4 doden na crash in Heverlee

[Gast]

Ik denk meer en meer dat er twee soorten chauffeurs zijn in België:

• Diegenen die eens te hard durven rijden
• Diegenen die eens durven met een glas teveel op rijden

Ben je Roemeen met harddrugs in je bloed, is alles mogelijk. Ben je Belg, en heb je je schuldig gemaakt aan één van bovenstaande, dan hangt het ervan af hoeveel je van de norm afwijkt: Aan 220 km/u met een dikke dure wagen ergens op in knallen, of met je uitgebouwde boomcar voetgangers aanrijden terwijl je over het fietspad iemand wil inhalen, wordt je direct gehaat. Ben je daarentegen maar lichtjes over de schreef qua asocialiteit, maar wel redelijk goed volgetankt aan pintjes, dan kom je in die schemerzone van "dat doet iedereen wel eens"... En wie gaat iemand zwaar straffen voor dingen die ie zelf doet, behalve politici?

Het is geen geheim dat je bij rechter D'Hondt aangeschoten wild bent als je met een snelheidsovertreding voor hem staat. Maar met een flink stuk in je voeten is voor hem veel meer mogelijk, gebaseerd op zijn mening dat iedereen met een stuk in zijn voeten veel rustiger rijdt om ongevallen te vermijden (wat natuurlijk haaks staat op de ongevallencijfers...). Iets zuidelijker kom je dan Mevrouw De Gucht tegen, fervent motorrijdster, en die gaat dan weer fel tekeer tegen dronken rijden, maar eens goed gas geven kan rekenen op een mildere behandeling...

Het gerecht zorgt voor rechtspraak, maar niet voor rechtvaardigheid.

[Gast]

vind het eigenlijk sterk van u dat je het zelf zo kan relativeren ..ik denk dat ik het niet zou kunnen ... ik vind dat die roemeen eigenlijk terecht die zwaardere straf kreeg ! en niet omdat hij roemeen is ...maar omwille van het totale plaatje .

Het gaat er bij mij niet om hoe zwaar een straf moet zijn, het gaat bij mij om dat er respect moet zijn voor de medemensen.

Straffen wanneer het ergste gebeurd is ... wat's the point, hé ... het brengt mijn kinderen niet terug.

Wat ik veel erger vind ik de mentaliteit van :
"Jamaar, ... ok ... ik zou dat misschien niet mogen doen ... maar dienander, hé, dié, hé, ... wat dat dié doet, hé ... da's nog velen erger, zenne ...".
Met zo'n argumenten probeert men zijn eigen gebrek aan respect te verhuldigen.

Wanneer er respect is, hoeven zware ongelukken niet te gebeuren.

[Metaxa]

Ik denk meer en meer dat er twee soorten chauffeurs zijn in België:

• Diegenen die eens te hard durven rijden
• Diegenen die eens durven met een glas teveel op rijden

Ben je Roemeen met harddrugs in je bloed, is alles mogelijk. Ben je Belg, en heb je je schuldig gemaakt aan één van bovenstaande, dan hangt het ervan af hoeveel je van de norm afwijkt: Aan 220 km/u met een dikke dure wagen ergens op in knallen, of met je uitgebouwde boomcar voetgangers aanrijden terwijl je over het fietspad iemand wil inhalen, wordt je direct gehaat. Ben je daarentegen maar lichtjes over de schreef qua asocialiteit, maar wel redelijk goed volgetankt aan pintjes, dan kom je in die schemerzone van "dat doet iedereen wel eens"... En wie gaat iemand zwaar straffen voor dingen die ie zelf doet, behalve politici?

Het is geen geheim dat je bij rechter D'Hondt aangeschoten wild bent als je met een snelheidsovertreding voor hem staat. Maar met een flink stuk in je voeten is voor hem veel meer mogelijk, gebaseerd op zijn mening dat iedereen met een stuk in zijn voeten veel rustiger rijdt om ongevallen te vermijden (wat natuurlijk haaks staat op de ongevallencijfers...). Iets zuidelijker kom je dan Mevrouw De Gucht tegen, fervent motorrijdster, en die gaat dan weer fel tekeer tegen dronken rijden, maar eens goed gas geven kan rekenen op een mildere behandeling...

