uitzondering van de flitspalen die iedereen al weet staan. Op de snelweg staat men daarentegen elke dag in elke provincie op meerdere plekken te controlleren, maar dat zijn de meest veilige wegen van België. En als je iets anders doet dan te hard rijden, treed bijna geen enkele agent op. Voorrangnegatie eist 10 keer meer slachtoffers dan roodlichtnegatie, maar hier bestaat hoegenaamd geen controle op en de combi's op de baan doen Interventie en bemoeien zich zelden met verkeerszaken - met uitzondering van de ongevallen, waar het kwaad dus al geschied is.

En bijgevolg zijn we een volk met een mentaliteit dat alles kan en mag, zolang we Belg zijn en veel lijken op onze buren in rijmentaliteit, alcoholconsumptie en snelheid. Onze politie is een mexicaans leger, en onze politici zakkenvullers die met de twijfelachtige reputatie als onveiligste West-Europese land toch elke week ideeën lanceren die in geen van de ons omringende landen wordt toegepast. Verkeersdeskundigen studeren af zonder rijbewijs, en ongevalanalyses worden gedaan door hobbyisten. Gemeentelijke infrastructuur wordt ontworpen door de bakker, slager en eenieder die ook in het plaatselijke comité zich heeft ingewerkt, en aannemers en overheid vinden het normaal dat we voor 4 bruggen en wat bomen rooien 2 jaar nodig hebben, terwijl men in Nederland op die tijd 3 klaverbladen kan ontdubbelen en heraanleggen. Verkeer regelen bij ongevallen is een taak van de brandweer, en de politie zit in de ambulance om verhoren af te leggen van betrokken gewonde partijen.

Bwa, elke kleintjes helpen hé...
En als je 1 iemand per jaar kan redden door die grens, of door te reanimeren...dan heeft dat zijn nut bewezen.
Het ging mij trouwens niet zozeer over verkeers gerelateerde gevallen alleen. Als DGH ambulancier weet jij ook dat in geval van een hartstilstand de ambulance vrijwel altijd te laat komt. Ze mogen er dan nog op 5 minuten zijn, wat zeer snel is, maar 5 minuten zonder circulatie en ademhaling....Daarom is het in mijn ogen zéér belangrijk dat de kans groot is dat er vanaf minuut 1 minstens de circulatie kan worden behouden, en de hersenen hun levensnoodzakelijke zuurstof krijgen. We denken dat we hier in alles koploper zijn, maar ik denk dat je alweer als ambulancier, zeker ook vragende partij bent voor meer opleiding en bevoegdheden voor ambulanciers.

Los van dat, 20 per uur te snel, is nog steeds te snel. Was de wagen tegen 70 km/u ook gaan slingeren? Wie zal het zeggen. Feit is dat zelfs 10 km/u te snel een enorm gevolg kan hebben inzake voertuig gedrag en bij een crash.

Een degelijke verkeersopleiding in school, goede LED verlichting op fietsen, meer gerichte controle's en een mentaliteitswijziging, het zou héél wat levens redden.

[bobo]

Je hoeft de grens niet elk jaar te veranderen? Alleen het bewustzijn

[bobo]

je kan alleen jezelf veranderen

Je hoeft de grens niet elk jaar te veranderen? Alleen het bewustzijn

zageman