Het gerecht zorgt voor rechtspraak, maar niet voor rechtvaardigheid.

Het is lang geleden Wooter = VOLKOMEN GELIJK
(Ook voor het geen er onder staat en niet in het vet staat gedrukt).

Degene die geen van beide bovenstaande feiten voorhebben worden als abnormale bekeken.

[Asserti]

Een maat van me vond me onlangs een gevaarlijker / slechter chauffeur, omdat ik soms te snel / vlot rij, terwijl ie een kennis zat te verdedigen, die al meerdere ongevallen met vluchtmisdrijf heeft gepleegd, waarvan meeste onder invloed, en 1 met dodelijke afloop voor de tegenpartij. (ie was nog onder invloed om 10u 's ochtends)

Ik voelde me behoorlijk slecht toen ie dat zei. "Iedereen verdient een 2e kans" zei ie, imho heeft die kennis z'n 2e kans al lang verprutst.

[PJH]

Een maat van me vond me onlangs een gevaarlijker / slechter chauffeur, omdat ik soms te snel / vlot rij

moordenaar!

[Spillies]

Een maat van me vond me onlangs een gevaarlijker / slechter chauffeur, omdat ik soms te snel / vlot rij, terwijl ie een kennis zat te verdedigen, die al meerdere ongevallen met vluchtmisdrijf heeft gepleegd, waarvan meeste onder invloed, en 1 met dodelijke afloop voor de tegenpartij. (ie was nog onder invloed om 10u 's ochtends)

Heb deze discussies ook soms, terwijl sommige die dan tegen mijn rijstijl zijn wel soms onder invloed achter hun stuur kruipen...

[Gast]

Uit 'De Standaard' :

Ons verlies kun je je niet voorstellen'

• zaterdag 05 juni 2010
• Auteur: Lieven Sioen , Nikolas Vanhecke
• DE OUDERS NA HET ONGELUK in Oosterzele DAT HUN DOCHTERS FATAAL WERD — Dinsdag spreekt de rechter zich uit over het ongeval in Oosterzele waarbij drie jonge studentes geneeskunde omkwamen. Een dronken bestuurder maaide hen op 11 november van de weg. ‘Ik wil weten wat er in zijn hoofd omgaat. Of hij echt schuld beseft', zeggen de ouders.

Aan de Vijverstraat in Oosterzele, vlak buiten de dorpskom van Moortsele, staat een kruis stevig verankerd langs het fietspad. Drie namen staan er op het kruis: Emilie, Lauren, Laetitia. Eromheen liggen twee ruikers margrieten, een krans met rozen, een sliert viooltjes... Op een vuurkorf staat een lantaarn met een kaars, daarnaast ligt een verweerde knuffeleend. Tussen de bloemen en kaarsen hangt een ingelijste foto van de drie meisjes: lachend en plezier makend tijdens hun doop als eerstejaarsstudenten in Gent.

Op deze plek in het Oost-Vlaamse groen, op een halfuurtje van Gent, fietsten op 11 november Laetitia Vandevelde (18 ), Lauren De Cleyn (17), Emilie Leus (18 ) en Nicolas De Vos (18 ) voorbij. De vier waren onderweg naar Geraardsbergen, om daar de Muur te beklimmen en mattentaarten te kopen. Dat was hun doopopdracht op de faculteit geneeskunde van de universiteit Gent. Een nieuwe dag, een nieuw jaar, een nieuwe periode in hun leven lachte de vier toe.

Tot een 22-jarige benevelde jongeman om halfzeven 's ochtends de controle over het stuur verloor. Zijn auto glipte in de gracht, botste tegen een duiker en werd over de weg gekatapulteerd, recht op de fietsers. Nicolas overleefde de aanrijding. Bij de meisjes Laetitia, Emilie en Lauren was de klap fataal. Voor hun ouders stortte een gelukkig leven in elkaar.

‘Mijn echtgenoot Vincent had de avond ervoor een verrassingsfeestje georganiseerd voor mijn verjaardag', vertelt Nathalie, de moeder van Emilie. ‘Ik herinner me dat ik de volgende dag ben opgestaan met een vaag radiobericht over een ongeval, waarbij drie studenten geneeskunde waren aangereden. Vincent was al vroeg gaan werken. Om elf uur werd er aangebeld. Het was de politie. Emilie was in levensgevaar.'

Echtgenoot Vincent: ‘Net op hetzelfde moment kreeg ik telefoon van een goede vriend die als specialist in het AZ Maria Middelares van Gent werkt. De hulpdiensten hadden een onbekende persoon binnengebracht op de spoeddienst. Er heerste grote verwarring over haar identiteit. Het was een vriend-orthopedist die onze Emilie herkende als slachtoffer.'

Evelyne, de moeder van Laetitia, was met haar zoon thuis in Sint-Genesius-Rode toen de politie aanbelde: ‘Mijn man Jan was in de supermarkt. De agenten wilden dat hij eerst naar huis kwam voor ze zouden vertellen waarvoor ze kwamen. Ik heb ze gedwongen om meteen te zeggen wat er met Laetitia was gebeurd. Ons meisje was op slag dood. Op zo'n moment weet je niet meer wat er rond je gebeurt.'

Nathalie: ‘Emilie was zwaargewond en in coma. Wij hebben nog drie dagen gewaakt in het ziekenhuis, hopend tegen beter weten in. Vrijdagnamiddag druppelden een voor een Emilies vrienden binnen. De verpleegsters vroegen of we alleen wilden zijn, maar we hadden er geen probleem mee om al die vrienden tot onze angst en ons verdriet toe te laten. Emilie is gestorven, omringd door familie en wel veertig jonge mensen.'

Leven voor 200%

Nathalie toont in de woonkamer in Mariakerke dikke fotoboeken van Emilie, gemaakt door familie, vrienden en medestudenten. De foto's en teksten vertellen het korte maar intense leven van hun dochter. ‘Je kunt je niet voorstellen wie wij hebben verloren.'

Evelyne: ‘Het waren drie prachtige, gelukkige meisjes. Ze hebben elkaar leren kennen tijdens die eerste weken van het academiejaar. Blijkbaar klikte het, want ze waren alle drie hyperactieve, sociale kinderen. Onze Laetitia wilde op haar twaalfde op internaat gaan in Gent. Van een nichtje had ze gehoord dat het daar zo plezant was. Ze had er een zeer hechte groep vrienden opgebouwd. Aan de universiteit was dat niet anders. Tegelijk was ze zeer gedisciplineerd. Ze spoorde haar vriendinnen aan om te studeren. We lezen vandaag nog berichtjes op haar Facebook-pagina van vrienden die Laetitia vragen hen te helpen voor de examens.'

Nathalie: ‘Emilie was wat nonchalanter. Ze had ook zoveel om handen. De scouts, de honderd dagen... Pas toen de organisatie daarvan achter de rug was, is ze keihard beginnen studeren voor haar ingangsexamen geneeskunde. Ik zie ze hier nog zitten aan tafel, tussen de boeken en de berg papieren zakdoekjes, omdat ze zo'n last van hooikoorts had.'

Vincent: ‘Ik ben nooit zo trots geweest op Emilie als de dag dat ze geslaagd bleek voor haar ingangsexamen. Ze wilde op kot, hoewel Gent maar een kwartiertje van huis ligt. Maar wij gunden het haar. Ik vond het tof om te zien hoe ze haar eigen leven uitbouwde.'

Jan: ‘Die meisjes leefden voor 200%. Ze hadden op hun achttiende meer meegemaakt dan wij op ons vijftigste.'

Vincent: ‘Soms maak ik me de bedenking dat ze nooit op die noodlottige weg hadden gefietst als ze niet zulke persoonlijkheden hadden. Waarom zijn onze kinderen door dat ingangsexamen geraakt? Waarom moesten ze zo in elkaar zitten dat ze per se aan die studentendoop wilden deelnemen? Waarom gaven ze niet op na twee dagen? Omdat het zo'n levenslustige en moedige meisjes waren, natuurlijk.'

Evelyne: ‘Dat maakt het zo moeilijk om zo'n voorbeeldkinderen te verliezen.'

Vincent: ‘Die herinnering houdt ons ook overeind. Ik weet uit de grond van ons hart dat Emilie nu hetzelfde zou zeggen: ga ervoor, doe verder.'

Ongelooflijk wreed

Op een van de foto's die vader Vincent toont, staat Emilie met haar jongere broer en zus, op vakantie in de VS, met de armen wijd open. ‘Dat zijn de vrijheidsfoto's. Overal waar we kwamen, maakten we zo'n foto van de drie. We gaan dit jaar zeker weer op reis, maar de vrijheidsfoto's zullen nooit meer dezelfde zijn.'

Nathalie: ‘Ik heb me bij het zien opgroeien van mijn kinderen regelmatig de bedenking gemaakt hoe gelukkig ik wel was. Ik was ervan overtuigd dat we kinderen hadden die hier op een dag zouden zitten met hun kinderen. Maar het leven kan ongelooflijk wreed zijn. Ons gezin zal nooit meer compleet zijn.'

Jan: ‘Het zijn zo'n gewenste kinderen. Na enkele miskramen heb ik tijdens de zwangerschappen van Evelyne bloed moeten geven als afleidingsstrategie opdat de foetus verder zou kunnen leven. Later heb ik enkele jaren aan 90 procent gewerkt om meer van mijn kinderen te kunnen genieten.'

Evelyne: ‘Het verdriet is onbeschrijflijk, maar we willen niet dat onze dochters vergeten worden. Dat geeft mij de kracht om verder door het leven te gaan.'

Jan: ‘Wat mij op de been houdt, is mijn zoon Philip. Toevallig zit Philip samen met Emilies broer Olivier in de klas. Jongens praten niet gemakkelijk. Maar het troost me dat ze hun verdriet kunnen delen met elkaar en dat hij de gepaste steun krijgt van zijn vrienden op internaat.'

Vincent: ‘In een hoekje wegkruipen brengt de meisjes niet terug. We moeten verder in het leven.'

Nathalie: ‘Dat neemt niet weg dat je opstaat met verdriet en ermee gaat slapen. Het gemis vreet aan je, letterlijk. Je raakt fysiek uitgeput. En toch moet je vooruit, voor de andere kinderen. Zij hebben ook recht op een zorgeloze jeugd.'

Vincent: ‘De dag nadat Emilie was gestorven, organiseerden de scouts een appelsienenslag. We hebben onze Olivier laten vertrekken op de fiets. Ik kan je verzekeren dat het voelt alsof je uit een ravijn klimt als je je zoon ziet wegfietsen. Maar we willen niet toegeven aan de angst. We willen ons vertrouwen niet verliezen.'

Jan: ‘We zoeken ook steun bij elkaar. En we vinden heel veel troost in de bezoekjes van hun vrienden, in de fotoboeken die ze hebben gemaakt, de prachtige teksten die ze op Facebook zetten. Dat maakt het gemis draaglijker.'

Vincent: ‘Er is ook bij die vrienden zo veel verdriet. Het graf van Emilie is bijna een bedevaartsoord geworden.'

Jan: ‘Wij gaan regelmatig naar de plaats van het ongeval. Laetitia is gecremeerd en heeft geen echte begraafplaats. Samen met de overbuur onderhouden we het perkje in de Vijverstraat in Oosterzele. We springen dan ook eens binnen bij de buur. We zijn blij dat zo'n goede mens als eerste hulp heeft geboden.'

Vincent: ‘Op het scoutsterrein hebben Emilies vrienden een 18-jarige eik geplant, met daarin haar sjaal waarop haar totem staat geschreven: laguneblauwe, fleurige steenbok. Ik heb het veel moeilijker om die boom te zien dan om naar het kerkhof te gaan. Die boom leeft.'

Zoeken naar waarheid

Vorige week vond voor de politierechtbank van Gent het proces van het ongeval plaats. Volgende week volgt de uitspraak. ‘Zo'n proces helpt bij de verwerking', zegt Vincent. ‘Vooral omdat iedereen nu weet hoe het ongeval echt is gebeurd.'

Nathalie: ‘Laatst sprak ik nog met iemand die het ongeval nog vergoelijkte, want die dame kende ook iemand die ooit uit de bocht was gevlogen. Het is een reactie die we dikwijls hebben gekregen. Alsof de dood van ons kind aan een ongelukkige samenloop van omstandigheden te wijten was.'

Vincent: ‘Terwijl de werkelijkheid is dat die jongen uit de bocht is gevlogen door, om de woorden van de advocaat te gebruiken, een combinatie van oververmoeidheid, overmoed, overdreven snelheid, met als katalysator alcohol. Voor ons was het immens belangrijk dat dit duidelijk werd.'

‘Ikzelf heb vroeger ook gezegd dat het ongeval aan het noodlot te wijten was en dat ik de bestuurder daarom niet wilde veroordelen. Hij had zogezegd maar enkele pintjes gedronken, terwijl hij de hele avond bij een vriend had zitten gamen. Dat is wat ons via het parket en de pers verteld was.'

‘Maar wat bleek toen we een maand geleden eindelijk het dossier mochten inkijken? De bestuurder had de hele nacht op café gezeten, eerst in Nazareth, daarna in de Overpoort in Gent. Hij heeft tot zes uur zitten drinken. Daarna is hij bij een vriend zijn auto gaan ophalen, waarschijnlijk denkend dat er in die laatste 5 kilometer naar huis toch geen politiecontrole zou zijn. Dus kon hij zich nog eens goed laten gaan. Tot hij door overdreven snelheid de controle over het stuur verloor. Net waar onze dochters fietsten.'

‘En dit moesten we dus vijf maanden later in het dossier lezen. Dat was echt een tweede klap voor ons. Nu pas besef ik hoe mensen als Paul Marchal zich gevoeld moeten hebben zolang het onderzoek liep. De onwetendheid moet moordend zijn.'

Nathalie: ‘We hoopten dat het proces ook duidelijk zou maken wat er precies was gebeurd. Wie eerst fietste, waar de fietsen lagen, waar de meisjes lagen. Onze Emilie lag niet in de wei, zoals in het expertiseverslag was geschreven, maar op het fietspad. Misschien maakt dit soort informatie geen verschil voor het uitklaren van de omstandigheden van het ongeval, maar als ouder wil je zoiets wel weten. Je wil alle details van dat laatste ogenblik van je kind kennen.'

Jan: ‘Voor mij persoonlijk zijn, buiten de snelheid, die precieze feiten van het ongeval minder belangrijk. Of Laetitia nu vooraan of achteraan fietste, feit is dat ze er niet meer is. Ik wil vooral dat zulke ongevallen niet meer gebeuren. En dat kan alleen als de rechter zulk rijgedrag zo streng straft dat het jongens als Steven drie keer doet nadenken voor ze dronken achter het stuur kruipen.'

Evelyne: ‘Natuurlijk ben ik boos op de bestuurder, maar ik ben even boos op het systeem waardoor zulke ongevallen kunnen gebeuren.'

Meer repressie

‘Wil ik hem spreken? Ja', zegt Nathalie. ‘Ergens hoop ik nog dat hij de moed opbrengt om zich persoonlijk tot ons te richten. Ik wil weten wat er in zijn hoofd omgaat. Of hij echt schuld beseft.'

Jan: ‘Wij hopen dat hij iets zal doen om het leed te verzachten. We hebben aangeboden om met ons in scholen te gaan praten en leeftijdsgenoten te waarschuwen.'

Vincent: ‘Nu we weten wat er precies gebeurd is, is mijn beeld van die bestuurder serieus veranderd. Het is niet het noodlot dat onze meisjes heeft vermoord, het is die mentaliteit van drinken, opscheppen en rijden, bij een jeugd die zich ongenaakbaar voelt.'

Jan: ‘Sensibilisering is helaas onvoldoende. Alleen meer repressie en een grotere pakkans kan de verkeersveiligheid verhogen. Ik rij voor mijn werk meer dan 50.000 kilometer per jaar, al twintig jaar lang. In al die jaren heb ik maar een keer moeten blazen. Dat is toch niet normaal? Zeker niet in een land waar de mentaliteit zo is dat mensen maar horen willen als ze ook voelen.'

Vincent: ‘Heb jij tijdens deze verkiezingscampagne een politicus over verkeersveiligheid horen praten? Het is nochtans het moment. Ongevallen als dit grijpen zoveel mensen aan dat ze zeker akkoord gaan met meer controle.'

Jan: ‘Wij lachen met de Hollanders omdat ze onze verkeersregels respecteren. Ze weten waarom, want ze hebben zo'n rijbewijs met punten. Vroeger was ik daar tegen, omdat ik zelf zo vaak op de baan ben. Maar als zo'n puntensysteem een middel is om de mentaliteit achter het stuur te veranderen, dan moet het maar. Zelfs in Frankrijk, waar mensen toch van een goed glas wijn houden, wil men het aantal alcoholcontroles met 60 procent doen stijgen. Populair maakt een regering zich daar niet mee, maar ze durft het maar.'

Vincent: ‘Wij zijn niet heiliger dan de paus. Ik heb ook snelheidsboetes betaald. Daarom wil ik nu voor mijn generatie gaan praten.'

Jan: ‘Onze dochters studeerden geneeskunde om mensenlevens te redden. Als wij nu, met onze beperkte middelen, ook maar een mensenleven kunnen redden door bestuurders te overtuigen om niet dronken achter het stuur te kruipen, is de dood van onze kinderen niet compleet zinloos geweest.'

Vreemd dat er niets gezegd wordt over Nicolas De Vos.
Ik zou willen weten of hij nu aan het blokken is voor zijn examens of nog steeds aan het revalideren.

Er wordt altijd alleen aandacht geschonken aan het aantal doden (zoals onlangs in een artikel dat zegt dat er het laatste jaar minder doden vielen in het verkeer).
Mensen met blijvend letsels na een auto-ongeluk komen nooit in de statistieken.

Ik ken twee mama's van kinderen met blijvend hersenletsels en één van die kinderen (die nu volwassen is).
Die mensen zijn niet meer wie ze waren. Dat is ook iets waar heel moeilijk mee te leven valt, zowel voor die mensen zelf als voor hun entourage.

[MRJ]

blijft een geladen topic,toch kan ik er veel dingen op oppikken die ik enkel kan bevestigen. Hoe erg het ook is en let op hoe fout die Roemeen ook is want wat ie deed kan 100% niet hé,maar er is wel zeker een feit dat sociaal zwakkere voor verkeersinbreuken zwaarder gestraft worden dan sommige anderen (politici bvb)

[Gast]

" ‘Ik wil weten wat er in zijn hoofd omgaat. Of hij echt schuld beseft', zeggen de ouders. "

Ja.
Ik weet niet of de persoon in kwestie reeds is teruggekeerd naar zijn eigen woning, maar hij heeft maanden bij vrienden/familie verbleven. Angst voor de buitenwereld, schuldgevoelens, geen zin hebben om het leven verder te zetten na wat hij aangericht heeft.

Voor de rest ga ik volledig akkoord, ik wil dit allesbehalve goedpraten.
Zeer aangrijpend artikel...

[Metaxa]

Citaat:
Jan: ‘Wij lachen met de Hollanders omdat ze onze verkeersregels respecteren. Ze weten waarom, want ze hebben zo'n rijbewijs met punten. Vroeger was ik daar tegen, omdat ik zelf zo vaak op de baan ben. Maar als zo'n puntensysteem een middel is om de mentaliteit achter het stuur te veranderen, dan moet het maar. Zelfs in Frankrijk, waar mensen toch van een goed glas wijn houden, wil men het aantal alcoholcontroles met 60 procent doen stijgen. Populair maakt een regering zich daar niet mee, maar ze durft het maar.'

Die is goed, nog geen 1 Hollander (op enkele uitzonderingen na) geweten die zich hier aan de regels houden. Integendeel de meeste Hollanders vinden het hier veel gevaarlijker om te rijden dan bij hen maar werken hier wel aan mee.
Het puntensysteem is voor hen een reden te meer om al hun capsones in het buitenland te doen gelden.

Aangezien het zich begeven in het verkeer (in welke hoedanigheid dan ook) hier gelijk staat met een grote kleuterklas zou het in ieder geval niet slecht zijn om eindelijk het puntensysteem ook hier in te voeren, maar dan wel 1 die straft en beloond. Dus beginnen met 0 en naar gelang in - of + koppelen aan nadelen en voordelen.

De regeringen van de laatste jaren doen te veel aan blablabla en veeeeeel te weinig aan het uitdokteren van effectieve oplossingen voor de verkeersveilighed. Als sommige dan toch op de goeie weg blijken te zitten worden ze door communautaire verschillen en andere achterpoortjes tegengewerkt.

100% van de weggebruikers willen zich op een vlotte en veilige manier kunnen verplaatsen, jammer genoeg willen ze niet allemaal hier iets voor overhebben. Een kleine minderheid van de weggebruikers werken dit zelfs bewust tegen.

[Gast]

" ‘Ik wil weten wat er in zijn hoofd omgaat. Of hij echt schuld beseft', zeggen de ouders. "

Ja.
Ik weet niet of de persoon in kwestie reeds is teruggekeerd naar zijn eigen woning, maar hij heeft maanden bij vrienden/familie verbleven. Angst voor de buitenwereld, schuldgevoelens, geen zin hebben om het leven verder te zetten na wat hij aangericht heeft.

Voor de rest ga ik volledig akkoord, ik wil dit allesbehalve goedpraten.
Zeer aangrijpend artikel...

Ja, natuurlijk, is hij er kapot van. De jonge Roemeen ook.
En zo ook iedereen die een ongeluk veroorzaakt waarbij er slachtoffers vallen,
en niet alleen de 'brave' mensen, dus, ook onbezonnen mensen al dan niet onder invloed, zijn er kapot van.

Indien ik hier soms wat kom 'zagen' dan is het niet alleen om onschuldige slachtoffers te vermijden,
maar ook om potentiële veroorzakers te besparen om de rest van hun leven te moeten doorbrengen met schuldgevoelens.

[Gast]

Voor de rest ga ik volledig akkoord, ik wil dit allesbehalve goedpraten.

Doet een beetje vreemd aan om dit te lezen net boven je onderschrift (|Live Fast, Die Young|).

[Gast]

Doet een beetje vreemd aan om dit te lezen net boven je onderschrift (|Live Fast, Die Young|).

Ja want dat impliceert natuurlijk dat hij als een halve zool over de openbare weg rijdt

[bobo]

ik moet zeggen dat ik hem vanwege dat onderschrift gisteren ook verkeerd begreep in't ergenis-topic

[Gast]

ik moet zeggen dat ik hem vanwege dat onderschrift gisteren ook verkeerd begreep in't ergenis-topic

In dat topic had ik hem wél goed begrepen,
maar toen was dat onderschrift mij nog niet opgevallen ...

[JeVeE]

hij is gewoon pissed

[Gast]

.....

[Gast]

Doet een beetje vreemd aan om dit te lezen net boven je onderschrift (|Live Fast, Die Young|).

Beetje kortzichtig natuurlijk, als je achter elk onderschrift iets moet gaan zoeken...
Mijn sig gaat trouwens totaal niet over autorijden, maar eerder over mijn algemene visie op het leven. Zorgen dat je er iets aan gehad hebt.

Ja want dat impliceert natuurlijk dat hij als een halve zool over de openbare weg rijdt

Idd, jammer dat er zo over geoordeeld wordt, want dat is allesbehalve het geval.
Integendeel, ik heb al genoeg vrienden van mij aangesproken over hun rijstijl.

Ik rijd ook wel eens wat sportiever ja, maar ik weet ook wanneer het kan. Dit is relatief natuurlijk, maar voor mij geldt er één belangrijke regel: breng geen anderen in gevaar.
Wat ik zelf doe is mijn probleem (en neen, ik heb geen doodswens ofzo).

ik moet zeggen dat ik hem vanwege dat onderschrift gisteren ook verkeerd begreep in't ergenis-topic

Over die fietsers?

Nog maar eens het bewijs dat ik geen assertieve chauffeur ben. Ik wacht liever rustig achter die mensen... Snap de mensen niet die achter mij zich zo snel beginnen op te winden, alsof het op die paar seconden gaat aankomen

[Gast]

Nog maar eens het bewijs dat ik geen assertieve chauffeur ben.

Assertiviteit heeft niets met snelheid of 'grote mond' te maken.

Ik vind jou best wél assertief ... in de goede zin van het woord.

(uit wikipedia)
Als je assertief adequaat reageert dan kom je op voor je eigen mening, rechten en standpunten zonder je gesprekspartners agressief te benaderen zodat zij in hun waarde blijven.

Het zijn de mensen die achter jou overreageren die NIET assertief zijn.

[Gast]

Uit 'De Standaard' :

Ouders doodgereden studentes ontgoocheld over milde straf

• dinsdag 08 juni 2010, 11u56
• Bron: belga
• Auteur: sdg

De 23-jarige jongeman die in Oosterzele het ongeval veroorzaakte waarbij 3 studentes omkwamen, krijgt 6 maanden cel met uitstel en 2 jaar rijverbod. Hij moet ook een boete van 5.500 euro betalen. De ouders van de slachtoffers zijn ontgoocheld.






Vincent Leus, de vader van Emilie, hoopte dat de rechter een krachtig signaal zou geven aan iedereen die dronken in de wagen stapt. Hij vindt de straf nu veel te licht. 'Vanuit de politiek komt er ook zeker geen signaal, want nergens in de campagne wordt er over verkeersveiligheid gesproken', aldus vader Leus.

De burgerlijke partijen hebben nog niet beslist of ze in beroep gaan tegen het vonnis. De uitspraak op burgerlijk vlak valt pas in oktober. De burgerlijke partijen vragen een morele schadevergoeding die oploopt tot meer dan 200.000 euro.

Alcoholintoxicatie

De bestuurder moest zich voor de politierechtbank verantwoorden voor het onopzettelijk veroorzaken van de dood van de drie meisjes, voor onopzettelijke slagen en verwondingen aan de jongen en voor alcoholintoxicatie achter het stuur. De aanklager vroeg zes maanden cel, waarvan de helft met uitstel, en een boete van 5.500 euro, waarvan eveneens de helft met uitstel. Het openbaar ministerie wou een rijverbod van 5 jaar, waarvan 2 jaar met uitstel.

De politierechtbank legde een mildere straf op. De jongeman kreeg zes maanden cel met uitstel en een geldboete van 5.500 euro, waarvan een kwart met uitstel. De rechtbank legde hem drie jaar rijverbod op, waarvan een jaar met uitstel. Voor de alcoholintoxicatie werd een rijverbod van een maand uitgesproken en een boete van 1.100 euro.

Geen werkstraf

De ouders verkozen een zinvolle werkstraf: 'Als hij in scholen kan spreken over de gevaren van rijden onder invloed, kan hij misschien bereiken wat onze dochters wilden doen met hun leven: mensen redden.' De rechter wilde echter geen alternatieve straf geven omdat hij zelf geen controle heeft over het soort werkstraf dat de veroordeelde moet uitvoeren.

Na de uitspraak las de advocate van de beklaagde in de rechtszaal een brief voor van de moeder en van de jongeman zelf, gericht aan de ouders van de slachtoffers. De man zei dat hij bereid is samen te zitten met de ouders en over zijn ervaringen te gaan spreken.

Doopopdracht

Het ongeval gebeurde vorig jaar op 11 november, even voor 7 uur ‘sochtends. De jongeman verloor in een bocht de controle over het stuur van zijn auto en maaide zo vier studenten geneeskunde van het fietspad. De studenten waren op weg voor een doopopdracht: met de fiets van Gent naar Geraardsbergen om daar De Muur op te rijden en met mattentaarten terug te keren.

Laetitia (18 ) overleed ter plaatse, Lauren (17) twee uur later en Emilie (18 ) na twee dagen. Een vierde student liep lichte verwondingen op. Volgens het parket had de jongeman iets te veel gedronken en reed hij negentig kilometer per uur, twintig meer dan toegelaten.